รักกลางไพร

ตอนที่15 เริ่มแผนการ

นรินทร์ประคองลดาที่แพ้ท้องหนักมาที่สถานีอนามัยโดยมี ปกรณ์เดินตามมาอยู่ใกล้ๆ

"พวกแกจะไปไหน"อูซอที่นั่งอยู่ด้านล่างของสถานีอนามัยเอ่ยถามพวกของนรินทร์

"ฉันพาลดาเขามาขอยา เขาไม่ค่อยสบาย"นรินทร์ตอบ อูซอมองไปยังลดาที่หน้าตาซีดเซียวไม่ได้แกล้งป่วยแต่อย่างใด

"เอ้า ขึ้นไปได้แต่พวกแกสองคนรออยู่ด้านล่าง"อูซออนุญาติลดาให้ไปได้เพียงผู้เดียว นายทหารหนุ่มมองหน้ากันกับปกรณ์แล้วแกล้งโวยวายขึ้นเสียงดัง

"เขาไม่สบายจะให้เดินขึ้นบันไดไปคนเดียวไปอย่างไร"

"ใช่ๆแค่มาขอยาเองพวกแกจะกลัวอะไรนักหนาหรือว่า..."ปกรณ์พูดเสริมขึ้นอูซอทำหน้าเลิ่กลั่กมีพิรุธ

"แล้วจะขึ้นไปทำไมนักหนา ป่วยคนเดียวไม่ใช่หรอ "อูซอแก้ตัวข้างๆคูๆไปเรื่อยใช้เสียงดังเข้าข่มจนพิมพลอยที่อยู่ด้านบนได้ยินสั่งให้มะเมียะเดินลงมาดู

"ด้านล่างเขามีอะไรกันมะเมียเสียงดังเชียว"พิมพลอยยันกายลุกขึ้นชะเง้อมองแต่มองไม่เห็น

"อ่อ แม่คนท้องเขามาขอยาแต่พี่อูซอห้ามนายทหารไม่ให้ขึ้นมาด้วยจ้ะ"

"ใครที่ไหนท้อง ไปบอกให้พวกเขาขึ้นมาได้"พิมพลอยสั่งความมะเมียะไม่นานนักร่างของทั้งสามคนก็ปรากฎขึ้น พิมพลอยรู้สึกหน้าชาเหมือนโดนตบ ที่เห็นนรินทร์ประคองลดาเข้ามาตามด้วยปกรณ์ 'คุณลดาท้องงันหรอถึงว่าชายหนุ่มไม่เคยมาเยี่ยมเธอเลยสักครั้งเพราะแฟนตัวจริงของเขาท้องแล้วจะมาสนใจภรรยาจอมปลอมอย่างเธอได้อย่างไร'พิมพลอยกระพริบตาถี่ๆไล่น้ำตาความขมขื่นไป

"เชิญนั่งก่อนค่ะ ขอโทษด้วยนะคะฉันลุกไม่ถนัดเท่าไร"พิมพลอยผายมือเชื้อเชิญกัดฟันนั่งหลังตรงเพราะไม่ต้องการให้เขามาสงสารหรือสมเพช ลดานั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ๆเตียงใบหน้าซีดเซียวของหล่อนยิ้มบางๆให้หญิงสาว

"มีอาการอย่างไรบ้างคะ"

"เวียนหัว คลื่นไส้ไม่มีแรงแล้วก็ทานอะไรไม่ค่อยจะได้ค่ะ"ลดาบอกอาการของเธอไป

"ขอโทษนะคะไม่ทราบว่าประจำเดือนครั้งสุดท้ายของคุณลดามาเมื่อไรคะ"

"น่าจะสามเดือนที่แล้ว ลดาไม่แน่ใจ"ลดาคิดย้อนไปเพราะเธอพึ่งรู้ไม่นานมานี่เองว่าตนเองตั้งครรภ์จากการตรวจปัสสาวะด้วยตัวเอง

"แล้วคุณลดาได้ไปหาหมอที่โรงพยาบาลเพื่อฝากครรภ์มาหรือยังคะ"ลดาสั่นศีรษะปฏิเสธ พิมพลอยถอนหายใจฮึกใหญ่โทษไอ้ผู้ชายไม่มีความรับผิดชอบ

"คุณต้องไปฝากครรภ์ที่โรงพยาบาลนะคะให้พ่อเด็กพาไปก็ได้ ที่โรงพยาบาลจะให้สมุดจดบันทึกการตั้งครรภ์ยาบำรุงต่างๆจะได้รู้พัฒนาการของแม่และเด็ก"ประโยคนี้พิมพลอยหันไปพูดกับนรินทร์ แต่ชายหนุ่มมัวแต่มองหาอะไรบ้างอย่างจึงพยักหน้าเออออกับหญิงสาวไป จนพิมพลอยรู้สึกหมั่นไส้ที่เขาไม่ได้สนอกสนใจเมียและลูกเลย

"น่าสงสารนะคะมีพ่อแบบนี้"พิมพลอยว่ากระทบคนตัวโตที่ยืนอยู่

"ใช่ค่ะแต่ฉันก็ต้องทำใจแต่ช่วงนี้ก็ดีหน่อย"ลดาหมายความถึงพ่อที่แท้จริงของลูกแล้วยิ้มเมื่อนึกถึงทรงยศที่รับเป็นพ่อเด็ก

"อายุครรภ์คุณลดาประมาณสองเดือนกว่าๆช่วงนี้อาจแพ้เยอะหน่อย จะต้องการการดูแลอย่างใกล้ชิดถ้าผ่านช่วงนี้ไปแล้วก็จะแพ้ท้องน้อยลงค่ะ เดี๋ยวฉันจะให้มะเมียะช่วยจัดยาแก้อาเจียนกับยาบำรุงให้นะคะ แล้วก็พยายามฝืนทานอาหารหน่อยมันจะดีต่อเด็กในท้อง"พิมพลอยพูดจบเรียกมะเมียะมาสั่งยาที่จะเอาให้ลดา

"อาการคุณเป็นยังไงบ้างพิมพลอย"นายทหารหนุมถามพิมพลอยที่นั่งรอตรวจดูยาจากมะเมียะเพื่อเช็คความถูกต้องอีกครั้งอยู่

"เริ่มหายแล้วค่ะ อีกไม่เกินสามสี่วันน่าจะลุกขึ้นเดินได้"นรินทร์พยักหน้ารับแล้วเงียบไป หญิงสาวเข้าใจว่าเขาคงแค่ถามตามมารยาทพาลนึกโกธรชายหนุ่มตรงหน้าที่ไม่ยอมบอกว่ามีภรรยาและลูกแล้วแถมยังมาให้เธอแต่งงานด้วยอีก กลายเป็นบาปกรรมติดตัวเธอ แต่ที่นรินทร์นิ่งไปเพราะคิดคะเนในใจว่าอีกสามวันก็จะครบที่บนไว้พอดีจะจัดการหญิงสาวให้หนักสมใจเขาเลยทีเดียว

"พี่นะเจออะไรผิดปกติไหม"ปกรณ์รีบมากระซิบถามนรินทร์ที่ยืนอยู่เพราะเขาพยายามมองหาแต่ไม่พบของที่ว่าเลย นรินทร์สั่นศีรษะ

"ยัยพรายนะยัยพรายหลอกกันงันหรอ"ปกรณ์คาดโทษผีสาวที่กว่าจะยอมบอกว่าของอยู่ไหนเล่นเอาเขาเสียไปหลายน้ำแถมที่บอกมายังผิดอีก

"เรายังไม่ได้หาทั่วๆเลยแค่มองผ่านๆอาจจะซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งในนี้แหละ"

"เอ้า ได้ยาแล้วก็กลับไปได้แล้ว หมอก็ต้องการพักผ่อนเหมือนกัน"อูซอเห็นพวกนรินทร์ขึ้นมานานผิดปกติรีบมาไล่ พิมพลอยส่งสายตาปรามที่ไร้มารยาทแต่อูซอทำเป็นมองไม่เห็น

"ก็จะไปเดี๋ยวนี้แหละ"นรินทร์รีบพูดเพื่อไม่ให้อูซอสงสัยเดินเข้าไปประคองลดาลงบันไดออกมา

เมื่อคนทั้งหมดออกไปจากภายในห้องแล้วลดาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงไม่รู้ว่าเจ็บที่แผลหรือเจ็บที่ใจ หยาดน้ำใสๆค่อยไหลรินออกจากตาพิมพลอยหันหน้าเข้าข้างฝาสะอื้นไห้อยู่เพียงลำพัง

แผนการขึ้นไปหาของเถื่อนในสถานีอนามัยของนรินทร์ยังไม่สำเร็จ นายทหารหนุ่มมานั่งปรึกษาแผนการกับปกรณ์อีกทีว่าจะทำอย่างไรกันต่อดี

"ผมว่าของนั้นต้องอยู่ที่นั้นแหละไม่งันพวกมันคงจะเฝ้ากันแจขนาดนี้หรอก"

"ใช่ แต่เราจะหาทางเข้าไปหาได้ยังไงล่ะในเมื่อกลางวันพวกมันก็คอยตรวจตาทุกคนที่เข้าออก ส่วนกลางคืนก็มีมะเมียะนอนเฝ้าพิมพลอยอีก"

"งันเดี๋ยวผมจัดการมะเมียะให้ คืนนี้พี่แอบเข้าไปหาด้านในอนามัย ค้นให้ทั่วอีกที"

"แล้วพวกของอูซอล่ะ"นรินทร์ถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจในแผนการของปกรณ์เท่าไร หนุ่มตี๋ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

ตกเย็นมะเมียะทำกับข้าวมาส่งให้พวกอูซอและพิมพลอยก่อนที่จะเลยเอาข้าวมาให้นรินทร์ด้วยเหมือนทุกวัน เด็กสาวเดินถือปิ่นโตมามองดูภายในบ้านพักทั้งสองหลังไม่เห็นใครเลยสักคน บ้านมืดสนิทไม่จุดแม้แต่ตะเกียงน้ำมัน

"หายไปไหนกันหมด นายทหารๆคุณๆ"มะเมียร้องเรียกคนที่เคยอาศัยอยู่ไม่มีแม้เสียงตอบรับ แต่ได้ยินเสียงผู้หญิงหัวเราะเบาๆแว่วมาจากด้านใน เด็กสาวนึกสงสัยค่อยๆเปิดประตูเข้าไปในบ้านพักของพิมพลอยชะโงกหน้าเข้าไปดู ภายในมืดสนิทมีแสงจากภายนอกส่องสว่างเข้ามาได้บางเพียงเล็กน้อยเห็นเป็นเงารางๆนั่งโยกตัวไปมาเบาๆอยู่บนเตียงผมยาวสยายแต่ไม่เห็นเค้าโครงหน้าว่าเป็นใคร

"ใครน่ะ แม่คนกรุงหรอมานั่งทำอะไรอยู่ในนี้ฉันไม่สนุกด้วยหรอกนะ"มะเมียะตวาดลั่นรู้สึกขนลุกซู่เสียงหัวเราะแหลมเยือกเย็นจับขั่วหัวใจดังขึ้นอีก ร่างบนเตียงค่อยๆลุกขึ้นยืนเดินเข้ามาใกล้เดินหญิงสาวแสงจากภายนอกทำให้เห็นรูปร่างตรงหน้าชัดขึ้น มะเมียะตื่นตะลึงสมองสั่งให้ก้าวหนีแต่ขาไม่ยอมขยับเลย เงารูปร่างหญิงสาวเดินเข้ามาใกล้ค่อยๆเงยหน้าขึ้น ใบหน้าบวมอืดเขียวคล่ำเต็มไปด้วยน้ำเหลืองและหนอนไต่ชอนไชเต็มใบหน้าปากฉีกกว้างจนเกือบถึงรูหูแสยะยิ้มมาให้หล่อนเป็นภาพสุดท้ายที่มะเมียะได้เห็นก่อนสิ้นสติไป

"โอ้ย หลอกง่ายจริงแม่คุณ"นางพรายสาวหัวเราะร่วนเมื่อเห็นมะเมียะเป็นลมหมดสติไปนอนกับพื้น นรินทร์กับปกรณ์ค่อยๆออกมาจากที่ซ่อนหามร่างไร้สติของมะเมียะไปว่างลงบนเตียงในบ้านพัก

"ทำดีมากยัยผีชะนีแต่ช่วยเปลี่ยนหน้ากลับเป็นอย่างเดิมได้ไหมแบบนี้ฉันกลัว"ปกรณ์เบือนหน้าหนีนางพรายที่ขยับเข้ามาใกล้

"ผัวจ๋า ทำเป็นกลัวไปได้สรุปจะให้หนูแปลงเป็นแม่คนนี้ใช่ไหม"นางพรายพูดชะโงกหน้าเข้าไปดูหน้ามะเมียะใกล้ๆก่อนจะจำแลงกลายเป็นร่างของเด็กสาวที่นอนสลบไสลไม่มีผิดเพี้ยน

"แบบนี้พอได้ไหม"

"ได้ๆรีบเอาเหล้าไปมอมพวกของอูซอให้เมาเสร็จแล้วก็รีบกลับออกมา"ปกรณ์สั่งเสียงเข้มผิดสาวหัวเราะคิกคัก

"แหมหึงหรอจ๊ะ"นางพรายลอยมาใกล้ใช้หน้าถูไถกับแขนชายหนุ่ม

"เปล่า ฉันกลัวพวกนั้นจะจับได้ว่าไม่ใช่คน"

"หึงหน่อยก็ไม่ได้ อ้อ แล้วอย่าลืมที่ตกลงกันไว้นะ "นางพรายสาวเดินถือไหเหล้าไปยังสถานีอนามัยที่พวกอูกซอนั่งล้อมวงกินข้าวกันอยู่

"อ้าว อีมะเมียะมาเฝ้าหมอแล้วหรือ แล้วนั้นถืออะไรมาด้วย"อูซอทักขึ้นเมื่อเห็นร่างจำแลงของพรายสาวเดินมา

"อ่อ เหล้านะจ้ะ พ่อให้เอามาให้พวกพี่"เสียงหวานเอื้อนเอ่ยพวกที่นั่งในวงมองไหเหล้าอย่างเปรี้ยวปาก

"เออดีๆแล้วไอ้คะฉิ่นผัวเอ็งล่ะไม่มากินด้วยกันหรอ"อูซอถามหาคะฉิ่น นางพรายหน้านิ่วที่ไอ้มนุษย์คนนี้ชอบถามซักไซ้

"หลับไปแล้วมั้ง เอ้า กินๆเหล้าไหนี้แรงดีนักรับรองพี่จะติดใจ"นางพรายสาววางไหเหล้าลงกลางวง พวกชายฉกรรจ์ทั้งหลายพากันแย่งไหเหล้าเพื่อดื่มกิน

"อ้าว แล้วนั้นเอ็งจะไปไหนไม่ขึ้นไปเฝ้าหมอหรอ"

"โอ้ย ฉันปวดขี้จะไปถ่าย"พรายสาวกระแทกเสียงสะบัดก้นหายไปทางชายป่า ทิ้งอูซอให้นั่งงงกับท่าทางของมะเมียะ มือหนาหยิบเหล้าที่ลูกน้องรินมาให้กระดกเข้าคอ