ตอนที่16 สิ่งที่ตามหา
1248 คำ
ปกรณ์แอบย่องมาดูในวงเหล้าของอูซอที่เมาหลับคอพับกันหมดเพราะฤทธิ์สุราป่าดีกรีแรง ชายหนุ่มรีบโบกมือให้สัญญานนรินทร์ให้ขึ้นไปค้นภายในอนามัย ส่วนปกรณ์นั่งซุ่มดูต้นทางเผื่อมีใครตื่นขึ้นมาที่พุ่มไม้ใกล้ๆ
"งานเสร็จแล้ว มาทวงรางวัล"นางผีพรายสาวลอยมาใกล้ๆจุดที่ปกรณ์นั่งอยู่
"มาทวงอะไรตอนนี้ เห็นไหมกำลังยุ่งอยู่งานยังไม่เสร็จ"ปกรณ์เอ็ดผีสาวที่ชอบมาวุ่นวายกับตน
"พี่จ๋านึกจะใช้ก็ใช้ สั่งอะไรหนูก็ทำให้"นางพรายพูดอย่างออดอ้อนลอยมาด้านหลังล่วงมือเข้าด้านในเอว ปลุกความเป็นชายที่หลับไหลของชายหนุ่มให้ตื่นตัว
"ก็บอกว่าตอนนี้ไม่ได้ไง"ปกรณ์ตวาดแต่ก็สูดปากเสียวไปด้วย
"ผัวจ๋า ให้เมียทำให้ผัวนะ"พรายสาวกระซิบเบาๆที่หูใช้ลิ้นเย็นเลียไซ้สร้างความเสียวซ่านให้ปกรณ์ ชายหนุ่มถูกกระตุ้นไฟราคะร้อนแรงให้ลุกโชน ไม่รู้ว่าชายหนุ่มเผลอหลงเสน่ห์พรายสาวหรือว่าอารมณ์เปลี่ยวคึกของบุรุษเพศทำให้ปกรณ์ละสายตาจากวงเหล้าหันมากดกายนางพรายสาวลงกับพื้น
"เอาให้ถึงใจเมียเลยนะผัวขา"ผีสาวหัวเราะคิกคักเมื่อปลุกไฟสวาทของชายหนุ่มได้สำเร็จ
พิมพลอยมองหามะเมียะที่ยังไม่เห็นโผล่มาสักที หญิงสาวยันกายลุกขึ้นเลิกผ้าถุงดูแผลที่สะโพก หญิงสาวว่าจะเปลี่ยนผ้าปิดแผลสักหน่อยถ้าจะรอให้มะเมียะมาเกรงว่าตนจะหลับก่อน
"อุ้ย!"พิมพลอยร้องตกใจเมื่อเห็นร่างที่ปีนหน้าต่างขึ้นมายืนนิ่งตะลึงจ้องมาเธอหญิงสาวรีบตวัดผ้าถุงคลุมช่วงล่าง
"คุณปีนขึ้นมาทำไม บันไดมีดีๆทำไมไม่ขึ้นมีธุระอะไรตอนนี้"
"เออ คือ..."นายทหารหนุ่มสลัดภาพแคมปิดสนิทสีชมพูเมื่อครู่ออกจากหัว เลือดในกายแล่นสูบฉีดใบหน้าร้อนผ่าว
"เอ้า เร็วสิมีธุระอะไร"พิมพลอยร้องเร่งเมื่อชายหนุ่มนิ่งงัน
"ผมมาหาของ คิดว่าน่าจะอยู่ที่นี่"
"ของอะไร ที่นี่มีอะไรของคุณ"หญิงสาวนึกเสียใจที่เขาไม่ได้จะมาเยี่ยมเธออย่างที่คิดไว้
"ไม่ใช่ของผมแต่เป็นของอูซอ มีอะไรแปลกๆในนี้ที่ไม่ใช่องคุณบ้างไหม"นรินทร์ซักถาม พิมพลอยงุ่นงง ในเหตุการณ์เล็กน้อยแต่ก็มองไปรอบๆเพื่อหาของตามที่ชายหนุ่มต้องการ นายทหารหนุ่มรื้อขนดูทั่วๆยังไม่เจออะไรที่ดูผิดปกติเลย
"พวกมันเอาไปซ่อนไว้ที่ไหนนะ"
"คุณค่ะช่วยหยิบกระปุกยาสองกระปุกนั้นให้ฉันหน่อยได้ไหม"พิมพลอยชี้ไปที่กระปุกยาขนาดใหญ่สองกระปุกที่ตั้งอยู่บนโต๊ะมุมห้อง
"ในกระปุกนี้มันอะไรกัน ของในนี้ไม่ใช่ยาของฉัน"พิมพลอยพูดขึ้นจับผงผลึกสีขาวขึ้นมาดู นายทหารหนุ่มได้ยินดังนั้นรีบถลาเข้ามาคว้าอีกกระปุกไปเปิดดู
"ผ***ว"
"เ*****นน่ะหรือคะ มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"พิมพลอยตกใจรีบวางกระตุกยาไว้ราวกลับเป็นของร้อน
"ครับ และเป็นสารเสพติด"นรินทร์ปิดฝากระปุกยาทั้งสองเขารู้สึกดีใจที่หาพบ ไม่งันถ้ายานี่หลุดไปถึงมือผู้ผลิตหรือผู้เสพหายนะจะเกิดขึ้นกับประเทศเราอีกมาก
"คุณรู้ได้อย่างไรค่ะว่ายานั้นอยู่ที่นี่"
"พวกของอูซอครับ ผมตามเรื่องนี้มาตั้งแต่ตอนเข้าป่าคราวก่อนแต่ก็ยังจับไม่ได้"
"นี่หมายความว่าอูซอขนยาเสพติดหรอคะ"พิมพลอยปิดปากตกใจไม่นึกเลยว่าคนใกล้ตัวจะเป็นบ่อนทำลายชาติบ้านเมือง
"ครับ แต่คงต้องให้คุณพิมช่วยอีกแรงเพื่อให้เขายอมรับและสาวไปถึงตัวการใหญ่"พิมพลอยพยักหน้าอย่างเต็มใจ เธอคิดไม่ถึงเลยว่าอูซอจะใช้สถานีอนามัยเป็นที่หลบซ่อนยาเสพติด
รุ่งเช้าพวกของอูซอถูกนรินทร์กับปกรณ์ช่วยกันจับมัดไว้ตั้งแต่เมื่อคืนเริ่มตื่น ร้องโวยวายดังลั่นจนชาวบ้านแถบนั้นออกมามุงดู
"ไอ้พวกทหารพวกแกจับพวกฉันมัดไว้ทำไม"อูซอตะโกนขึ้นอย่างเดือดดาลเมื่อเห็นนรินทร์ยืนอยู่ นายทหารหนุ่มชูกระปุกสียาสีขาวให้อูซอดูร่างใหญ่ตกใจเมื่อเห็นแต่พยายามปรับสีหน้าให้ปกติ
"อะไร นั่นอะไรฉันไม่รู้เรื่อง"
"แน่ใจนะว่าไม่รู้จักของที่อยู่ในนี่ ยาเสพติดยังไงล่ะ"ปกรณ์ยื่นหน้าบอกใกล้ๆอูซอ
"ไม่รู้จัก ไม่ใช่ของข้าอย่ามาปรักปรำนะโว้ย"อูซอเริ่มโวยวายอีกลูกน้องทั้งหลายต่างเออออตาม ชาวบ้านที่มามุงดูก็หนาตาเพิ่มมากขึ้น
"งันถ้าไม่รู้จัก ก็คงเป็นของพิมพลอยใช่ไหมเพราะฉันเจอของนี่ที่บนอนามัย ไปไอ้กรณ์ไปจับตัวพิมพลอยมา"นรินทร์ประกาศลั่นปกรณ์เร่งปฏิบัติตามเดินขึ้นบันไดไป อูซอเห็นดังนั้นก็รัองขึ้นอีก
"เฮ้ย!หมอเป็นเมียแกไม่ใช่หรอ จะจับหมอได้ยังไง"
"ฉันไม่สนว่าจะเป็นเมียหรืออะไรถ้าทำผิดต้องได้รับโทษทั้งนั้น"นรินทร์พูดด้วยท่าทางเด็ดเดียวจนอูซอนึกกลัว
"ยอมแล้วฉันยอมแล้วมันเป็นของฉันเอง"ด้วยบุญคุณที่เคยช่วยรักษาและความรักที่อูซอมีให้พิมพลอยเขาจึงยอมรับสารภาพว่าของกลางเป็นของตน นรินทร์สึกรู้โล่งใจที่อูซอยอมรับง่ายกว่าที่เขาคิดไม่ต้องใช่กำลังกัน
"นายทหารขอเถอะนะ อย่าจับมันส่งตำรวจเลยไอ้อูซอหลานฉันพ่อแม่มันตายตั้งแต่เล็กอาจขาดการดูแลอบรมไปบ้าง แต่ฉันไหว้ล่ะถ้ามันโดนจับต้องถูกยิงเป้าตายแน่นอน"อูเลปราดเข้ามายกมือไหว้นรินทร์ขอร้องแทนหลานชายของตน นรินทร์ยิ้มแล้วฉุดร่างตาเฒ่าขึ้น ใครไปบอกแกกันว่าเขาจะเอาอูซอไปยิงเป้า
"ตำรวจเขาไม่ยิงเป้ากันแล้วนะ อย่างมากก็ติดคุกตลอดชีวิตแต่ถ้าอูซอกับพวกให้ความร่วมมือบอกว่าใครเป็นคนว่าจ้างแล้วไปส่งที่ใดฉันจะให้เขากันไว้เพื่อเป็นพยาน"นรินทร์บอกอูเลดีใจยกมือไหว้ท่วมหัวแล้วหันไปตบหัวอูซอที่นั่งอยู่ให้ยอมบอกข้อมูลกับทางการ
"ทุกคนครับ จำไว้นะครับไม่มีใครยุ่งกับยาเสพติดแล้วได้ดี ทั้งผู้ผลิต ผู้ส่ง ผู้ค้า และผู้เสพ ขอให้ชาวบ้านทุกคนช่วยสอดส่องดูแลในหมู่บ้านที่นี่จะได้ห่างไกลจากยาเสพติดและลูกหลานของพวกท่านก็ไม่ต้องตกเป็นทาสของมัน"นรินทร์ประกาศก้องให้ชาวบ้านได้รับรู้โดยทั่วกันถึงพิษภัยของยานรกนั้น พิมพลอยที่นั่งมองลงมาจากบนผ่านหน้าต่างรู้สึกภูมิใจในตัวชายหนุ่มที่เขาได้ช่วยเหลือชาวบ้าน
"เกิดอะไรกันขึ้นหรอจ้ะ"มะเมียะเดินที่เข้ามาใหม่หัวฟูทั้งหัวมีผมสีขาวแซมปากซีดตัวสั่น
"เอ็งหายไปไหนทั้งคืนมะเมียะ"คะฉิ่นรีบวิ่งมาจับแขนเมียสาว มะเมียะทำท่าจะร้องไห้ตัวสั่นเหมือนลูกนกเมื่อนึกถึงภาพเมื่อคืน
"ฉัน...ฉันโดนผีหลอก!!!!"
- ผู้เขียน
