ตอนที่18 ภาระและหน้าที่
1896 คำ
นรินทร์วางพิมพลอยลงบนเตียงใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมให้หญิงสาว พิมพลอยนั่งเงียบยังคงเขินอายกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ นรินทร์ก้มลงสูดกลิ่นผมหอมของหญิงสาว
"ผมหอมแล้ว ที่อื่นจะหอมไหมน๊า"คนเจ้าเล่ห์ใช้จมูกโด่งซุกไซ้ซอกคอขาวและไหล่เนียนหญิงสาวที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวคลุมกายเสียเปรียบเบี่ยงตัวหลบหนวดสาก คนตัวโตชอบใจที่ได้แกล้ง กอดรอบเอวบางไว้ไม่ให้หนี
"ปล่อยเถอะค่ะ ขอใส่เสื้อผ้าก่อนเดี๋ยวเป็นหวัด"พิมพลอยพูดเชิงขอร้องทำเสียงออดอ้อนชายหนุ่ม
"ไม่ปล่อยครับ ผมกอดก็อุ่นดีไม่เป็นหวัดหรอก"นรินทร์กระชับกอดแน่นขึ้นอีกแล้วแอบขโมยหอมแก้มใส
"เป็นทหารมาเถียงพยาบาลได้ยังไงค่ะ"เจ้าหล่อนตีแขนชายหนุ่มเบาๆ นายทหารหัวเราะร่วนอย่างสุขใจต้องยอมปล่อยให้หญิงสาวห่างกายลุกขึ้นหยิบชุดของหญิงสาวที่พับไว้มาให้
"ขอบคุณค่ะ ว่าง่ายอย่างนี้น่ารักจริงๆ"หญิงสาวเผลอเอามือหยิกแก้มชายหนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยวแล้วจุ๊บเบาๆที่ปาก คนตัวโตที่กำลังควบคุมอารมณ์หื่นเหมือนสติแตกในความน่ารักของหญิงสาวเชือกเส้นบางที่รั้งสติไว้ขาดผึง เขากดกายเธอนอนลงบนเตียงพิมพลอยตกใจเสื้อผ้าในมือหล่นลงที่พื้น ชายหนุ่มยิ้มชั่วร้ายมือหนากระตุกผ้าเช็ดตัวออกก้มลงดูดปลายถันสีชมพูอมแดงอย่างหิวโหย มือทั้งสองตรึงแขนหญิงสาวไว้ลิ้นร้อนเลียวนรอบเต้าปากขบเม้มเนื้อนิ่มจนเกิดรอยแดง พิมพลอยพยายามเบี่ยงกายหลบความเสียวซ่าน ร้องบอกให้เขาหยุดเพราะเธอเริ่มกลัวในความรุนแรงที่ได้รับ แต่ตอนนี้ชายหนุ่มหน้ามืดไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น ไฟราคะที่เก็บกดมานานลุกโหมเกินอยากจะต้านทานได้ มือใหญ่ลูบไล้ผิวเนียนอย่างหื่นกระหาย จมูกสูดดอมดมกลิ่นกายสาวไล่จากหน้าอกลงมาที่ท้องน้อยจนถึงโคกโหนกนูนที่มีขนบางๆปกคลุมไว้กลีบบางปิดสนิทแน่นสายตาคมจ้องมองอย่างหลงใหลซุกจมูกโด่งลงตรงรอยแยกสูดหายใจเข้าเต็มปอด ลิ้นสากลากเลียกลีบทั้งสองข้างแต่ไม่ถนัดนักเพราะความบริสุทธิ์ไม่เคยผ่านศึกของหญิงสาว นรินทร์ใช้มือแหวกขาหญิงสาวออกทำให้แผลที่สะโพกกำลังจะสมานดีฉีกออกจนเลือดซิบ พิมพลอยน้ำตาไหลตัวสั่นเทาเพราะความเจ็บและกลัว
นายทหารหนุ่มเมื่อเห็นโลหิตสีแดงจากบาดแผลจึงได้สติดังผ้าห่มมาคลุมตัวให้หญิงสาว นึกโทษตัวเองที่ขาดสติจนเธอต้องเสียใจและเจ็บตัวนรินทร์ลุกขึ้นต่อยผนังบ้านอย่างแรงจนเลือดไหลระบายอารมณ์โมโหที่ไม่สามารถหักห้ามใจตนเองได้เมื่อเขาเข้าใกล้หญิงสาวเขาจะรู้สึกไร้การควบคุมตนเองไปทุกที
"ผมขอโทษนะพิมพลอย ผมไม่ได้ตั้งใจ"หญิงสาวที่ยังตกตะลึงกับเหตุการณ์เมื่อครู่คว้ามือที่เต็มไปด้วยเลือดขึ้นมาจับอย่างเป็นห่วง เธอไม่ได้โกรธอะไรชายหนุ่มแม้แต่น้อยแค่ตกใจในบทรักที่รุนแรงขึ้นเพราะเธอยังไม่คุ้นเคย
"ผมไม่รู้จะแก้ตัวยังไงดีแต่ผมขอโทษ"ยิ่งหญิงสาวไม่โกรธหรือพลักไสเขายิ่งละอายใจ ความสำนึกผิดถาโถมเมื่อมองเห็นแผลที่เปิดออกของหญิงสาว
"คุณอยู่ที่นี่นะเดี๋ยวผมไปตามลดามาอยู่เป็นเพื่อน"
ชายหนุ่มลุกขึ้นหลบหญิงสาวออกมานอกบ้านพักเจอลดา ปกรณ์และทรงยศที่วิ่งมาดูเพราะได้ยินเสียงดังมาจากบนบ้านพัก
"เกิดอะไรขึ้นคะ แล้วนั้นมือนะไปโดนอะไรมา"ลดาที่ช่างสังเกตเห็นมือนรินทร์เลือดออกจึงร้องถามอย่างเป็นห่วง
"คุณช่วยไปดูพิมพลอยให้ผมหน่อยได้ไหมลดา"ถึงแม้ลดายังงงๆแต่ก็ทำตามที่ชายหนุ่มบอกรีบวิ่งขึ้นไปบนบ้านพัก
"พี่นะเป็นอะไรครับ"ปกรณ์เองก็ร้อนใจเพราะหน้าตาของนรินทร์บอกบุญไม่รับเลย
"ทำไมว่ะทำไม เวลาฉันอยู่ใกล้เขาฉันควบคุมตัวเองไม่ได้เลย"นายทหารหนุ่มระบายความในใจออกมาให้ทั้งคู่ฟัง
"ผมว่าตอนนี้ผู้หมวดใจเย็นก่อนดีกว่า เพราะทางการมีคำสั่งลงมาใหม่"ทรงยศที่ยืนอยู่ใกล้ๆพูดขึ้น ทำให้นรินทร์มีสติมากขึ้นฟังในสิ่งที่นายทหารรุ่นน้องกำลังจะพูด
"นายกลับมาถึงเมื่อไรยศ แล้วมีคำสั่งว่าอย่างไรบ้าง"
"เพิ่งมาถึงเมื่อสักครู่ครับ ผมว่าเรื่องนี้เริ่มไม่ปกติเท่าไรแล้ว"ทรงยศตอบ นรินทร์เริ่มงงในสิ่งที่ทรงยศพูด
"เขาบอกว่าให้พวกเราลามือจากเรื่องนี้ซะ"ความกระจ่างแจ้งเกิดขึ้นกับนรินทร์เขาขบกรามแน่น พวกบ่อนทำลายชาติมันมีอิทธิพลถึงขนาดซื้อคนระดับสูงให้เป็นพวกของมันได้เชียวหรอ
"งันแสดงว่ากำลังเสริมที่ขอไปก็ไม่ได้งันหรอ"ปกรณ์ถามขึ้น ทรงยศพยักหน้ารับ ทั้งสามเข้าสู่สถานการณ์ตรึงเครียดอีกครั้ง
"แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะ ถ้าเราปล่อยพวกมันไปชาวบ้านตาดำๆทั้งหลายต้องแย่แน่"
"ครับ ผมก็คิดแบบไอ้กรแต่ถ้าเราฝ่าฝืนคำสั่งพวกเราก็จะแย่เหมือนกัน"
"ฉันไม่รับคำสั่งจากพวกคนขายชาติหรอก ก็ให้มันรู้กันไป ฉันจะสาวถึงตัวการใหญ่ลากคอมันมาให้หมดเลยคอยดู"นรินทร์ประกาศก้าวเลือดชายชาติทหารขุ่นข้นไม่ยอมแพ้แม้อำนาจมืดที่แผ่เข้ามา
ลดาเห็นพิมพลอยนั่งตกใจอยู่บนเตียง หล่อนไม่ได้ไต่ถามหญิงสาวแต่อย่างใดรีบช่วยพิมพลอยใส่เสื้อผ้าแต่งตัวให้เรียบร้อย ลดาแอบมองผิวเนียนละเอียดของคนตัวเล็กและร่างกายที่สวยไปทุกส่วนสัดน่ากอดจนผู้หญิงด้วยกันยังอิจฉาไม่ผอมสูงไม่มีน้ำมีนวลแบบเธอ
"ให้ฉันช่วยทำแผลให้นะคะ"ลดาเห็นเลือดซึมจากแผลก็อดไม่ได้ที่จะช่วยเหลือ
"รบกวนหน่อยนะคะ แล้ว...เออ...ผู้หมวดเขาหายไปไหนคะ"พิมพลอยถามเสียงเบาขณะที่ลดาก้มทำแผลให้
"คงไปคุยงานน่ะค่ะ เห็นยศกลับมาแล้วบอกว่ามีเรื่องด่วน"
"อ่อ ค่ะ"พิมพลอยพยักหน้าอย่างเข้าใจ เอื้อมมือหยิบยามาทานแล้วล้มตัวลงนอน
"ขอบคุณคุณลดามากนะคะ แต่ฉันขอพักผ่อนหน่อยไม่รบกวนคุณลดาแล้วค่ะ"พิมพลอยยิ้มให้หญิงสาว ลดาลุกออกมาเงียบๆเมื่อพิมพลอยหลับตาลงคล้ายจะหลับไป
"คุณพิมเป็นอย่างไรบ้างลดา"นรินทร์รีบลุกจากแคร่เมื่อเห็นลดาเดินออกมาจากบ้านพัก
"ก็ดูปกติดีอ่อนเพลียนิดหน่อยแล้วนะไปทำอะไรเขาล่ะ"
"เออ...คือ..."ชายหนุ่มลำบากใจที่จะพูดออกไป
"โอ้ย เอาล่ะๆไม่ต้องบอกแล้ว นี้อะไรนั่งกันหน้าสล่อนเชียว"อารมณ์คนท้องฉุนเฉียวง่ายลดาพาลโมโหให้อีกสองคนด้วย
"พวกเรามีเรื่องให้คุณลดาช่วยครับ"ทรงยศเล่าเรื่องที่ทางการให้เลิกยุ่งกับคดีของเถื่อนให้ลดาฟัง เพื่อให้เธอลองปรึกษาเรื่องนี้กับพ่อของเธอดู
"ได้สิ เรื่องนี้ไม่มีปัญหาลดาก็เกลียดนักพวกขายศักดิ์ศรีเนี่ย แต่นะกับยศต้องไปกรุงเทพกับลดาด้วย"ลดารีบเอ่ย
"ผู้หมวดผมเข้าใจครับว่าเป็นเจ้าของเรื่องนี้เลยต้องไป แต่ผมคุณลดาให้ไปด้วยทำไมครับ"ทรงยศพาซื่อถามขึ้น
"ก็ไปดูแลฉัน และไปสู่ขอกับพ่อแม่ยังไงล่ะ"ลดาพูดจบแล้วเดินหนีไปทิ้งสามหนุ่มยืนเหวออยู่
"อ้าว เห็นที่จะได้เป็นลูกเขยนายพลแล้วเว้ย"ปกรณ์ตบไหล่ทรงยศหัวเราะชอบใจ แต่ชายหนุ่มคิดหนักเพราะพ่อหญิงสาวดุมากเสียด้วย
"แล้วเราจะเดินทางวันไหนดีครับผู้หมวด"
"พรุ่งนี้เช้า!!"นรินทร์ตอบหนักแน่นแต่ทรงยศรู้สึกเข่าอ่อนเพราะเพิ่งเดินทางกลับมาถึง
นรินทร์สัญญาว่าจะปล่อยตัวอูซอถ้าเขายอมบอกว่าใครเป็นตัวการใหญ่และเป็นพยานให้ อูซอเองก็กลัวว่าจะโดนพวกมันสั่งเก็บหากรู้ถึงหูว่าเขาโดนพวกทหารจับได้แล้วฆ่าตัดตอนไม่ให้สาวถึงตัวการ
"ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นอูซอ ฉันจะให้นายเอาของไปส่งพวกมันตามปกติแต่ฉันจะตลบหลังล้อมจับพวกมัน"นรินทร์บอกแผนการ
"แต่ฉันกลัวว่านายใหญ่มันจะไม่โดนจับแล้วกลับมาฆ่าฉันอีก"อูซอบอก
"เชื่อฉันเถอะพวกมันทุกคนต้องโดนจับแน่"นายทหารหนุ่มพูดหนักแน่นอูซอวางใจลงบ้างยืนยันว่าจะช่วยเขาอย่างเต็มที่
พิมพลอยเผลอหลับไปเพราะฤทธิ์ยานานเท่าไหร่ไม่ทราบ แต่เมื่อลุกขึ้นมาฟ้าภายนอกมืดสนิท มีแสงตะเกียงที่จุดสว่างอยู่ภายในห้องกับชามข้าวต้มเย็นชืดวางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆ
แอ๊ด!!!
เสียงเปิดประตูดังขึ้นร่างใหญ่ของชายหนุ่มนุ่งผ้าเช็ดตัวส่วนบนเต็มไปด้วยหยดน้ำเดินเข้ามา
"ผมไม่รู้ว่าคุณตื่นแล้วพอดีมาเอาเสื้อผ้า ที่บ้านโน้นทรงยศกับลดาอยู่ผมเลยเอามาไว้ที่นี่"นรินทร์เดินผ่านหญิงสาวเพื่อหยิบเสื้อผ้าโดยไม่ได้มองมาที่เธอเลย
"เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณจะไปนอนที่ไหน"พิมพลอยถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นเขากำลังจะเดินออกไป
"ผมจะไปนอนกับไอ้กรณ์ที่แคร่หน้าบ้าน"ชายหนุ่มโกหกเขาจะไปนอนที่หน้าบ้านจริงแต่ไม่รู้ว่าปกรณ์หายไปไหนตั้งแต่เย็นแล้ว
"นอนด้วยกันข้างบนนี้ก็ได้นี่ค่ะ"หญิงสาวอายที่พูดเหมือนเชื้อเชิญแต่เธอไม่อยากให้ชายหนุ่มไปทั้งที่ยังเข้าใจผิดกัน
"ผมกลัวว่าจะเผลอทำร้ายคุณอีก"นรินทร์พูดเสียงเบาสำนึกผิด
"ไม่เป็นไรค่ะถ้าเป็นคุณฉันเต็มใจ"แต่คนที่พูดเสียงเบากว่าคือพิมพลอย แม้เสียงจะเบาเท่าใดมันก็ดังก้องชัดในใจเขา ชายหนุ่มทรุดตัวลงจับมือนุ่มมาจูบอย่างหวงแหน
"คุณไม่ได้โกรธผมหรอ"
"เปล่าค่ะ ฉันแค่ตกใจเพราะยังไม่เคย"หญิงสาวตอบอ้อมแอ้มเขินอาย ชายหนุ่มยิ้มกว้างซบหน้าลงบนตักนุ่ม
"ขอผมอยู่แบบนี้สักพักนะครับ"พิมพลอยนั่งนิ่งเป็นหมอนให้เขาหนุน
"พรุ่งนี้ผมต้องไปทำธุระที่กรุงเทพ แต่ผมจะรีบกลับมา"ชายหนุ่มบอกเรื่องที่กังวลใจเขาเป็นห่วงหญิงสาวแต่ภาระหน้าที่ก็สำคัญ
"ไปเถอะค่ะ ฉันเข้าใจดีแล้วฉันจะรอคุณนะคะ"หญิงสาวบอกแล้วก้มลงไปดึงชายหนุ่มมากอด นรินทร์คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะเจอผู้หญิงที่แสนดีและเข้าใจในหน้าที่การงานเขาเท่านี้มาก่อน นรินทร์กอดตอบเธอด้วยความรักที่ปราศจากตัณหาความใคร่แล้วทั้งคู่ก็หลับไปด้วยกันบนเตียงยันเช้า
- ผู้เขียน
