รักกลางไพร

ตอนที่17 ปรับความเข้าใจ

เรื่องราวดูเหมือนจะสงบลง พิมพลอยลุกขึ้นนั่งห้อยขาบนเตียงได้แล้ว หญิงสาวรู้สึกอึดอัดเหนียวตัวอยากอาบน้ำเพราะตั้งแต่เธอหนีเข้าป่าไปกลับมาก็ได้แต่เพียงเช็ดตัวเท่านั้น

"มะเมียะ ช่วยพยุงฉันไปอาบน้ำหน่อยได้ไหมฉันอยากอาบน้ำ"พิมพลอยร้องเรียกรู้สึกเหมือนมีคนอยู่ด้านนอกสถานีอนามัย

นรินทร์ที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่ว่าเขาจะเข้าไปหญิงสาวอย่างไรดีได้โอกาสเดินเข้ามาใกล้แทนมะเมียะที่กลับไปนอนจับไข้หัวโกร๋นอยู่เพราะเรื่องเมื่อคืน

"มะเมียะไม่สบายให้ผมพาไปแทนนะ"ชายหนุ่มบังคับเสียงตนให้นิ่งไม่ให้ตื่นเต้นที่ใกล้ชิดหญิงสาว

"ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ รบกวนคุณเปล่าๆ คุณเอาเวลาไปดูแลภรรยาคุณดีกว่า"

"ผมก็กำลังทำหน้าที่สามีดูแลภรรยาของผมอยู่"นรินทร์เดินมาจับแขนพิมพลอย แต่หญิงสาวสะบัดออก

"ฉันหมายถึงคุณลดาค่ะ"

"ลดา ลดาทำไมหรือครับ"ชายหนุ่มงงในสิ่งที่พิมพลอยพูด

"คุณควรจะไปดูแลคุณลดากับลูก"

"ทำไมผมต้องไปดูแลลดาด้วย"ชายหนุ่มที่เพิ่งเริ่มจะรู้ว่าหญิงสาวคงเข้าใจผิดว่าเขาทำลดาท้องแกล้งถาม

"คุณนี่มันผู้ชายไร้ความรับผิดชอบ"พิมพลอยนึกโกรธที่ชายหนุ่มตรงหน้าแกล้งทำไมไม่รู้ไม่ชี้

"ผมไร้ความรับผิดชอบตรงไหน ผมก็ดูแลเมียผมอยู่"นายทหารหนุ่มไม่พูดเปล่าโน้มร่างสูงลงมากอดทับร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียง พิมพลอยหน้าแดงไม่แน่ใจว่าโมโหหรือเขินอายรีบพลักอกกว้างออก

"ออกไปนะ ฉันเกลียดคนไร้ความรับผิดชอบอย่างคุณที่สุด"พิมพลอยตวาด นรินทร์หัวเราะในคอชอบอกชอบใจเมื่อรู้สึกว่าหญิงสาวกำลังหึงเขา ชายหนุ่มรวบร่างบางยกขึ้นพาดบ่าเดินลงบันไดกับไปยังห้องน้ำที่บ้านพัก พิมพลอยพยายามดิ้นรนใช้มือทุบหลังชายหนุ่มแต่ไม่เป็นผล

"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยฉันด้วย"พิมพลอยเห็นปกรณ์กับลดาที่นั่งอยู่ที่แคร่หน้าบ้านรีบร้องขอความช่วยเหลือ

"เรื่องของสามีภรรยาเคลียร์กันเอาเองดีกว่านะคะ"ลดาหัวเราะร่าเมื่อเห็นนรินทร์แบกร่างหญิงสาวมาส่วนปกรณ์ได้แต่ยิ้มน้อยๆมองดูเหตุการณ์

"คุณลดาคุณจะปล่อยให้เขาทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ"

"ได้ค่ะ เชิญตามสบายเลยฉันกับปกรณ์ว่าจะไปเดินเล่นในหมู่บ้านพอดี"ลดาชวนปกรณ์ลุกขึ้นเดินหนีทิ้งสองหนุ่มสาวให้อยู่ด้วยกันเพียงลำพัง พิมพลอยงงงวยกับท่าทีของลดาเป็นอย่างยิ่ง

นรินทร์วางร่างบางบนเก้าอี้ในห้องน้ำแล้วหันกลับไปล็อคประตูเรียบร้อย

"คุณออกไปได้แล้วฉันอาบเองได้"พิมพลอยออกปากไล่ชายหนุ่มที่ยืนยิ้มอยู่

"อาบได้ยังไงคุณยังเจ็บแผลอยู่ถูไม่สะอาดหรอกมาผมช่วย"นรินทร์เดินเข้าไปใกล้ หญิงสาวทำท่าจะลุกหนีแต่ต้องนั่งลงอีกเพราะขาไร้เรี่ยวแรงจากการที่ไม่ได้เดินมาหลายวัน

"นั้นไง ให้ผมช่วยนะ"

"แต่คุณลดาเธอจะเข้าใจผิดนะคะ"

"เขาจะเข้าใจผิดเรื่องอะไร ผมว่ามีแต่คุณนั้นแหละที่เข้าใจผิด"พิมพลอยหยุดมองหน้าชายหนุ่ม นรินทร์ก้มลงมากระซิบข้างหูหญิงสาว

"ลดาเขาไม่ได้ท้องกับผม และผมก็ไม่ใช่พ่อเด็ก"เสียงที่ได้ยินทำให้หญิงสาวเผลอดีใจ นรินทร์ก้มลงจูบที่ผมของหญิงสาว

"ผมว่าหัวเริ่มเหม็นแล้วนะสระผมหน่อยเถอะ"นรินทร์หยอกหญิงสาวขำๆทำให้คนตัวเล็กกว่าช้อนตาขึ้นมอง

"ใช่สิ ฉันมันหมาหัวเน่าไม่มีใครสนใจอยู่แล้วนิ"หญิงสาวพาลโกรธไปถึงเรื่องที่ชายหนุ่มไม่ยอมมาเยี่ยมและทำตัวเหินห่าง

"ใครว่าล่ะ คุณไม่รู้หรอกว่าผมต้องอดทนแค่ไหนที่ต้องทำเป็นไม่สนใจคุณ"

"ฉันไม่เข้าใจ"นรินทร์เองก็เขินกระซิบบอกเรื่องที่บนไว้กับหญิงสาวจนคนตัวเล็กหน้าแดงแอบขำ

"คนบ้า แล้วครบวันที่บนไว้แล้วหรอถึงโพล่มา"พิมพลอยถามเอียงอายเธอเริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้นนึกขำตัวเองที่โกรธเขาเป็นตุเป็นตะไปคนเดียว

"ยังครับแต่พอเรื่องวุ่นๆจบลงผมก็อยากอยู่ใกล้ๆคุณ"ชายหนุ่มพูดอย่างออดอ้อนใช้มือหนาแก้เชือกผูกเสื้อผู้ป่วยให้พิมพลอยออก หญิงสาวอายใช้มือทั้งสองปิดบังเต้าขาวไว้

"ไม่ต้องอายนะครับ ผมเคยเห็นหมดแล้ว"ชายหนุ่มจะพูดแก้เขินให้ แต่ยิ่งทำให้พิมพลอยหน้าแดงมากขึ้นเมื่อคิดถึงบทรักที่ยังไม่จบ ณ บ่อน้ำพุร้อน

"พอแล้วค่ะ ให้ฉันอาบเองนะ"หญิงสาวพูดเชิงขอร้องจะให้เธอมาเปลื้องผ้ากลางวันแสกๆให้เขาอาบน้ำให้ได้ไงกัน

"ไม่ครับให้ผมได้ดูแลเป็นการชดเชยนะ"ชายหนุ่มมองจ้องในตาเธออย่างจริงใจและรู้สึกผิด หญิงสาวพยักหน้าอย่างจนใจกับตาคมๆที่ส่งมาอ้อนวอน เธอค่อยๆหมุนตัวหันหลังให้ชายหนุ่ม

"แบบนี้แล้วกันค่ะฉันอาย"พิมพลอยนั่งหันหลังให้เขา นายทหารหนุ่มถอดเสื้อออกจากไหล่มนเนียนขาวแล้วช้อนตัวหญิงสาวขึ้นเพื่อถอดผ้าถุงออก

"คุณจะทำอะไรคะ"พิมพลอยตกใจเมื่อร่างลอยขึ้นเหนือพื้นและผ้าถุงหลุดออก

"อาบน้ำให้ไงครับ"

"ไม่ต้องถอดก็ได้ค่ะ"หญิงสาวรีบจับผ้าถุงที่ยังหลุดออกไม่พ้นปลายขา

"มันไม่สะอาด อีกอย่างผมจะได้ดูแผลให้ด้วย"ชายหนุ่มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์กระชากผ้าถุงออกจากขาเรียวโยนไปให้พ้นตัว

"อ๊าย!" พิมพลอยงอตัวมือทั้งสองปิดส่วนสงวนทั้งบนและล่างไว้ นายทหารหนุ่มวางร่างบางไว้บนเก้าอี้อีกครั้งหญิงสาวรีบหันหลังตามเดิม

นรินทร์ข่มใจไม่ให้มองเรือนร่างเบื้องหน้าที่ช่างยั่วยวนใจ แต่น่าเสียดายแผลที่สะโพกสร้างรอยตำหนิให้กับผิวกายขาวผ่องแผลยาวใกล้สมานกันดีแล้วเหลือเพียงเล็กน้อยที่ยังไม่แห้งดี

"แผลโดนน้ำได้ไหมครับ"หญิงสาวพยักหน้างึกงักเพราะรู้ว่าถ้าชายหนุ่มเห็นแผลต้องเห็นส่วนอื่นด้วย

มือใหญ่จับขันตักน้ำรดร่างของหญิงสาวจนทั่วจับสบู่ก้อนเล็กขึ้นมาถูให้เกิดฟองในมือแล้วค่อยๆลูบที่หลังหญิงสาว มือหนาสั่นเทาราวหนุ่มน้อยวัยละอ่อน พิมพลอยอยากจะคว้าสบู่มาถูเองแต่ถ้าเธอเอามือออกก็ต้องเปลือยล่อนจ้อนให้ชายหนุ่มเห็นโดยไม่มีอะไรปกปิดจึงจำใจนั่งนิ่งๆต่อไป

นรินทร์ข่มใจถูกสบู่จนทั่วทั้งหลังเนียน แก่นกายภายในกางเกงปวดหนึบ มือหนาค่อยๆเลื่อนสอดเข้าไปใต้รักแร้เกาะกุมเต้าทั้งสอง พิมพลอยสะดุ้งกับสัมผัสแปลกใหม่แม้รู้ว่าแค่ถูสบู่แต่เธอก็อดเสียวจนตัวแข็งทื่อไม่ได้

"ตรงนี้ฉันถูเองดีกว่าค่ะ"พิมพลอยบอกเสียงเบา ชายหนุ่มได้สติรีบชักมือกลับ

"งันเดี๋ยวสระผมให้นะครับ"นรินทร์แก้เก้อเทยาสระผมใส่ผมยาวค่อยๆสระให้อย่างเบามือ พิมพลอยอมยิ้มเธอไม่เคยให้ผู้ชายคนไหนมาทำอะไรแบบนี้ให้เลย

นรินทร์เห็นพิมพลอยถูสบู่เองทั่วตัวอย่างลำบาก ถ้าใช้มือถูด้านบนอีกมือก็ต้องคอยปิดหน้าอกไว้ ขาทั้งสองเบียดชิดกันเพื่อไม่ให้เขาเห็นของสงวน เมื่อถูด้านล่างก็ต้องงอตัวลงเอาหน้าอกชิดเข่าดูแล้วเป็นภาพที่ทุลักทุเลสุดๆ

"ให้ผมช่วยเถอะครับรับรองว่าจะหลับตาไม่มอง สัญญาด้วยเกียรติลูกผู้ชาย"พิมพลอยหันกลับไปมองชายหนุ่มยืนหลับตานิ่ง

"ก็ได้ค่ะ"เสียงหญิงสาวดังขึ้นนรินทร์คว้าขันตักน้ำในโอ่งราดตัวหญิงสาวมือก็ถูไปทั่วตัว ถึงตาจะไม่เห็นแต่จากการสัมผัสทำให้จินตนาการชายหนุ่มยิ่งชัดขึ้น นรินทร์ตักน้ำราดอีกถูกวนเคล้นคลึงเต้าทั้งสองจนพิมพลอยเสียวซ่าน นิ้วยาวหยอกเย้าเขี่ยปลายยอดถันแข็งชูชัน พิมพลอยเบี่ยงตัวหนี แต่มือใหญ่ไล้ลงไปถึงหน้าท้องเนียนหญิงสาวแขม่วหลบความร้อนจากมือใหญ่ นรินทร์หายใจถี่ปากร้อนชิดต้นคอขาวขบเบาๆอีกมือค่อยๆแยกขาที่เบียดแน่นออกจากกัน ได้จังหวะล่วงมือใหญ่บดคลึงกลีบบางแหวกออกกดบี้ปุ่มกระสันภายในอย่างเบามือ หญิงสาวเกร็งตัวพิงร่างใหญ่กัดปากแน่น

"ยะ..อย่าค่ะ"

"จะได้สะอาดๆทุกซอกทุกมุมไงครับ"นรินทร์ยังคงละเลงนิ้วบดเร่งเร้าจุดเสียวหญิงสาว

"อ่าห์...อ่ะ"

พิมพลอยเสียวจนไร้เรี่ยวแรงต่อต้านความรู้สึกแปลกใหม่เข้าแทนที่ความอายเธอมวนท้องร่างกายเบาหวิวตัวเกร็งกระตุกสองสามครั้งอย่างไร้การควบคุมจนพิมพลอยเสร็จสมคามือหนาของเขา นรินทร์ผู้เชี่ยวชาญเรื่องอย่างว่ายิ้มอย่างได้ใจตักน้ำขึ้นราดตัวหญิงสาวอีกทีจนสะอาดใช้ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ห่อแล้วอุ้มร่างบางที่ก้มหน้างุดเอียงอายขึ้นบนบ้านพัก