บทที่ 5
ขอรางวัล (1)
ลิฟต์เคลื่อนสู่เพนต์เฮาส์หรูหราก่อนที่มันจะถูกเปิดออก นรีนันท์แตะคีย์การ์ดแนบกับสัญญาณไฟสีแดง พลันเมื่อมันเปลี่ยนเป็นสีเขียวเธอจึงก้าวย่างเดินเข้าไปยังห้องกว้างใหญ่ที่แทบไม่ต่างจากคฤหาสน์หนึ่งหลัง
นรีนันท์วางกระเป๋าราคาแพงลงเคาน์เตอร์หินอ่อนก่อนจะหย่อนร่างกายลงบนโซฟาหนังตัวยาวด้วยความเหนื่อยอ่อน เธอไร้เรี่ยวแรงจนอยากจมดิ่งอยู่ในห้วงภวังค์ หากการมาของเธอในที่แห่งนี้กลับไม่ใช่การพักผ่อน แต่กลับเป็นการมอบคำขอบคุณให้กับผู้มีอุปการคุณต่างหาก
ติ๊ด!
เสียงจากประตูดังขึ้นก่อนที่มันจะเปิดออก ตามมาด้วยร่างสูงใหญ่ของโฬมที่เดินเข้ามาพร้อมกับชุดสูทราคาแพงที่พาดไว้บนแขนแข็งแรง
นรีนันท์หันไปมองยังต้นเสียง เธอพบกับสายตาคมขลับเรียบนิ่ง หากเพียงรู้ดีว่าความเรียบนิ่งที่สะท้อนออกมานั้น กลับมีบางอย่างแฝงซ่อนอยู่
“บอกให้รอก็ไม่รอ” โฬมเปิดประโยคเมื่อเห็นคนดื้อด้านไม่ยอมทำตามคำสั่ง
ก่อ
