บทที่ 4
ตำแหน่งประธาน (3)
เสียงเยินยอของผู้ถือหุ้นแทบจะทำให้นรีนันท์หลั่งน้ำตา เธอไม่ต่างจากอากาศ นอกจากถูกเมินแล้วเธอยังไม่มีตัวตนในสถานที่แห่งนี้อีกด้วย
ทุกสายตาทุกการจับจ้องล้วนอยู่กับเนติวิทย์ทั้งหมด ผิดกันกับผู้จัดการใหญ่ที่ช่วยตามเช็ดตามเก็บและรับหน้าความผิดพลาดทุกอย่าง เธอเหมือนเป็นฉากที่นั่งประกอบไม่ให้เกิดพื้นที่ว่างไปเฉย ๆ แต่ใครเล่าจะรู้ว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้เป็นคนปูทางความสำเร็จอันหอมหวานทั้งหมด
กว่ากิจการจะก้าวไปไกลและโดดเด่นได้อย่างทุกวันนี้ไม่ใช่เธอหรอกหรือที่เหน็ดเหนื่อยฝืนทำมันเพียงลำพัง แต่ผู้เป็นพ่อกลับยกยอปอปั้นให้ลูกเมียน้อยอย่างเนติวิทย์
“เอ่อ...แต่ผมว่าควรให้เวลาลูกชายของคุณอาลองทำงานดูก่อนไหมครับ” เป็นเสียงของโฬมที่แทรกสวนขึ้นท่ามกลางคำเชยชม และนั่นก็เป็นจุดที่ทำให้ทุกสายตาหันกลับมามองต้นเสียงก่อนที่ความคิดความอ่านและการตัดสินใจจะเปลี่ยนไป โดยแสดงออกผ่านสีหน
