บทที่ 5
ขอรางวัล (2)
“ก็ตอนนี้หิว ฮื่อ...คุณโฬม อื้อ!”
ใบหน้าหวานสะบัดหันซ้ายหันขวา พยายามหลบหลีกแต่ก็ถูกคนร้ายกาจไล่ต้อนได้ตลอด จนเธอเหนื่อยอ่อนยอมแพ้ไปนั่นแหละถึงได้เปลี่ยนอิริยาบถมาเป็นการกดริมฝีปากจูบเขาก่อนเอง
การกระทำนั้นทำเอาโฬมเบิกตากว้าง นรีนันท์กำลังจูบเขาอยู่จริง ๆ แถมยังเป็นสัมผัสลึกซึ้งและดูดดึงอย่างคนโหยหา ถึงแม้ว่าเขาและเธอจะทำข้อตกลงกันจนล่วงมานานหลายเดือน แต่มันไม่เคยมีเลยสักครั้งที่เธอจะรุกล้ำคุมเกมไปก่อนแบบนี้
โฬมกระชับกอดรัดคนตัวเล็กให้แนบชิดสู่อก ในขณะที่ริมฝีปากก็ยังคงบดเบียดตราตรึง เพื่อมอบสัมผัสล้ำลึกให้กับคนตัวเล็กที่เขาหลงใหล
มันเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ที่เขาจูบเธอ และมันก็เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ที่เขามัวเมาลุ่มหลง จนไม่อาจถอดถอนฉุดตัวขึ้นจากภวังค์ที่มีเพียงเขาและเธอได้
คนสองคนเคล้าคลอดูดดึงแนบชิดกันเนิ่นนานจนกระทั่งผละออก สัมผัสวาบหวามเข้าปลุกเร้า
