ริสากลับมาถึงบ้านแล้วเธอก็ขึ้นมาบนห้อง เธอคิดว่าจะบอกความจริงกับโตมรดีไหมเรื่องตาของเธอ แต่เธอก็กลัวว่าถ้าวันหนึ่งเธอมองเห็นขึ้นมาจริงๆ โตมรจะให้เธอออกจากบ้านหลังนี้หรือเปล่า เธอกลัวเพราะเธอไม่อยากไปจากที่นี่ เธอไม่อยากไปจากเขา ไม่อยากไปจากป้าชื่น พี่จวง เธอรู้สึกเหมือนทุกคนคือครอบครัวของเธอ เธอไม่อยากถูกทอดทิ้งอีกแล้วริสารู้สึกกลัวไปหมด
ก๊อก ก๊อก ก๊อก>>>
“คุณสาคะ เป็นยังไงบ้างคะคุณหมอว่ายังไงบ้าง?”
ป้าชื่นเดินเข้ามาถามถึงอาการของริสา
“เอ่ออออ ก็...ยังเหมือนเดิมค่ะป้าชื่น”
เธอโกหกป้าชื่นออกไป
“ไม่เป็นไรนะคะ ป้าเชื่อค่ะว่าคุณสาของป้าจะต้องหลับมามองเห็นสักวันแน่ๆ”
ป้าชื่นให้กำลังใจริสา
“ขอบคุณค่ะ”
ริสายกมือไหว้ขอบคุณป้าชื่น
“คุณสาไปเยี่ยมคุณโตมรที่ห้องกับป้าไหมคะ”
“เอ่อออ ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ”
“ทำไมละคะ คุณโตมรเธอฟื้นแล้วนะคะ คุณสาไปเยี่ยมเธอกับป้าหน่อยเถอะ นะคะ” ป้าชื
