โตมรมองหน้าริสา หลังจากที่ได้ยินริสาถามเขา
“ถ้าตาของสากลับมามองเห็นได้ปกติ พี่โตจะยังให้สาอยู่ที่นี่หรือเปล่าคะ..?”
“ทำไมถามแบบนั่นละ?”
เขาถามด้วยความแปลกใจ
“เปล่าค่ะ สาแค่ถามเล่นเฉยๆ”
เธอพูดโกหกออกไป
เขามองหน้าเธอนิ่งในใจก็คิดแต่ว่า
(พี่ไม่อยากให้สาจากพี่ไปไหนเลย แต่เมื่อวันหนึ่งความจริงเปิดเผย สาต่างหากที่จะเป็นคนทิ้งพี่ไป)
โตมรมองหน้าริสานิ่งจนเธอรู้สึกแปลกไป
“พี่โตคะ อย่าคิดมากนะคะ สาแค่พูดเล่น”
ริสากลัวโตมรคิดมาก
“เปล่าจ่ะ.. พี่ไม่ได้คิดมาก พี่คงต้องถามสามากกว่าถ้าวันหนึ่งสามองเห็นเมื่อไหร่ สาจะเดินออกไปจากที่นี่ไหม?”
“ไม่ค่ะ สาไม่มีวันจากพี่โตไปไหน ไม่มีวันจากทุกคนที่นี่ไปด้วย”
เธอพูดเสียงหนักแน่น
“พี่ก็จะไม่ยอมปล่อยให้สาไปจากพี่เหมือนกัน”
เขาพูดพร้อมกับก้มลงไปหอมแก้มเธอ แล้วกอดเธอไว้ด้วยความรัก
หลังจากวันนั้นโตมรพยายามให้เวลากับริสามากขึ้น เขาอยากมีเวลาอยู่กับเ
