ปานยิหวา

ตอนที่ ๖ พระเอกคนใหม่ (๗๕%)

กว่าปานยิหวาจะพาหนูปลากลับมาถึงวังก็เย็นมาก เพราะหลังจาก 'แขกพิเศษ' ของร้านตัดเสื้ออรจิรากลับ หล่อนก็อยู่พูดคุยกับอรจิราต่อเพราะทั้งสองไม่ได้เจอหน้ากันเป็นเวลาหลายเดือนแล้ว  กว่าปานยิหวาจะรู้ตัวก็เย็นมาก

หญิงสาวกำลังจูงมือหนูปลาขึ้นบันไปยังชั้นสองของตึก เพื่อพาหลานสาวขึ้นไปอาบน้ำและจะได้ลงมาทานข้าวเย็น ขณะนั้นก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่เพียงเดือนกำลังเดินลงจากบันไดมาด้วยท่าทางสง่างาม ในชุดราตรีกระโปรงฟูฟ่องสีโอลด์โรส  เพียงเห็นปานยิหวาและหนูปลา อีกฝ่ายก็มองหล่อนอย่างหยัน  ๆ ขึ้นมาทันที

ปานยิหวาจึงดึงแขนหนูปลาไว้ ไม่ให้ก้าวขึ้นบันไดต่อ เพราะเห็นมาดราวนางพญาของเพียงเดือนแล้วก็ทำให้นึกถึงคำพูดของอรจิราขึ้นมาว่า

'คุณระตีและลูกสาวคนเล็กจะชอบไปปรากฏตัวตามสมาคมหรืองานเลี้ยงหรูหราต่าง ๆ  เพราะคุณระตีต้องการให้คุณเดือนได้แต่งงานกับผู้ชายที่หากไม่สมกันด้วยชาติตระกูลก็ขอให้ฐานะจัดอยู่ในระดับเศรษฐีก็พอ'

ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เนื่องจากว่า เพียงเดือน ไม่ได้ทำงานอะไร เนื่องจากตัวเพียงเดือนไม่สู้จะรักเรียนเท่าไหร่จึงทำให้เรียนในระดับมหาวิทยาลัยไม่จบ  ผู้เป็นแม่มองอนาคตลูกสาวคนนี้แล้วว่า ภายภาคหน้าคงเอาตัวไม่รอดในแน่ ๆ  จึงแก้ปัญหาโดยการจับให้บุตรสาวคนเล็กแต่งตัวสวยงาม และคอยตระเวนไปตามงานเลี้ยงของคนชั้นสูงต่าง ๆ เพื่อดูตัวผู้ชาย และให้ผู้ชายดูตัวไปในตัวนั่นเอง

"มองอะไรมิทราบ!"

เสียงถามห้วน ๆ ขณะที่เพียงเดือนก้าวมายืนตรงหน้าปานยิหวา ทำให้คนที่กำลังนึกถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวันอย่างเพลิดเพลินได้รู้สึกตัวขึ้น

ปานยิหวาจึงกลั้นรอยยิ้มขันเอาไว้เสีย  หญิงสาวตรงหน้า มักจะชอบแต่งตัวและกรีดกรายไปตามงานเลี้ยงหรูหราต่าง ๆ ด้วยสาเหตุใด

และนี่ก็คงกำลังเตรียมตัวจะไปงานเลี้ยงหนึ่งในค่ำคืนนี้อย่างแน่นอน

"ฉันถามหล่อนว่า หล่อนมองอะไร" เพียงเดือนถามย้ำอีกครั้ง จ้องปานยิหวาด้วยสายตาหมิ่น ๆ

จนปานยิหวาต้องรีบอธิบายด้วยอาการยิ้มในหน้าไปด้วย

"มองคุณค่ะ คุณสวยมาก ชุดก็สวยด้วย"  หล่อนเอ่ยอย่างไม่รู้ว่าจะเอ่ยอะไรที่ีดีไปกว่านี้ได้  แม้อีกฝ่ายจะดูตลกในสายตาหล่อนมากกว่าจะมองว่าสวยงามอย่างที่ปากพูดออกไปก็ตาม

และดูเหมือนคำพูดนี้จะให้ผลที่ดีกลับมาด้วย  เพียงเดือนจึงเผลอยิ้มกว้างออกมา พร้อมยืดตัวขึ้น และหมุนตัวไปมาให้ปานยิหวาได้ดูชุดกระโปรงฟูฟ่องของตนตามอีก

"ก็แน่ล่ะ ชุดนี้ได้รับการตัดเย็บมาอย่างดีจากร้านที่หรูที่สุดของย่านราชวัตร  บอกไปหล่อนก็ไม่รู้จักร้านนี้หรอก"

ปานยิหวาแทบจะหลุดหัวเราะคิกขึ้น กับร้านตัดเสื้อผ้าชื่อดังแถวราชวัตรที่อีกฝ่ายเอ่ยอ้างถึง  หล่อนใช้มือข้างหนึ่งมาแตะริมฝีปากที่พยายามกลั้นรอยยิ้มเอาไว้อย่างที่สุด ทว่า ...

"นั่นหล่อนกำลังหัวเราะเยาะใครอยู่!"

ขณะที่กำลังอยู่ในภวังค์แห่งความขบขัน เสียงตวาดที่ดังมาจากด้านบน ทำให้ปานยิหวาตกใจและเงยหน้าขึ้น เห็นระตีในชุดราตรีคล้ายลูกสาวคนเล็ก แต่ได้มีถุงมือสีขาวยาวยาวถึงข้อฉอกด้วยทั้งสองข้าง ตอนนี้ระตีกำลังลงจากบันไดมาอย่างเร็วพร้อมด้วยดวงตาที่วาวโรจน์  คล้ายมองปานยิหวาอย่างต้องการกับจะกินเลือดและเนื้อขึ้นมา

"คุณแม่ขา..." เพียงเดือนหันไปมองมารดาที่ทำท่าทางมองปานยิหวาอย่างไม่พอใจที่สุด พร้อมกับตวัดมือทาบอกไปด้วย ก่อนจะถามมารดาที่ลงบันไดมาอย่างเร็วว่า "จะพูดเสียงดังทำไมคะ"

ระตีสะบัดใบหน้ากลับมามองลูกสาวคนเล็ก ด้วยความไม่ได้ดั่งใจ ก่อนจะออกคำสั่งว่า "ไปรอแม่ที่รถ!"

"ทำไมล่ะคะ เดือนกำลังให้ยิหวาดูชุดสวย  ๆ อยู่" พลางทำท่าจะหมุนเนื้อตัวอีก

ระตีจึงรีบถลึงตาใส่พร้อมเอ็ดด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิม  "แม่บอกให้ไปรอแม่ที่รถ!"

ยังอยากเป็นตัวตลกในสายตาของมันอีก!

"ค่ะ คุณแม่"  เพียงรับคำอย่างเซ็ง ๆ แล้วรีบเดินตรงไปรอมารดาที่รถทันที

ดังนั้น ตอนนี้ที่นี่เหลือปานยิหวาและหนูปลา แต่หลานสาวตัวน้อยคงไม่รู้ว่ากำลังจะเกิดเรื่องขึ้นกับคุณอาสาว  ตอนนี้ปานยิหวายืนตัวแข็งทื่อ เมื่อสายตาระตีเต็มไปด้วยโกรธเคืองในตัวหล่อนอย่างชัดเจนทีเดียว

"ฉันถามว่าหล่อนว่า เมื่อกี้กำลังหัวเราะเยาะใครอยู่" ระตีเค้นถามแทบจะกลายเป็นกัดฟันทวนคำถามอีกรอบทีเดียว

ปานยิหวาเลิกลั่ก เริ่มหวาดหวั่นต่อสตรีตรงหน้า "เอ่อ  มองว่าคุณเดือนเธอแต่งตัวสวยดีค่ะ ถึงยิ้ม ไม่ได้หัวเราะเยาะ"

ระตีหรี่ดวงตาลงเล็กน้อย ขยับมาใกล้หญิงสาวคนนี้ ลดสายตามองแม่หลานสาวตัวน้อยนั้นเพียงเล็กน้อย ก่อนจะลากสายตาขึ้นมองใบหน้าหวานของอีกฝ่าย จนปานยิหวาหวาดกลัวขึ้นมาอีก

"ฉันว่า สายตาหล่อนตอนมองยัยเดือนไม่ใช่แบบนั้น และรอยยิ้มขำบนใบหน้านั่นอีก อย่าคิดว่าฉันไม่เห็น! ฉันถามหล่อนอีกครั้ง   หล่อนยิ้มเยาะยัยเดือนทำไม!!"

ปานยิหวาลอบกลืนน้ำลายลงคอ  อีกฝ่ายไม่ยอมเลิกราแน่ ๆ หากไม่ได้ยินคำพูดที่ดีกว่าเมื่อครู่  โธ่! หล่อนก็แค่เผลอนึกถึงคำพูดของอรจิราแล้วก็อดขันไม่ได้ แต่ไม่คิดจะมีสายตาที่เฉียบขาดของคุณระตีคอยสังเกตการณ์อยู่ด้านบนตึกไปด้วยนี่นา

ในเมื่อตกอยู่ในสภาวะที่ยากลำบาก และดูน่ากลัวมากเช่นนี้  ปานยิหวาคิดว่า การกล่าวขอโทษอย่างจริงจังต่อสตรีตรงหน้า น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด  ที่หล่อนได้เผลอไผลแสดงกิริยาเช่นนั้นออกมา

"ฉันขอโทษค่ะ  ถ้าหากทำให้คุณไม่สบายใจ" หล่อนยกมือไหว้อีกฝ่ายด้วยความจริงใจ

แต่ก็ทำให้ระตีพอใจได้แค่เล็กน้อยเท่านั้น อีกฝ่ายยังยื่นหน้ามาย้ำคำพูดข้างหูหล่อนด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบดูเด็ดขาดตามมาอีกว่า

"จงจำใส่ ..."

'สมอง'

เกือบจะใช้คำนี้ ระตีจึงลดถ้อยคำลงแค่ "...ใส่ใจของหล่อนให้ดี  ยัยเดือนลูกสาวของฉันไม่ใช่ตัวตลกในสายตาใคร อย่าให้ฉันเห็นหล่อนทำกิริยาต่ำ ๆ เช่นนี้กับลูกสาวของฉันอีกเป็นครั้งที่สอง ... เพราะถ้ามีครั้งต่อไป ฉันสามารถทำให้หล่อนเจ็บร้าวไปถึงกระดูกได้เลยทีเดียว  จำเอาไว้!!"

เอ่ยจบแล้ว จากนั้นก็เดินผ่านปานยิหวาไปในแบบที่จงใจเบียดให้ร่างบอบบางของหญิงสาวแทบตกบันไดไป ดีที่มือข้างที่ไม่ได้จับจูงหนูปลาสามารถยึดกับราวบันไดได้ทัน

พอสอบถามคร่าว ๆ ปานยิหวาจึงเปิดประตูเดินกลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง ก่อนจะเดินตรงกลับมายังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ซึ่งตั้งอยู่ตรงหน้าต่างห้องนอนที่พอจะทำให้เห็นหลังคาของเรือนขนมปังขิงอยู่  ซึ่งหล่อนก็รู้สึกชอบพอเรือนหลังนั้นมาก แต่ยามได้รู้ว่ามีกลิ่นอายที่เป็นเรื่องไม่น่าจะดีสักเท่าไหร่ซ่อนอยู่ หญิงสาวก็มีความรวนเรขึ้นมาทันทีว่า จริง ๆ แล้วมันจะน่าอยู่หรือไม่  และ...ทำไม วังนี้ ช่างเต็มไปด้วยเรื่องน่าสงสัยเสียจริง

.

ดึกแล้ว...ร่างสูงของใครคนหนึ่งได้เดินลัดเลาะไปตามทางเดินที่เชื่อมระหว่างตึกใหญ่ไปสู่เรือนไม้กลุ่มหนึ่งที่อยู่ทางด้านหลังของวังเหมวัฒน์อันเป็นเรือนพำนักของเหล่าบริวารของที่นี่นั่นเอง

เนียมยังไม่หลับ ยังคงเดินดูความเรียบร้อยของวังก่อนจะเข้านอนเป็นคนสุดท้าย ขณะที่ถือไฟฉายส่องไปตามที่มืดเพื่อตรวจหาสิ่งผิดปกติอยู่ ตนรู้สึกว่าได้มีเงาสูงใหญ่ของใครบางคนเดินผ่านเดินผ่านพุ่มไม้กำลังพุ่งตรงมาทางนี้ คนขับรถประจำที่นี่จึงตวัดกระบอกไฟฉายสาดแสงใส่ร่างนั้น พร้อมร้องถามออกไปพร้อม ๆ กัน

"นั่นใคร!"

ยามแสงไฟฉายสาดส่องกระทบเข้าที่ร่างสูงเนียมจึงได้รู้ว่าเป็น...

"คุณช้าง"

ใบหน้าหม่อมหลวงหนุ่มนั้นดูแดงระเรื่อผิดปกติของเขา เนียมเลยลดกระบอกไฟฉายในมือลง พลางถามว่า

"คุณช้างดื่มมาด้วยหรือครับ" ที่ถามเพราะเจ้านายของตนคนนี้ ไม่ได้มีลักษณะนิสัยเจ้าสำราญเหมือนอย่างคนหนุ่มในวัยเดียวกันเลย  ปกติเขาจะไม่ดื่ม เนื่องจากจะมีวาระพิเศษสักครั้งหนึ่งเท่านั้น

คชาธาร ล้วงกระเป๋ากางเกงด้วยท่าทางสบาย  ๆ ก่อนจะตอบ "นิดหน่อยพอดีเจอเพื่อนนักเรียนนอกเหมือนกัน" ตอบแล้วจึงรีบถามกลับเรื่องที่ทำให้ตัวเขาต้องเดินตามหาน้อม "...ว่าแต่วันนี้ที่ให้ขับรถพายิหวาและหนูปลาไปข้างนอก ยิหวาให้พาไปที่ไหนบ้าง"

เนียมจึงรายงานทุกอย่างให้หม่อมหลวงหนุ่มทราบ นับตั้งแต่ขับรถออกจากวัง ก่อนจะอธิบายเพิ่มเติมอีกว่า

"ที่แรก คุณหวาไม่ยอมให้ผมขับรถเข้าไปส่ง   ส่วนอีกที่เป็นร้านตัดเสื้อร้านหนึ่งแถวราชวัตรครับ คุณหวาเธอคงไปตัดเสื้อ  ว่าแต่คุณช้างถามทำไมหรือครับ"

คชาธารพยักหน้ารับทราบ แล้วปฏิเสธ "ไม่มีอะไรหรอก  เอาล่ะผมจะกลับขึ้นบนตึกแล้ว"

"ครับ" เนียมรับคำก่อนจะหมุนตัวแล้วเดินตรงไปสำรวจความเรียบร้อยในส่วนอื่น ๆ ต่อไป  ปล่อยให้หม่อมหลวงหนุ่มได้ยืนครุ่นคิดอะไรเพียงลำพัง

คชาธารมีความสนใจทีเดียวว่าวันนี้หล่อนได้ไปไหน และพบป่ะกับใครมาบ้าง   เพราะอภินันท์เคยบอกว่า หล่อนเป็นเพียงลูกชาวไร่ ชาวสวนธรรมดา ๆ แต่สำหรับเขาคิดว่า คงไม่น่าธรรมดาหรอก   เพราะเขายังจดจำวันที่พบกับหล่อนเป็นครั้งแรกนั้นได้

ด้วยเสียงฮัมเพลง

'แคนต์เฮลพ์ฟอลลิงอินเลิฟ' (Can't Help Falling in Love)

นั้นยังชัดเจนอยู่ในใจเขา  หม่อมหลวงหนุ่มเลยตั้งข้อสังเกตว่า...คงยากที่จะหาชาวไร่ชาวสวนที่จะรู้จักเพลงสากลดังระดับนี้ได้