"เสี่ยวเหมย"
เมื่อผ่านไปได้อีกสามวันนับจากวันที่'ท่านพี่'ของไป๋หมิงจูนั้นฟื้นคืนสติเขากลับสามารถลุกจากเตียงออกไปฝึกกระบี่ยังลานด้านหลังของเรือนหยกขาวได้เสียแล้ว เห็นเช่นนั้นนางอดที่จะนึกนับถือในความทั้งถึกและหนังหนาของบุรุษหน้าตาอ่อนเยาว์ของพญายมเซียวผู้นั้นเสียมิได้
ด้วยเช่นไรนางก็เป็นหมอพบเจอคนป่วยมามากมายหลายร้อยชีวิตจึงทราบดีว่าแม้แผลภายนอกจะดีขึ้นบ้างแล้วทว่าเช่นไรภายในของใต้เท้าเซียวกลับย่ำแย่อยู่พอสมควรจากการถูกโบย
ดังนั้นยามนี้นางจึงออกมาต้มยาด้วยตนเองยังห้องครัวใหญ่ อย่างน้อยต่อให้มิคิดอันใดต่อเขาทั้งสิ้นแต่หน้าที่ของภรรยาย่อมมิอาจนิ่งเฉยไปได้ ต่อให้วิวาห์นี้มิเคยต้องการทว่ายามนี้เปลี่ยนอันใดคงหาได้ไม่
"เสี่ยวเหมย..."
"..."
"เสี่ยวเหมย..."
"..."
เรียกอยู่หลายครั้งที่ได้รับยังคงเป็นความเงียบงันซึ่งผิดวิสัยของสาวใช้คนสนิทรุ่นพี่ กายเล็กในอาภรณ์สีอ่อนซึ่งวันนี
