ไม่เคยพอ 2

511 คำ

กลิ่นอาหารหอมกรุ่นปลุกให้คนที่กำลังนอนหลับสบายรู้สึกตัวตื่น รัชชานนท์มองที่ว่างบนเตียงข้างกายซึ่งยามนี้ไร้เจ้าของร่างเล็ก ชายหนุ่มนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วเผลอยิ้มออกมา “ยัยกวางเอ๊ย” รัชชานนท์หยิบแว่นสายตาขึ้นมาสวมใส่แล้วพาตัวเองเดินออกไปนอกห้องนอน คนตัวสูงยืนพิงขอบประตูมองภรรยา ชายหนุ่มใช้ปลายนิ้วชี้ขยับแว่นสายตาให้เข้าที่ก่อนจะเดินไปยืนช้อนหลังพรพระพาย “อุ๊ย” เจ้าหล่อนสะดุ้งด้วยว่าตกใจ “อะไรของพี่เนี่ย หนูตกใจหมดเลย” “ทำอะไรกิน” เขาชะโงกหน้ามองข้าวต้มในหม้อ “ข้าวต้มของหนูเอง ส่วนของพี่อยู่นู่น” พรพระพายพยักพเยิดไปทางโต๊ะอาหาร เขามองตามจึงเห็นว่ามีอาหารเช้าแบบ American Breakfast เราทั้งคู่ชอบกินไม่เหมือนกัน รัชชานนท์ชอบรับประทานอาหารจำพวกเนื้อสัตว์หรืออาหารฝรั่ง ส่วนเธอชอบรับประทานอาหารประเภทผักหรือเนื้อปลา เวลาทำกับข้าวกินเองจึงต้องทำทั้งสองแบบ “รู้หรอกว่าไม่ชอบกินข้าวต้ม” “ข

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม