ตอนที่ 4

1063 คำ

คนรับใช้… ใช่… หูผมไม่ฝาด ฟังดูช่างหดหู่ ตำแหน่งนี้คือสถานภาพใหม่สดๆ ร้อนๆ ของผมที่ทำเอาผมอยากจะร้องไห้ออกมา แต่ผมก็บอกตัวเองว่าต้องทำให้ได้ เมื่อรับข้อตกลงของเจ้าหนี้มาแล้ว “เอ็งนอนห้องนี้นะไอ้หนู… ” ลุงแสงเปิดห้องเล็กๆ ให้ดู หันมามองผมด้วยสายตาเอ็นดู เอาวะ… อย่างน้อยนอกจากคุณเจมส์ใจร้ายกับลูกสมุนหน้าเหี้ยมพวกนั้น ผมก็ยังได้เห็นแววตาใจดีของผู้ชายในบ้านหลังนี้… “เห็นแล้วเป็นไง… เอ็งอยู่ได้นะ… ” ลุงแสงถามยิ้มๆ ผมมองหน้าลุงแสง นึกชื่นชมว่าแก่แล้วแต่ยังหล่อมาก โดนเฉพาะหุ่นบึกบึนกำยำมากจนผมนึกสงสัยว่าคนที่จะเข้ามาทำงานในคฤหาสน์หลังนี้ได้ต้องมีคุณสมบัติสองข้อที่เด่นชัดคือ ‘หล่อ’ และ ‘ล่ำ’ “ได้ครับลุง… ” ผมตอบ อันที่จริงผมน่าจะตอบว่าไม่ได้ก็ต้องได้ ผมเดินเข้ามาด้านใน แลไปรอบๆ ห้อง… แม้จะเป็นเพียงห้องเล็กแต่ก็มีหน้าต่างที่หัวนอน มีตู้และเตียงจัดเอาไว้พร้อม สภาพโดยรวมดูค่อนข้างมิดชิดปลอดภัย สรุปง่ายๆ ว่ามันดูดีกว่าห้องนอนที่บ้านของผม ผมได้คุยกับลุงแสง… จึงรู้ว่าแกเป็นหัวหน้าคนรับใช้ในบ้านหลังนี้ ลุงแสงแจกแจงหน้าที่รับผิดชอบให้ฟังว่าคนใช้ในบ้านหลังนี้จะต้องทำงานอะไรบ้างในแต่ละวัน จากนั้นลุงแสงก็พาผมเดินดูหลายๆ จุดในบ้าน “ที่นี่มีนายหลายคน นายท่านพักอยู่เรือนไม้สักหลังใหญ่โน่น ส่วนคุณเจมส์อาศัยอยู่ในเรือนทางปีกขวา พื้นที่ด้านในถ้าไม่มีใครเรียกใช้… เอ็งก็ไม่ควรย่างกรายเข้าไปยุ่มย่ามอย่างเด็ดขาด… จำไว้… ” ลุงแสงอธิบายคร่าวๆ… ผมเห็นว่ามีบางอย่างซึ่งเป็นเรื่องแปลกของบ้านหลังนี้ จึงเอ่ยถามออกมาโดยลืมคิดว่าอาจจะเป็นการละลาบละล้วง “แล้วที่นี่ไม่มีคนงานผู้หญิงเลยหรือครับลุง… ” ที่ต้องถาม… ก็เพราะผมสังเกตเห็นว่าคนรับใช้ที่เดินผ่านไปมาล้วนเป็นผู้ชายหล่อล่ำทั้งนั้น ทุกคนสวมชุดฟอร์มคนใช้เหมือนกันหมด คือเสื้อผ้าฝ้ายคอกลมสีขาว แขนสั้น มีกระดุมยาวลงไปตลอดแนวสาบเสื้อ และช่วงล่างเป็นกางเกงขาก๊วยสีน้ำตาล “ใช่… คฤหาสน์หลังนี้มีแต่ผู้ชาย… ” ลุงแสงตอบเพียงสั้นๆ… จากนั้นก็พากันเดินกลับมาที่เรือนคนใช้ ผมรู้สึกประหลาดใจกับประโยคที่ว่า ‘ในคฤหาสน์หลังนี้มีแต่ผู้ชาย… ’ สิ่งที่ได้ฟังจากปากของลุงแสง… ไม่ได้ช่วยไขข้อสงสัยทั้งหมดของผม แต่ผมก็ไม่กล้าซักว่าเพราะเหตุอันใด ทำไมบ้านหลังใหญ่แห่งนี้จึงไม่มีผู้หญิง เมื่อไม่กล้าถาม… ผมจำต้องเก็บงำความสงสัยไว้เพียงลำพัง เพียงไม่นานที่ได้เข้ามาอยู่ภายในอาณาบริเวณของคฤหาสน์หลังนี้ ผมยิ่งรู้สึกได้ว่าเบื้องหลังกำแพงอิฐสีเทาสูงตระหง่านโอบล้อมคฤหาสน์แห่งนี้… จะต้องมีความลับบางอย่างซุกซ่อนเอาไว้… จู่ๆ ความหวาดกลัวก็จู่โจมหัวใจผม แต่เอาเถอะ… เข้ามาแล้ว จะถอยง่ายๆ ได้ยังไง ผมนึกปลอบตัวเองอยู่ใน ในเวลาต่อมา ตอนเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น… ขณะที่ลุงแสงกำลังยกถาดกาแฟและเครื่องดื่มสมุนไพรมาเสิร์ฟให้กับนาย ‘คีรี’ ชายสูงวัยอายุหกสิบกว่าปีที่ทุกคนในคฤหาสน์เรียกว่า ‘นายท่าน’ “ไอ้แสง… นั่นเด็กที่ไหนวะ… ” นายท่านคีรีถามลุงแสงที่กำลังก้มลงวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะ “เด็กคนนี้ชื่อไอ้ชลล์ครับนาย… เป็นลูกชายของลูกหนี้ที่คุณเจมส์เอามาเป็นคนรับใช้เพื่อขัดดอกครับ” ผมเห็นลุงแสงเหลือบมองมาที่ผม ตอนนั้นกำลังถือสายยางรดน้ำต้นไม้ในแปลงกุหลาบ ไม่ไกลจากจุดที่นายท่านคีรีกำลังนั่งดื่มกาแฟ “รูปร่างดี… ไอ้เจมส์นี่มันตาถึงนะ… ” นายท่านคีรีจ้องมองมาที่ผมอย่างให้ความสนใจจนผมรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ “ไอ้แสง… ” เสียงนายท่านคีรีเรียกลุงแสง แต่สายตายังไม่ละจากผม “ครับนาย… ” ลุงแสงรับคำ “ไอ้เด็กคนนี้มันหน้าตาดีนะ… อีกเดี๋ยวมึงสั่งให้มันขึ้นมานวดให้กูหน่อย… มาที่ห้องกูเลยนะ… ” นายท่านคีรียกด้วยกาแฟขึ้นซด ตาจ้องเขม็งมาที่ผม ตอนนั้นผมแกล้งทำไม่รู้ ทั้งที่แอบรู้สึกตกใจ ยืนรดน้ำต้นไม้ต่อไปเหมือนไม่ได้ยินที่ลุงแสงกับเจ้าของคฤหาสน์พูดคุยถึงตัวผม ในเวลาต่อมา เกือบยี่สิบนาทีผ่านมา ผมรู้สึกตกใจ เมื่อรู้จากลุงแสงว่าจะต้องขึ้นไปรับใช้นายใหญ่ของบ้าน “นวด… เอ่อ… ผมไม่เคยนวดนะครับ… ” ผมแสดงสีหน้ากังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัด รู้สึกหนักใจ แต่ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง “ก็นวดเท่าที่เอ็งจะนวดได้… ไม่ต้องกลัวอะไรนัก… ไม่มีอะไรยากเย็นหรอกน่ะ จำเอาไว้ว่าแค่ตามใจนายท่านแล้วทุกอย่างจะง่ายขึ้นมาก… ” ลุงแสงพูดแปลกๆ… จากนั้นก็พาผมไปส่งยังเรือนไม้สักทองหลังใหญ่ ซึ่งเป็นที่พักของนายท่านคีรี ครู่ต่อมา “นายครับ… ผมพาเด็กมาส่งครับ… ” เมื่อบานประตูไม้หน้าห้องเปิดออกมา ลุงแสงกล่าวพลางค้อมศีรษะแสดงความนอบน้อมให้ผู้เป็นนายที่เดินมาเปิดประตู ตอนนั้นผมยืนอยู่ข้างหลังลุงแสง ตัวลุงแสงใหญ่มากจนบังร่างน้อยๆ ของผมได้มิด “เข้ามาเลย… ” นายท่านคีรีกล่าว… ผมแอบเห็นว่าเขาจ้องมองใบหน้าของผมอย่างให้ความสนใจ ขณะที่ลุงแสงก้าวออกไปจากห้อง “เอ่อ… ลุง… ” ผมเหลียวหลังกลับมามองลุงแสงที่กำลังจะจากไป พยายามเหนี่ยวรั้งไว้ด้วยสายตา แต่ไม่เป็นผล… ลุงแสงทิ้งผมไว้เพียงลำพังสองต่อสองกับนายใหญ่ของคฤหาสน์ “อายุเท่าไรแล้วเรา… ” นายท่านคีรีถามเมื่อผมเข้ามาในห้อง เอื้อมมือข้างหนึ่งมาเชยคางของผม เพ่งมองสำรวจใบหน้าของผมอย่างให้ความสนใจ “ยี่สิบครับ… ”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more