ข้างหลังฝังใจ (Yaoi)

ไม่​อนุญาต​ให้​สแกน​หนังสือ​ หรือ​คัด​ลอก​เนื้อหา​ส่วน​ใด​ส่วน​หนึ่ง​ของ​หนังสือ เว้น​แต่​ได้​รับ​อนุญาต​จาก​เจ้าของ​หนังสือ​เท่านั้น นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ ข้างหลัง ฝังใจ     กรุงเทพฯ พุทธศักราช 2564 ตอนใกล้ค่ำของวันศุกร์ ที่ตลาดนัดแห่งหนึ่งย่านอำเภอบางพลี จังหวัดสมุทรปราการ “ห่อหมกไหมครับ… ห่อหมก… ”         ขณะกำลังเดินตรงเข้าไปท่ามกลางผู้คนมากมายที่มาซื้อของในตลาดนัด ในมือข้างหนึ่งของผมแบกถาดแบบที่ตลกคาเฟ่ใช้ฟาดหัวกัน ปากตะโกนร้องขาย ‘ห่อหมก’ ที่แม่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ รับรองว่าทุกห่อยังร้อนและหอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นของใบตองและโหระพา         “ไอ้หนุ่ม… วันนี้มีห่อหมกอะไรบ้างวะ”         คุณลุงคนหนึ่งน่าจะอายุราวๆ ห้าสิบปีซึ่งผมคุ้นหน้า ร้องถามเสียงดังเมื่อเห็นผมแบกถาดเดินผ่านมาตรงหน้า         “ลุง ‘ชัย’ ใช่ไหมครับ… ”         ผมลองถาม คิดว่าน่าจะใช่ ที่จดจำผู้ชายคนนี้ได้ก็เพราะว่าลุงชัยมีลักษณะเด่นคือความหล่อ         “ใช่… แล้วเอ็งล่ะชื่อ ‘ชลล์’ ลูกชาย ‘มะลิ’ ใช่ไหม”         ลุงชัยตอบแล้วถามกลับ น่าแปลกที่แกรู้กระทั่งชื่อแม่ของผม “ใช่ครับ… ” ผมตอบ… อันที่จริงผมเคยแอบมองลุงชัยบ่อยๆ แม้ผิวจะดำแต่รูปร่างช่างกำยำล่ำสัน ตัวใหญ่สะดุดตา แกเป็นเจ้าของร้านซ่อมรถยนต์ที่หน้าปากซอยถัดไปจากซอยบ้านของผม หลายครั้งที่เดินผ่านร้านซ่อมรถของลุงชัย ตอนที่เห็นแกถอดเสื้อทำงาน เห็นเหงื่อไคลอาบเลื่อมร่างกำยำไปด้วยมัดกล้าม เห็นแผงอกที่เต็มไปด้วยเส้นขนสีดำเป็นแพ ทำเอาผมรู้สึกใจเต้นแปลกๆ         “มีห่อหมกปลาช่อนกับปลาอินทรีครับลุง… แต่วันนี้พิเศษมีพุงปลาและหัวปลาช่อนด้วยครับ… ”         ผมรีบเสนอขายเมื่อได้โอกาส มองสบตาคุณลุงที่ยังดูหล่อมากแม้อายุไม่น้อยแล้ว “เอาพุงปลาช่อนให้ลุงสองห่อ… ” เสียงทุ้มกังวาน รอยยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากลุงชัยคงทำให้ผู้หญิงหลายคนใจละลายได้ไม่ยาก         “ได้เลยครับ… ”         ผมรีบหยิบห่อหมกใส่ถุงพลาสติกตามที่ลูกค้าสั่ง รับเงินและทอนเงินรวดเร็ว “แล้วช่วงนี้แม่เอ็งไม่มาขายห่อหมกหรือวะ… ” ลุงชายถาม ทำให้ผมรู้ว่าลุงชัยรู้จักแม่ “แม่จะมาเป็นบางครั้งครับลุง… แต่ช่วงนี้ผมมาขายแทนครับ… เดี๋ยวผมจะบอกแม่ครับว่าลุงชัยถามถึง… ” ผมตอบ “งั้นลุงฝากขนมไปให้แม่เอ็งด้วยนะ… ” ลุงชัยยื่นถุงขนมมาให้ “ขอบคุณครับ… ” ผมขอบคุณแทนแม่มะลิ รับถุงขนมจากมือลุงชัย ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ ที่เห็นว่ามันเป็นขนมจีบสีเหลืองอร่ามในกล่องพลาสติกใสดูน่ากิน ยังไงกัน… ผมนึกแปลกใจ นี่ลุงชัยจะจีบแม่ผมหรือยังไง… จึงฝากขนมจีบไปให้ แต่ช่างเถอะ… ผมคงคิดมากไปเอง ผมมองตามร่างสูงใหญ่ของลุงชัยที่เดินออกไปแล้ว จากนั้นก็เดินวนไปมา แบกถาดอยู่ในตลาดอีกพักใหญ่ๆ กระทั่งขายห่อหมกจนหมดห่อสุดท้าย         วันนี้ขายหมดเร็ว ได้เงินก็หายเหนื่อย นี่แหละชีวิตต้องสู้ของผม กระแสลมพัดแรงขึ้น ตีร่มของแม่ค้าสั่นไหว ฝุ่นสีแดงที่หน้าถนนม้วนตัวเป็นเกลียวคละคลุ้ง ผมเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าในตอนใกล้ค่ำ เห็นกลุ่มเมฆดำทะมึนกำลังลอยต่ำเหมือนส่งสัญญาณให้รู้ว่าอีกไม่นานฝนจะตกลงมา ผมยกหลังมือขึ้นปาดเหงื่อที่หน้าผาก จากนั้นเอาถาดไปใส่ไว้ในตะกร้ารถมอเตอร์ไซค์ที่จอดทิ้งไว้หลังตลาดนัดแล้วเดินกลับมาที่หน้าตลาดอีกครั้งเพราะว่ามีใครคนหนึ่งกำลังรอผมอยู่         “ชลล์… ”         ‘หมวย’ สาวน้อยหน้าใส ผิวขาว ตัวเล็ก ร้องเรียกผม เธอเป็นหญิงสาวที่มีผมสีดำสลวย ยาวลงมาถึงกลางแผ่นหลัง หน้าตาน่ารักและหมวยสมกับชื่อของเธอ เธอคนนี้เป็นเพื่อนที่แสนดีของผม นั่งรออยู่ในร้านก๋วยเตี๋ยว ตะโกนเรียกด้วยสีหน้าดีใจเมื่อเห็นผมเดินมาถึงร้าน         “รอนานไหม… ”         ผมถาม… เมื่อเดินเข้ามานั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวที่ยังว่างอยู่ตรงข้ามกับเธอ         “มาถึงพักใหญ่ๆ แล้ว… แต่ไม่เป็นไร… เราอ่านหนังสือรอ”         หมวยส่งยิ้มหวาน… อาจเป็นเพราะว่าหมวยกับผมชอบแทนตัวเองว่า ‘เรา’ จึงทำให้เราสองคนรู้สึกว่าไม่ว่าวันเวลาจะผ่านมานานแค่ไหน… แต่ความสัมพันธ์ของเราก็ยังคงเป็นแค่เพื่อน เพราะผมเองก็ไม่แน่ใจว่าหมวยจะคิดกับผมมากไปกว่าเพื่อนหรือเปล่า แม้ว่าลึกๆ ในใจของผมนั้นเคยแอบคิดไว้ว่าถ้าชีวิตนี้จะต้องมีแฟนสักคน… หมวยคือผู้หญิงคนแรกที่ผมจะนึกถึง แต่คิดอีกที… ก็คงเป็นไปได้ยาก เพราะว่าฐานะครอบครัวของเรานั้นมันช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว         “อ่านหนังสืออะไร… นิยายใช่ไหม… ”         พอเห็นภาพบนหน้าปกหนังสือ ผมก็พอจะเดาได้ในทันทีว่าต้องเป็นนิยาย         “ใช่… แนวนี้กำลังมาแรง… ”         หมวยยื่นปกนิยายมาให้ผมดู           “แนวไหน… ”         ผมขมวดคิ้ว ตาเพ่งมองปกหนังสือที่มีรูปผู้ชายสไตล์จีนผมยาวหน้าหวานบดริมฝีปากเข้าหากันดูดดื่ม         “นิยายวายแนวจีนโบราณ”         หมวยตอบ… แม้ว่าผมจะไม่เคยอ่านแนวนี้มาก่อน แต่ก็เคยได้ยินมาบ่อยๆ และบางครั้งก็เคยนึกสงสัยว่าทำไมผู้หญิงหลายคนชอบอ่านนิยายแนวชายรักชาย “อ่านแนวนี้ไม่รู้สึกว่ามันแปลกๆ หรือ… ” ผมสงสัยจึงต้องถาม “ไม่แปลกนะ… ก็สนุกดี… ” หมวยตอบราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว กับนิยายแนวชายรักชายที่กำลังเป็นที่นิยมในหมู่นักอ่านสมัยนี้ “นั่นก็ใช่… แต่เราว่าผู้ชายกับผู้ชายมันออกจะแปลกๆ พิกล… ” ผมแสดงความเห็นอย่างตรงไปตรงมา “ที่เราชอบอ่านแนวนี้ก็เพราะว่าเราไม่ได้สนใจว่าความรักจะต้องเป็นเพศไหนนี่นา เราชอบในเรื่องของ