ท่านนึกเรื่องสำคัญได้ จึงเอ่ยปากกระซิบถามแผ่วๆ
“ครับ” ชายหนุ่มรับคำ เขานึกขำลูกน้องคนสนิท ป่านนี้มันยังเคืองเขาไม่เลิก ขนาดฟาดปากเขาไปที ยังคงไม่หายขุ่นเคือง
“แม่คงต้องเจรจากับนราให้รู้เรื่อง เราไม่ได้หลอกกินฟรียัยชยาแม่จะเชิดชูยัยชยาในฐานะสะใภ้ให้สมหน้าตา”
ท่านพูดเสียงหนักแน่น พร้อมกับยิ้มสำทับ
“แม่มาทำอะไรที่โบสถ์?” รามานเอ่ยปากถามมารดา ในขณะที่รถยนต์ เคลื่อนที่ไปข้างหน้า
“มาขอใบอนุญาตแต่งงาน” ท่านตอบเรียบๆ รู้สึกว่ารถยนต์สะดุดกึกจนต้องปรายตามองสารถีคนขับ “มีอะไรหรือเปล่า? หรือว่าลูกไม่เต็มใจรับผิดชอบยัยชยา”
รามานปั้นหน้าเคร่ง เขายังไม่พร้อมกับการแบกรับใครบางคนเข้ามาในชีวิต ยังต้องการอิสระกับชีวิตหนุ่ม แต่เมื่อปรายตามองวณิชยา คำพูดปฏิเสธหลับถูกกลืนหายไป ก็ไม่เลวหรอกที่จะมีหล่อนเข้ามาในชีวิต เขาคงสุขอิ่มเอม เกินบรรยายเป็นคำพูด แ
