“ไปเถอะ”
ชายหนุ่มจับข้อมือเรียว เขารั้งเธอเดินนำ และวณิชยาพยายามขืนตัวไว้
“คุณไม่จำเป็นต้องแสดงละครหรอกค่ะ ไม่มีคุณท่าน เรามาพูดกันตรงๆ ดีกว่า”
ความคลางแคลงในหัวใจถูกฟูมฟักและวณิชยาไม่อยากให้มันกัดกินความรู้สึกตัวเอง เขารังเกลียดเธอ ข้อนี้เธอรู้อยู่แก่ใจดี หากเขาจะเพิกเฉย ทิ้งขว้าง ปล่อยให้เธอจมอยู่กับความเดียวดาย เธอก็เข้าใจ ดีกว่ามาแสร้งปั้นหน้า รักกันปานจะกลืนกินเช่นตอนนี้ เขายิ้มแฉ่ง แต่เธอหยอกแสยงในหัวใจ เมื่อรู้ว่าเขาเล่นละคร ตบตาคนอื่น!!
“อะไร?” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว เขาชะงัก และหมุนตัวกลับมามองเธอ เต็มสองตา
“เฮ้อ!! ชยาคิดว่าเราเปิดอกคุยกันเถอะชยาอึดอัด”
หญิงสาวถอนใจเฮือก มือกุมชายกระโปรงฟูฟ่อง อีกมือก็พยายามสะบัดให้หลุดจากการเกาะกุม
“เรื่องมากอะไรอีกล่ะ เธอได้สมใจทุกอย่างแล้วนี่ จะเอาอะไรอีก” ความหมั้นไส้ล้วนๆ รามานเล
