“เหรออออ” ชายหนุ่มลากเสียงยาวเหยียด เขาหรี่ตามองวณิชยา “แล้วคนเมื่อคืนที่ดิ้นพลาดๆ เร่งฉันยิกๆ นั่น ใช่เธอหรือเปล่าชยา แบบนั้นหมายถึงรังเกียจเหรอ?” คำพูดต่อมาแทบทำให้วณิชยาแทรกหน้าซุกแผ่นดินหนี ชายหนุ่มงัดเอาอาการซ่านซาบของเธอขึ้นมาเป็นประเด็น เขาหยิบยกคำพูดของเธอตอนที่กำลังเริงโลดมาพูด เขาช่างเป็นผู้ชายไร้ยางอายสิ้นดี
“คุณ! หุบปากนะ ทุเรศที่สุด!!” หญิงสาวแก้เก้อด้วยการแสร้งทำเป็นโกรธ แต่หน้าฟ้องเขาเป็นอย่างดี เมื่อผิวกายของเธอแดงกล่ำเพราะความอับอาย ตั้งแต่หน้ายันผิวกายทุกส่วน
“โอ๊ะโอ๋!! กลัวจังแหะ อย่างอแงน่า ยอมรับความจริงเถอะชยา ไม่ใช่เรื่องน่าอายสักหน่อย เป็นธรรมชาติของหญิงชาย เวลาอยู่ในอารมณ์หวาม” ชายหนุ่มโบกมือ เขาพูดไปหัวเราะไป แม่เสือสาวดิ้นปัดๆ คงอยากจะประทุษร้ายเขา ติดที่ตัวเองไม่พร้อม และหากเข้ามา เขารับรองได้ จบไม่สวยแน่!
งานนี้มีสลบเหมือด หรือไม่ก
