บทที่4.คนใกล้ตัว

1561 คำ

ไม่ได้มีเหตุร้าย เขาเลยไม่คิดว่าจะมีใครต้องการ “ช่างเถอะ มันอาจจะมีทางอื่น ช่วยฉันคิดให้หน่อยสิ ทำยังไงฉันถึงจะเห็นบริเวณหน้าห้องตัวเอง เมื่อคืนวันก่อน” รามานรู้สึกล้า! มันเหมือนมีม่านหมอกคอยบดบังให้ทุกอย่างดูรางเลือน และอยากที่จะค้นหา มันเป็นโชคชะตา หรือว่าใครบางคนกำลังเล่นเกมกันแน่? ใครคนนั้นต้องการอะไร? หรือว่ากำลังทดสอบเขาอยู่ “ครับผมจะลองหาทางอื่นให้ครับท่าน มันต้องสำคัญมากใช่ไหมครับ ท่านถึงต้องการ มีใครย่องเขาห้องท่านแล้วฉกอะไรไปหรือเปล่าครับ ผมจะได้ช่วยกันหาทางกู้ไฟล์คืน” “เปล่าหรอก ฉันแค่อยากเห็นบางอย่างเท่านั้น” รามานรีบพูดปัด หล่อนไม่ได้อะไรไปเลยสักอย่างหล่อนต่างหากที่เสีย แต่เขาอยากรู้ ผู้หญิงคนนั้นคือใคร? ชายหนุ่มเดินจากไปด้วยความสับสน เขาลืมกระทั่งเวลานี้เขาควรคร่ำเคร่งกับการประชุมบอร์ด แต่รามานกลับทิ้งงานกลับมาที่ห้องพักส่วนตัว เพื่อสืบหาผู้หญิงหนึ่งคน “โว้ย! หล่อนเป็นใครต้องการอะไรวะ” ชายหนุ่มขยุ้มขยี้ผมบนศีรษะ เขาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาบุนวมอย่างดี พร้อมกับครางเสียงระโหย ตี๊ดๆ เสียงเครื่องมือสื่อสารสั่นเตือน ชายหนุ่มสอดมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูท เขาล้วงโทรศัพท์ส่วนตัวออกมากดรับ “มีอะไรนรา?” เสียงเข้มของเจ้านายกรอกเสียงมาตามสาย นราขมวดคิ้ว เขายกโทรศัพท์ออกห่างตัว เพื่อดูเบอร์ที่ขึ้นโชว์ เขาต่อสายไม่ผิดใช่ไหม? “เจ้านายอยู่ที่ไหนครับ?” นราไม่ได้ตอบคำถามรามาน เขาย้อนถามเจ้านาย เมื่อพิกัดของเจ้านาย ไม่ได้อยู่ในอาคาร หรือบริเวณใดใดของรามานเอ็นเตอร์ไพรส์ ที่สเปน “อยู่” รามานตอบ เขาเอนตัวพิงพนักโซฟา พริ้มเปลือกตาหลุบลง นรากะพริบเปลือกตาปริบๆ เขายกข้อมือขึ้นดูเวลา นี่มันเพิ่งจะ10:00 นาฬิกา เจ้านายยังมีประชุมอีกหลายรอบจนถึงช่วงค่ำ แล้ว เจ้านายกลับไปห้องพักที่ห่างไกลทำไม? “คุณป่วยเหรอครับผมจะได้รีบพาไปหาหมอ” เขาไม่อยากคิดเอาเอง มันต้องมีสาเหตุสิ ไม่อย่างนั้นคนบ้างานเป็นบ้าเป็นหลังอย่างรามาน จะทิ้งงานที่สำคัญไปเพื่ออะไร? “เปล่า แค่มีเรื่องคิด มีอะไรไหม ถ้าไม่มี งดติดต่อฉันสักห้าชั่วโมงนะ ฉันจะพักตา” คำสั่งเรียบๆ แต่เฉียบขาดจนนราต้องรีบหุบปากฉับ!! แต่ชายหนุ่มจะไม่หยุดค้นหาสาเหตุ เขาต้องรู้ให้ได้ว่าเจ้านายหนุ่มกำลังคิดอะไรอยู่? หลังจากวางสาย รามานนอนหลับไปจริงๆ เขาอ่อนเพลียเพราะคิดกลับไปกลับมาหลายตลบ มีแต่เรื่องของผู้หญิงลึกลับคนนั้น เขาไม่เข้าใจหล่อนหล่อนพลีกายให้เขา มอบความสดสะอาดให้ แต่กลับหนีหายไป ไม่แม้จะอยู่แสดงตัว รามานผวาเป็นบางครั้ง เขานอนหลับไม่สนิท รู้สึกติดค้าง และคงไม่สบายใจหากไม่สามารถรู้ได้ว่าหล่อนคือใครกันแน่ นราคือตัวช่วย หลังจากคิดตก รามานปริปากเล่ารายละเอียดให้นราฟัง เพื่อให้เขาช่วยคิด!! หนุ่มบอดี้การ์ดกึ่งเลขาฯ มีสีหน้าอึ้งๆ เขาเองก็ไม่รู้จะไปตามหา ‘ผู้หญิงปริศนา’ คนนั้นที่ไหนเหมือนกัน ไม่มีรูปพรรณสัณฐาน แม้แต่กล้องวงจรปิดยังเข้าข้างหล่อน มันดันมาเสียช่วงเวลาสำคัญพอดี แต่ก็คงต้องควานหาหล่อนให้เจ้านาย เมื่อมันเป็นความประสงค์ของรามาน “ฉันไม่เข้าใจว่ะนราหล่อนเข้าห้องฉันได้ไง?” ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นยืน เขาเดินไปเดินมา จนนราเริ่มเวียนศีรษะ เสียงรามานเต็มไปด้วยความสับสน เขามืดแปดด้าน ไม่เข้าใจสักนิด นราคิดตาม ระบบความปลอดภัยที่ถูกทดสอบมาอย่างดี เป็นไปไม่ได้ที่บุคคลภายนอกจะเล็ดรอดเข้ามาได้ มันจึงน่าจะเป็นคนภายใน หล่อนน่าจะอยู่ไม่ไกลตัว รามานเอียงแก้วบรั่นดี เขาทอดสายตามองเหม่อทิวทัศน์เบื้องหน้า แต่ม่านสายตากลับไม่ซึมซับภาพสวยงามเหล่านั้นไว้ได้เลย น้ำสีอำพันถูกกระดกเทใส่ปาก ชายหนุ่มทอดอารมณ์ที่กำลังรุ่มร้อน ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลล์ นัยน์ตาดำขลับคู่นั้นตามหลอกหลอนเขาทุกครั้งยามหลับตาจนกระทั่งนาทีนี้ เขายังไม่สามารถสลัดเงาของหล่อนให้หลุดไปได้เลย มันเป็นบ้าอะไรกันวะ!! อารมณ์สุนทรียามได้ออกเที่ยวเตร่หดหายเขาไม่ได้อยากออกไปอยู่ท่ามกลางผู้คน รู้สึกเบื่อๆ ขึ้นมาเสียอย่างนั้นเอง แล้วไอ้อารมณ์โหยหาแปลกๆ นี่อีก เขาติดใจยัยนั่นจนถึงขั้นเพ้ออยากเจอ และอยากกอดหล่อนซ้ำอีกครั้ง กูอยากจะบ้า!! เสียงผู้ชายคนหนึ่งตะโกนก้อง เขาใกล้คลุ้มคลั่งเพราะความโหยหา นราคิดว่าผู้หญิงปริศนาคนนั้นน่าจะอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล อาจจะเป็นคนใดใดคนหนึ่งในบรรดาสาวใช้ในบ้านกลูซาคอฟที่อยากสบาย เพราะหากรามานติดใจ หล่อนจะได้รางวัลเป็นเงินก้อนโต ที่ไม่เข้าใจก็คือทำไมหล่อนหนีหน้า ไม่อยู่รับโบนัสจากรามานก่อน หรือหล่อนอาจจะมีแผนใหญ่! เมื่ออาการของเจ้านายเขาแปลกไป ดูหงอยๆ ซึมๆ เหม่อลอยเป็นระยะ คีการ์ดทั้งหมดของห้องพักส่วนตัวรามาน ถูกเก็บรักษาเป็นอย่างดี เขาคงต้องสืบหาจากตรงนั้น เพื่อตามร่องรอยที่ใครคนนั้นอาจจะทิ้งไว้? “ใครกันแน่วะนี่” นรามึนตึบ!! คีการ์ดของเจ้านายอยู่ครบทุกใบ มันน่าจะมีความผิดพลาด ที่ทำให้มีใครบางคนบุกเข้าไปในห้องพักนั่นได้ แต่คือใครกันล่ะ? ชายหนุ่มเดินหน้ายับออกมาด้านนอก เขาคิดอะไรเพลินๆ จนเกือบสะดุดล้ม “พี่นราใจลอยเหรอคะ?” เสียงหวานๆ ของวณิชยาร้องถาม นราหันไปยิ้มให้ เขาเดินเข้าไปกอดเธอไว้ พร้อมกับยกมือลูบเส้นผม “ซูบไปนะชยา ไหนบอกจบแล้วไงไม่มีอะไรให้คร่ำเคร่งอีกไงคะ” สีหน้าน้องสาวออกจะเผือดๆ ไป รอบดวงตาของเธอมีแต่รอยคล้ำ น่าจะเพราะอดนอน “หนูอ่านหนังสือเพลินไปหน่อยค่ะพี่ ไม่มีอะไรหรอก” หญิงสาวเสหลบตาตอบเสียงอุบอิบ “นิยายล่ะสิผู้หญิง!” ชายหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะ ผู้หญิงส่วนใหญ่อ่านหนังสือนิยายน้ำเน่า เนื้อหาไม่มีอะไรนอกจากความรัก ความใคร่ แล้วก็เอามาละเมอเป็นตุเป็นตะ “อ่านเพื่อผ่อนคลายค่ะ พี่นราก็รู้ชยาแทบจะเป็นง่อย คุณท่านให้นั่งๆ นอนๆ ไม่อยากให้ทำอะไรเลย” หญิงสาวกล่าวแก้เสียงอ่อย ความเมตตาปราณีของรานี ทำให้ท่านสั่งห้ามวณิชยาไม่ให้ทำงานหนักทุกชนิดจนหล่อนต้องเหงา เพราะไม่ต้องไปมหาวิทยาลัย’ เลยได้แต่นั่งๆ นอนๆ อยู่ในคฤหาสน์กลูซาคอฟ “ไม่ชอบล่ะสิ อยากออกไปเที่ยวไหม พี่จะหาวันว่างๆ พาไป” นราจำได้น้องสาวร่ำร้องที่จะไปเที่ยว แต่เขายังหาเวลาไม่ได้เลย พอเห็นน้องสาวดูหงอยๆ ก็อยากให้เธอสดชื่นขึ้น หญิงสาวส่ายหน้าหวือ!! เธอไม่อยากไปไหน ไม่อยากพบใคร ขอหลบอยู่ในบ้านดีกว่า ตอนนี้มีชนักปักหลัง!! “ไม่อยากไปแล้วสิทำไมล่ะ” อาการมันฟ้อง จนเขาเห็นชัด “ไม่รู้ค่ะ แค่ไม่อยากไป” ไม่มีเหตุผลมากพอ ทำได้แค่ปฏิเสธ เพื่อปัดให้พ้นๆ ตัว ไม่อยากหลุดพิรุธให้พี่ชายเห็น “ตามใจ ออกไปช็อปบ้างก็ได้ เอานี่เก็บไว้ใช้” นราควักกระเป๋าใส่สตางค์ หยิบธนบัตรในกระเป๋าส่งให้น้องสาว ต่อให้รานีเลี้ยงดูวณิชยาดีเพียงใด เขาก็อยากทำหน้าที่พี่ชายบ้าง หญิงสาวรับธนบัตรมาอย่างขัดไม่ได้ เธอหลบหน้าไม่อยากให้พี่ชายมองเห็นร่องรอยกังวล สองศรีพี่น้องพูดคุยกันจนเป็นที่พอใจ นราจึงรีบขอตัวกลับ เพราะเขาปล่อยเจ้านายไว้ลำพังนานแล้วรามานอาจจะผลุนผันทำอะไรไม่คิด เขาต้องไปอยู่ใกล้ๆ ตัวรามาน คอยดึงรามานไว้ ไม่ให้เตลิดผู้หญิงคนนั้นทำให้เจ้านายเขาเสียสติคงต้องรีบตามตัวหล่อนให้เจอก่อนที่รามานจะคลุ้มคลั่งไปเสียก่อน แต่มันเหมือนควานหาเข็มที่หล่นใจกลางมหาสมุทร ไม่มีร่องรอยอะไรเลย แต่เรื่องราวที่ค้นมันเหมือนถูกใครบางคนพยายามบิดเบือน ไม่มีรอยให้ตาม ไม่มีแม้เพียงเศษขี้ผง แล้วจะตามหาหล่อนได้อย่างไร? วณิชยาลอบผ่อนลมหายใจ โชคดีที่เธอย่องเอาการ์ดใบนั้นมาคืนที่เดิมเสียก่อน ไม่อย่างนั้นพี่ชายน่าจะควานหาถูกหญิงสาวไม่เข้าใจรามานต้องการพบเธอทำไมอีกเขาน่าจะยินดีสิ ได้ชิมฟรี แล้วก็ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรเลยแท้ๆ “ชยา ออกไปข้างนอกกับฉันนะ?” หญิงสาวสะดุ้ง หมุนตัวไปยิ้มแหยๆ ให้รานี “ค่ะ คุณท่าน”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more