“ช่างเถอะ ขอบใจนะที่เอามาให้ฉันดู อย่าพูดไปล่ะ ฉันขอสืบสักนิดก่อน”
นางโบกมือไล่ ขยับตัวลุกยืนของแปลงตัวเป็นนักสืบสักหน่อย เรื่องนี้น่าจะมีเงื่อนงำ
คนแรกที่นางคิดถึงคือวณิชยาเด็กสาวคนนั้น ต้องเกี่ยวข้องกับกระดาษชิ้นนี้แน่นางพลาดอะไรไปหรือเปล่าสองคนนั่น แอบไปมีความสัมพันธ์กันตอนไหนแล้วทำไมวณิชยาถึงไม่คิดจะบอกนาง
“ไอ้ตัวแสบฟันน้องแล้วคิดจะชิ่งเหรอไม่ง่ายนะยะ”
นางบ่นงึมงำ เดินสอดส่ายสายตามองหาวณิชยา เมื่อในห้องนอนส่วนตัวหล่อน ไม่มีแม้แต่เงา
สวนหย่อมหลังคฤหาสน์น่าจะเป็นสถานที่เดียวที่เด็กสาวจะซุกตัวอยู่นั่น มีไม่กี่ที่ที่วณิชยาจะชอบไป สระน้ำ!! สวน หรือไม่ก็ห้องนอน เพราะฉะนั้นการตามหาเธอ ไม่ใช่เรื่องยาก
รานีทอดสายตามองร่างเล็กๆ ที่งองุ้ม วณิชยากำลังเสียใจนางสัมผัสได้ ไหล่ของหญิงสาวสั่น และกำลังขดตัวกอดตัวเองเหมือนลูกนกหลงรัง นางสูดลมหาย
