แววตาของมารดาทำเหมือนรู้!! รู้ว่าคู่กรณีของเขาเป็นใคร? แต่นางไม่กระโตกกระตาก
เห็นที่ต้องระวังตัวให้มากเขายังไม่อยากตกกะไดพลอยโจน
“ความจริงแม่ก็ไม่ได้อยากตำหนิลูกนะ มันบาปนะรามาน ทำลายคนๆ หนึ่งถึงเขาจะต่ำต้อยกว่าเรา ถ้าหากเขาไม่เต็มใจ เท่ากับลูกกำลังทำร้ายเขาและยัดเหยียดในสิ่งที่เขาไม่ต้องการให้”
นางพูดลอยๆ ก่อนจะเดินลอยชายออกไปจากห้องทำงานบุตรชาย มีรอยยิ้มแต้มมุมปากที่เหี่ยวจนมีรอยจีบ
ไม่นานหรอกน่าอีกไม่นานความหวังของนางจะเป็นจริงตอนนี้ก็ทำได้แค่รอเวลา
รามานจมอยู่กับความกังวล เขาคิดจนหัวแทบแตก ยังมองไม่เห็นทางออก หากวณิชยาลุกขึ้นมาโวย เขาคงไม่มีทางรอดเมื่อหล่อนเป็น ‘เด็กในอุปการะ’ ของมารดา
“ตายแน่กู!!” มือแข็งแรงยกตบหน้าผากดังตุ๊บๆ พร้อมกับครุ่นคิดหาทางออก
ปลายนิ้วคีบกระดาษยับย่นขึ้นมาจากพื้นโต๊ะ พร้อมกับสบถเบา “Damn!!”
เรียวคิ้วขมวดแน่น มุมปากย่นเพราะรามานเม้มปากจนบิดโค้งเขาเครียด
