หญิงสาวพูดเสียงสั่น พร้อมกับถอยหลังไปเรื่อยๆ ดวงตากลมโตจ้องมองชายหนุ่มไม่วางตา
“ถ้าเธอไม่อยากได้ ‘เงิน’ แล้วเธออยากได้อะไรล่ะ ชยา”
ชายหนุ่มเหยียดยิ้ม เขากดเสียงโทนต่ำ ถามหญิงสาวพร้อมกับสืบเท้าเข้าไปใกล้ๆ อีกนิด
“หยุด! อยู่แค่นั้นนะคะ ไม่อย่างนั้นชยาจะร้องให้คนช่วย” หญิงสาวขู่ฟ่อ
รามานเหยียดยิ้ม จนเหมือนรอยยิ้มของปีศาจที่ผุดขึ้นมาจากขุมนรก มันเย็นยะเยือกถึงไขสันหลัง หนาวเหน็บในหัวใจจนแทบจะแข็งตาย วณิชยาขนลุกชัน เธอขยับถอยหลังหนีด้วยความลุกลี้ลุกลน “แผนเธอสินะ เรียกร้องความสนใจ เรื่องจะได้เขาหูแม่ฉัน แผนสูงเกินไปเด็กน้อย คิดว่าแม่จะบังคับฉันได้เหรอ หากฉันไม่ยอมซะคน เธอจะเป็นได้แค่ เมียเก็บ!! ไม่มีวันเผยอหน้าขึ้นมาตรงตำแหน่งที่เธอปรารถนาหรอกรู้ไว้ซะด้วย” ถ้อยคำดูถูก เหมือนปลายมีดกรีดบนผิวเนื้อเธอ วณิชยาน้ำตาเอ่อ แต่ไม่มีวันร่ำไห้ให้เขาเห็นเธอเชิดหน้าขึ้น
“หลงตัวเองไปไหมคะ? ถ้าชยาอยาก-ได้
