ฉันถอยหลังกรูดอย่างสับสน เพราะฉันยังไม่ได้บอกใครด้วยซ้ำว่าฉันจะย้ายห้อง สองคนที่รู้เรื่องนี้คือฉันกับพ่อ... แล้วคนด้านหลังประตูมาได้ยังไง?!?
เสียงตอบรับราบเรียบแต่เย็นเยียบจนเส้นประสาทแทบทุกเส้นของฉันหยุดทำงาน ใจฉันเหมือนลืมเต้นไปชั่วครู่นึงก่อนจะค่อยๆ ถี่รัวขึ้นทีละนิด
“เขาเสียใจเพราะฆาตกรที่ฆ่าครอบครัวเขายังมีชีวิตอยู่ดีมีสุข... พร้อมกับครอบครัวของตัวเอง”
เสียงในหัวของฉันดังขึ้นพร้อมกับคำถามมากมายในสมอง เขามาได้ไง ทำไมเขาอยู่ที่นี่
ฉันกลืนน้ำลาย หันรีหันขวางหาอาวุธใกล้มือ ถ้าฉันมีมีด ฉันคงเอามาด้วยแล้ว แต่ฉันไม่มี
“เธอจะไม่เปิดประตูให้ผมหน่อยเหรอ?” เสียงของคนด้านหลังประตูดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสียงหมุนลูกบิดก๊อกแก๊ก
โว้ย! เปิดให้นายมาฆ่าฉันเหรอ ฝันไปเถอะ! ฉันกลืนน้ำลาย ในใจคิดไปไกลถึงขั้นที่เขาเอามีดจ้วงฉันแล้ว บุหรี่ในมือถูกปาลงกับโซฟาอย่างรีบๆ ฉันเดินเหมือนคนบ้าไปรอบห้องก่อนที่ส
