“หลานเพื่อน?” ฉันหันไปมองพ่อแล้วทวนคำพูดแม่ด้วยน้ำเสียงฉงน “พ่อรู้จักเอสเป็นการส่วนตัวเหรอ?”
“ก็ไม่เชิง” พ่อฉันถอนหายใจ “เอาเป็นว่าอย่าไปยุ่ง เธอเข้าใจมั้ย? ถ้ายังเห็นฉันเป็นผัว และเป็นพ่อของลูกเธอ ก็ช่วยฟังกันหน่อย”
“คุณน่ะคิดมาก ไร้สาระ เด็กใสซื่อแบบนั้นจะคิดอะไรน่ากลัวได้ไง” แม่ส่ายหัว
“เธอนั่นแหละคิดน้อย ก็ไอ้เด็กใสซื่อของเธอนั่นแหละที่เคยฆ่าคนตายต่อหน้าต่อตาฉัน”
“ฉันรู้ เอสเคยบอกแล้ว”
“ฮะ แล้วเธอก็ยังคุยกับมันเนี่ยนะ?”
“ตาหนูนั่นน่าสงสารจะตายคุณ เขาบอกว่าเขาเห็นอาลงไปนอนแล้วจมกองเลือด เขาเลยคิดว่าผู้ชายคนนั้นจะมาทำร้ายครอบครัวของเขาเหมือนที่เขาเคยเจอ มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบ” แม่ฉันอธิบายเสียงเรียบ “เขาไม่ได้ตั้งใจจะให้ถึงตาย”
“ไม่ได้ตั้งใจอะไร...” นัยน์ตาสีเข้มของพ่อวูบไหว กล้ามเนื้อบนใบหน้ากระตุกเล็กน้อยตอนที่แม่ทำหน้าสงสารเอส ฉันสับสนเลยได้แค่ยืนมองนิ่งๆ พร้อมกับประเมินสถานการณ์
