“ว่าแต่ เราจะกลับยังไง”
“หืม...”
“ฉันสตาร์ตรถไม่เป็น” พาทิศได้สติทันที เขาคลายอ้อมกอดออกจากคนตัวเล็ก เปลือกตาหนากะพริบปริบ ๆ
“เดี๋ยวพี่ลองดู”
“พี่?”
“หืม อ้อ...เธอเรียกฉันเองนี่” กระถินอมยิ้มเล็กน้อย ความจริงแล้วเธอไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าเขาอายุเท่าไร เพียงแต่ว่ารูปร่างของเขานั้นบอกกับเธอว่าเขาน่าจะอายุมากกว่า
“พี่โจ้...หึ” หญิงสาวทำแก้มป่อง มองคนรักที่กำลังไปสตาร์ตรถอีแต๋น ขณะที่พาทิศก็ได้พ่นลมหายใจผ่านริมฝีปากหนาด้วยความรู้สึกประหม่า เขาไม่เคยสตาร์ตเครื่องยนต์แบบนี้มาก่อนในชีวิตแน่ ๆ ทว่า
“สตาร์ตเป็นบ่ล่ะหำ ตีคางแตกเด้อ ฮ่า ๆ” (สตาร์ตรถเป็นไหมล่ะ ระวังตีคางแตกนะ) เสียงพูดปนขำขันของช่างไม้นั้นยิ่งทำให้พาทิศประหม่าเป็นเท่าตัว ซึ่งกระถินนั้นดูออก
“สตาร์ตเป็นไม่เป็นก็ไม่สำคัญหรอกค่ะ ไม่เห็นต้องพูดกดดันแถมยังหัวเราะด้วย” หญิงสาวออกโรงปกป้องเต็มที่ ท่าทีหาเรื่องของเธอทำให้พาทิศนั้นรู้
