...แม้แต่พาทิศเองก็ไม่รู้ กระถินหันไปหาคนเป็นพ่อก่อนจะยิ้มให้ท่าน เจ้าของร่างบางพยายามมองหาข้ออ้างให้กับเขา หากพ่อรู้ว่าเขาสูญเสียความทรงจำ เรื่องอาจจะบานปลาย คนเป็นพ่อคงถามหลายอย่างที่เธอให้คำตอบไม่ได้
“ฉลาดเหมือนกันนะเนี่ย” บิดาหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น เขารู้สึกดีใจมากที่พาทิศนั้นเป็นลูกเขยที่เก่ง ช่วยเหลืองานของเขาได้ แค่นี้ก็วางใจไม่เป็นห่วงลูกสาวแล้ว
“เฮ้ย! ลูกพี่! ไปป่ะเนี่ย...” พาทิศหันไปตามเสียงเรียกของเหน่ง ร่างหนาก้าวขาเดินไปหาลูกน้องคนสนิททันที
“กูนึกว่ามึงไปแล้ว”
“ไปได้ไง ไม่มีลูกพี่ผมไม่ไปหรอกนะ มันหนักจะตายไม้หน้าสาม ฮ่า ๆ” เหน่งว่าพลางหัวเราะ เขาเดินนำหน้าพาทิศไปขึ้นรถอีแต๋น
“อ้าว! แล้วทำไมมึงไม่มาสตาร์ตรถก่อน”
“อ้อ ลืมไปครับ” เหน่งกระโดดลงจากรถก่อนจะมาสตาร์ตรถตามคำสั่งของลูกพี่ ทว่าพอพาทิศจะไปขึ้นรถเขาก็เห็นกระถินขึ้นมานั่งบนรถอีแต๋นรอแล้ว
“ฉันไปด้วยสิ” ชายหนุ่มมอง
