บทที่ 6 ปาฏิหาริย์ 2
1021 คำ
หลายวันต่อมา...
ภายในห้องทำงานในบ้านหลังใหญ่ที่กรุงเทพมหานครเมืองศิวิไล บริษัทเดอะเกรทฯยังคงทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้นว่าประธานบริษัทจะหายตัวไป ทว่าพาวินท์ทายาทคนที่สามก็ทำงานได้ดี และดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รู้ว่าเขานั้นเป็นคนทำร้ายคนเป็นพี่ ถึงอย่างนั้นเดชคุณก็ไม่ไว้วางใจดังเดิมเมื่อยังไม่สามารถหาตัวพาทิศเจอ
“มึงจะบอกว่า...มึงยังตามหามันไม่เจองั้นสิ” เดชคุณว่าด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความโมโห เมื่อธันวาบอกกับเขาว่ายังตามหาพนักงานบัญชีคนนั้นไม่เจอ
“ครับ ผมขอโทษครับนาย แต่ว่ามันหายตัวไปแบบนี้ ผม...”
“กูบอกมึงว่าไงนะ กูบอกมึงว่าถ้ามึงตามเก็บมันไม่ได้ กูจะเก็บมึง” ธันวาคุกเข่าลงตรงหน้าทันที เขายกมือขึ้นไหว้ขอความเมตตาด้วยความหวาดกลัว
“อึก ไว้ชีวิตผมเถอะครับ ไอ้ธนกิตมันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับนายเลยครับ อึก ถ้ามันถูกจับตัวไปก็ไม่มีทางสาวมาถึงตัวนายได้ อึก ผะ ผม...”
“มันไม่รู้ว่าเป็นกู แต่...มึงรู้ไงไอ้เวร!!” เดชคุณโมโหที่อีกฝ่ายยังตามตัวธนกิตไม่ได้ ต้นเหตุที่ทำให้พาทิศตามมาหาเขาในวันนั้น ความโกรธและความไร้ประโยชน์ของธันวาทำให้เดชคุณชักปืนออกมาจากทางด้านหลัง
ปัง!
ตุบ
“สิ้นเรื่อง!...” เขายิงปืนใส่หน้าผากของอีกฝ่ายในทันที ทำเอาลูกน้องที่ล้อมอยู่สะดุ้งโหยงไปตาม ๆ กัน ถ้าไอ้พวกนั้นมันจับตัวพนักงานบัญชีได้ก่อนแล้วตามหาไอ้คนนี้ ซึ่งไอ้เวรตะไลนี่ก็ต้องบอกว่าเป็นเขาเองที่บงการทุกอย่าง เก็บไว้ก็ไร้ประโยชน์ เดชคุณเลยฆ่าทิ้งให้สิ้นเรื่อง
“พวกมึงดูไว้ ใครทำงานพลาดกูจะถูกฆ่าตายแบบนี้!! เอาศพมันไปไว้ที่ห้องพักมันจัดฉากว่ามันฆ่าตัวตาย อย่าทิ้งหลักฐานไว้ล่ะ อย่าโง่ให้มาก”
“ครับนาย” ลูกน้องรีบทำตามคำสั่งของคนเป็นนายทันที ทว่าเสียงปืนที่ดังสนั่นบ้านนั้นทำให้คุณหนูของบ้านอย่างอิงฟ้าตกใจ
“เกิดอะไรขึ้นคะคุณพ่อ!!”
“เฮ้ย! อย่าเพิ่งลูกกูจะเห็น...” เดชคุณเดินออกจากห้องทำงานของตนไปหาลูกสาวที่กำลังเดินขึ้นบันไดบ้านมา
“กลับมาแล้วเหรอลูก...ฝึกงานเป็นไงบ้าง” เดชคุณเดินไปดันหลังลูกสาวให้เดินกลับลงไปชั้นล่างดังเดิม
“เมื่อกี้หนูได้ยินเหมือนเสียงปืนเลยค่ะ” อิงฟ้าเหลียวหลังไปมองห้องทำงานของคนเป็นพ่อ แต่ก็ไม่พบความผิดปกติใด ๆ
“เสียงปงเสียงปืนที่ไหน ไม่มีหรอกจ้ะ”
“เหรอคะ...”
“อืม แล้วฝึกงานที่บริษัทเป็นไงบ้าง”
“น่าเบื่อค่ะ หนูไม่อยากทำงานที่บริษัทนี้ค่ะ เข้มงวดเกินไปแล้วก็ดุเสียงดังด้วย แต่...คุณพ่อคะ ท่านรองหล่อมากเลยค่ะ”
“หืม...”
“รองประธานน่ะค่ะ ชื่อ...พาคินณ์” อิงฟ้านึกชื่ออยู่นานก่อนที่เธอจะเอ่ยพูดออกมา หญิงสาวไปเรียนต่างประเทศแต่พอเรียนจบคุณพ่อก็อยากให้มาทำงานที่บริษัทที่ตนถือหุ้นส่วนอยู่ ทว่าเธอกลับได้เจอผู้ชายในฝัน
“ลูกชอบเหรอ...”
“กะ ก็ หนู...ก็ รู้สึกแบบตรงสเปค” อิงฟ้าว่าด้วยท่าทางเหนียมอาย ทำเอาเดชคุณนึกอะไรดี ๆ ออกในทันที
“ถ้าหนูชอบ พ่อจะไปคุยกับคุณอิทธ์ให้เลย”
“คุณอิทธ์?”
“อ้อ ประธานคนก่อน...พ่อของพาคินณ์ หึ เราก็จะได้ดองกับทางนั้นพอดี ฮ่า ๆ” เดชคุณว่าด้วยความดีใจ เขาไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้เลยอาจจะเป็นเพราะลูกสาวตัวดีคนนี้เป็นสาวสังคมเปลี่ยนแฟนหนุ่มราวกับเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่คิดว่าจะมาสนใจท่านรองประธานบริษัท
...หากตามหาพาทิศไม่เจอแล้ว คาดว่าไม่ตายก็น่าจะพิการอยู่ที่ไหนสักแห่ง ถ้าลูกสาวได้แต่งงานกับพาคินณ์ บริษัทนี้ก็จะเป็นของเขาได้ไม่ยาก...
หลายวันต่อมา...
เวลาหนึ่งเดือนกว่านี้ผ่านไปอย่างเรียบง่าย กระถินใช้เวลาส่วนใหญ่กับครอบครัวของเธออย่างที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่ลาออกจากราชการ เพราะตั้งแต่จำความได้เธอก็ถูกส่งไปเรียนนั่นนี่ตลอดทำให้ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ ในห้วงสุดท้ายของคนเป็นพ่อเธอก็อยากใช้เวลากับท่าน ทว่ายามเย็นของทุกวันเธอจะมาที่โรงพยาบาล
“ฉันขอโทษนะ ฉันทำได้แค่นี้จริง ๆ ขอบคุณนายที่ทนฟังเรื่องราวของฉัน มันนานแล้วและฉันก็ไม่มีเงินแล้ว”
“_”
“ฉันไม่รู้ว่าไอ้พวกนั้นยังตามฆ่านายหรือเปล่า ฉันคิดไม่ออกสักทีว่าจะตามหาครอบครัวนายยังไงดี”
“_”
“อยากจะโพสต์รูปนายลงโซเชียล แต่ก็กลัวว่าคนที่มารับนายอาจจะไม่ใช่พ่อแม่นาย เฮ้อ...ฟื้นสักที”
“_”
“ฉันขอโทษนะ ฉันหมดเงินแล้วจริง ๆ มันต้องใช้ค่าใช้จ่ายเยอะมากเหมือนกันนะ”
“_”
“ฉันจะแจ้งตำรวจ...” กระถินกำฝ่ามือเข้าหากัน เธอมองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่นอนปากซีดอยู่บนเตียงนอนผู้ป่วยด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ถ้ามีเรื่องไม่ดีเกิดหลังจากนี้ ให้รู้ไว้ว่าฉันทำดีที่สุดแล้ว”
“_”
“ฉันขอโทษ...” กระถินว่าจบก็หมุนตัวหันหลังให้กับร่างหนานี้ ทว่า
“อืม...” ฝ่าเท้าบางชะงักเมื่ออยู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงของคน เธอหันหลังกลับมาทันทีพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้างด้วยความตกใจ
“คุณฟื้นแล้ว!! กรี๊ดดด~ คุณฟื้นแล้ว!” ร่างบางกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ ขณะที่อีกฝ่ายนั้นกำลังมึนหัว เขามองเพดานที่ขาวโพลน ก่อนจะหันไปมองเจ้าของร่างบางที่ยังกระโดดโลดเต้นอยู่
“เธอเป็นใคร...”
- ผู้เขียน
