บทที่ 6 ปาฏิหาริย์
1546 คำ
วันต่อมา...
ภายในร้านกาแฟไม่ไกลจากโรงพยาบาลศูนย์ฯ กระถินนั่งนิ่งฟังสิ่งที่ผู้ชายเห็นแก่ตัวคนนี้กำลังพล่าม องศานั่งอยู่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเธอ
“เราจะไม่ให้ฝั่งนั้นมายุ่งเกี่ยวอะไรกับกระถิน เชื่อเราเถอะว่าผู้หญิงคนนั้นไม่มีทางเข้ามายุ่งกับกระถินแน่ ๆ” ใบหน้าของผู้ชายตรงหน้าเป็นใบหน้าที่กระถินหลงใหลอยู่นาน องศาเป็นผู้ชายในฝันของผู้หญิงค่อนมหา’ลัย เขาทำดีกับเธอมาตลอด ผู้ชายคนนี้ไม่มีเสี้ยววินาทีที่ทำให้เธอผิดหวัง ทว่าตอนนี้เขากลับทลายมันลงด้วยมือของตัวเอง
“ไม่สงสารเด็กที่เกิดมาเลยงั้นสิ”
“ไม่ใช่ เราจะดูแลเขาให้ดี”
“_”
“เราจะเป็นพ่อที่ดีของลูก เป็นสามีที่ดีของกระถิน เราขอโทษ ให้โอกาสเราหน่อยได้ไหม” ชายหนุ่มว่าเสียงสั่น เขานอนไม่หลับมาหลายวันตั้งแต่ที่ได้บอกความจริงกับเธอไป ทว่า
“พอเถอะ ยิ่งพูดเราก็ยิ่งเกลียด”
“_”
“ที่เรามาวันนี้ไม่ใช่มาเอากระเป๋า เราจะมาบอกว่า...เราจบกันแค่นี้เถอะ” กระถินว่าโดยไม่มีน้ำตาสักหยดเดียว เธอคิดทบทวนมาดีแล้ว และได้ร้องไห้มาหนักมากเมื่อหลายวันที่ผ่านมา
“ไม่ เรารักกระถินนะ อึก...กระถินขอร้องล่ะ”
“หึ...” กระถินไม่ได้ตอบในทันที แต่กลับหัวเราะออกมาเบา ๆ เมื่อนึกถึงอะไรบางอย่าง “รู้ป่ะว่าเราบ้าแค่ไหนที่ไม่คิดถึงเรื่องนี้เลย เราสงสัยเหมือนกันว่า...อึก ทำไมนายไม่ขอมีอะไรกับฉันสักที”
“_” องศาเม้มริมฝีปาก สรรพนามที่เธอเรียกเขานั้นต่างออกไปจนใจหาย
“นายรู้ว่าจริง ๆ แล้วฉันก็ไม่ได้หัวโบราณอะไรกับเรื่องพวกนี้ ฉันเฝ้าบอกตัวเองตลอดว่า เอ้อ!...องศาแค่อยากให้เกียรติ แต่ความจริงแล้วนายทำเรื่องอย่างว่าลับหลังฉันมาตลอดใช่ไหม”
“_”
“ตอบมาสิว่าไม่ใช่ อึก ทำไม ทำไมไม่พูด!!” กระถินโมโหที่อีกฝ่ายเอาแต่เงียบ เขาไม่ปฏิเสธเสียด้วยซ้ำว่าได้ทำเรื่องอย่างว่าลับหลังเธอ
“...แต่กระถินก็เป็นผู้หญิงคนเดียวที่เราอยากแต่งงานด้วยนะ เราให้เกียรติกระถินจริง ๆ”
“หึ...คำพูดมันไม่ได้ทำให้นายดูดีขึ้นหรอกนะ ให้เกียรติงั้นเหรอ...เกียรติแบบไหนที่เรียกว่าเกียรติ ไม่ขอมีอะไรกับแฟนแต่ไปมีอะไรกับคนอื่นงั้นสิ...บ้าหรือไง!!” หญิงสาวแทบระงับอารมณ์ตัวเองไม่ไหว เธอตะคอกออกมาเสียงดังลั่น “เราให้ได้นะ ถ้าองศาอยากได้เราจริง ๆ แต่กลับไปทำกับคนอื่น”
“_”
“หืม...รักงั้นเหรอ จิตใจเรา...อึก ไม่คิดว่าเราจะเสียใจบ้างเหรอ” คิดว่าจะไม่ร้องไห้แล้วแท้ ๆ แต่ก็อดไม่ได้ หญิงสาวคว้ากระเป๋าสะพายข้างขึ้นมา ก่อนจะลุกขึ้นยืนพร้อมกับยกมือขึ้นปาดน้ำตา ทว่าองศากลับคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ
“ขอร้องล่ะกระถิน...เราขอโทษ ช่วยลืมมันไปได้ไหม เราจะไม่ทำแบบนี้อีก เรารักกระถินนะ” องศาไม่คิดว่าตัวเองจะร้องไห้เสียใจมากขนาดนี้เช่นกัน เขากอดขาของเธอไว้ภาวนาให้เธอเห็นใจ ให้ทำอะไรก็ได้เขายอมทำทุกอย่าง ทว่า
...เธอกลับเตะขาออกอย่างไร้เยื่อใย
“เราจะเสียใจ แค่ครั้งเดียว...” เธอบอกเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากร้านกาแฟไปขึ้นรถ ซึ่งมีนานั่งรออยู่บนรถมองดูอยู่ หญิงสาวมองเห็นทุกอย่างเพียงแค่ไม่ได้ยินเสียงเท่านั้น
...น้ำตาไหลอาบแก้มใส เธอรีบเช็ดน้ำตาเมื่อกระถินเปิดประตูรถขึ้นมา
“อึก ถ้าแกจะไปทักทายองศาฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ แกยังเป็นเพื่อนกันได้ ฉันไม่อยากให้แกอึดอัดแล้วต้องเลือกข้าง...” กระถินว่าขึ้น เธอไม่อยากให้มีนารู้สึกว่าต้องเลือกเพื่อนคนใดคนหนึ่ง
“มะ ไม่ดีกว่า ฉันต้องรีบไปเข้างานบ่ายน่ะ”
“ฮึก ขอบใจแกมากนะที่มาเป็นเพื่อน มันจบแล้วล่ะ...อึก” กระถินร้องไห้ระงมออกมาอย่างหนัก โดยไม่รู้ว่ามีนาก็พยายามอดกลั้นความเสียใจนี้ไว้เช่นกัน ไม่ต่างจากระเบิดเวลาที่ค่อย ๆ นับถอยหลัง นับวันที่เธอจะต้องจากเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตไป...
หลายวันต่อมา...
“นายกลัวการตายหรือเปล่า มันบ้ามากที่ฉันเคยเห็นคนตายต่อหน้าต่อตา คนไข้ตายคามือ ตายคาห้องผ่าตัด แต่พอรู้ว่าจะเป็นพ่อตัวเองฉันกลับทำใจไม่ได้ แต่นายรู้ป่ะว่าอย่างน้อยฉันก็ได้ทำใจ แต่...พ่อแม่นายน่ะ พวกเขายังไม่รู้เลยว่านายอยู่นี่...ฟื้นสักที คนบ้า”
วันต่อมา...
“จะบ้าเรอะ นายจะมานอนเป็นผักกินเงินที่ฉันเก็บมาทั้งชีวิตแบบนี้ไม่ได้นะ ถ้านายฟื้นขึ้นมาแล้ว แล้วปรากฏว่านายจนล่ะ...โอ๊ย ๆ”
หลายวันต่อมา...
“ฉันคิดถึงองศามากเหมือนกัน หึ แต่ก็พูดกับใครไม่ได้ก็อยากมาระบายให้นายฟัง องศาน่ะ...ดีมาตลอดนะ มีแวบหนึ่งในหัวที่ฉันคิดว่า เอ้อ!..หรือเราจะลองให้อภัยเขานะ...แต่ฉันไม่อยากลดคุณค่าตัวเองไปทำแบบนั้น อีกอย่างนะ...ฉันสงสารเด็กที่กำลังจะเกิดมา องศาควรทำให้มันถูกต้อง ควรรับผิดชอบลูกตัวเองและรับผิดชอบผู้หญิงคนนั้นด้วย”
วันต่อมา...
“เฮ้อ...พ่อมาหาหมอฉันก็แอบมาหานาย รู้สึกผิดแทบบ้า! ฟื้นสักทีเถอะ!!!”
หลายวันต่อมา...
“ผมนายยาวแล้ว หล่อจัง...”
วันต่อมา...
“ฉันรู้ละ...ถ้านายไม่มีเงินให้ฉัน ฉันจะให้นายไปขายตัว!! หล่อแบบนี้ขายได้แน่ ๆ ฮ่า ๆ”
หลายวันต่อมา...
“เฮ้อ...โจโจ้ เงินฉันหมดแล้ว” กระถินพึมพำออกมาเมื่อค่าใช้จ่ายในการรักษาพยาบาลของเขาคนนี้สูงเฉียดล้านแล้ว เนื่องจากว่าเขาเบิกประกันสุขภาพถ้วนหน้าไม่ได้ เลขประจำตัวประชาชนก็ไม่มี ที่ใช้อยู่ก็เป็นของปลอม
“แกจะพูดคนเดียวอีกนานไหมเนี่ย...หืม เขาน่าจะได้ยินที่แกพูดทุกคำตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้นะ...”
“ก็มันเหงานี่ พ่อไม่ให้ฉันทำงานเลย นอนอยู่บ้านแทบจะเป็นง่อยแล้ว”
“ก็แกบอกเองนี่ว่าอยากใช้ชีวิตกับพ่อ แต่นี่อะไร แกมาโรงพยาบาลบ่อยขึ้นนะ” กระถินใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มก่อนจะเลื่อนสายตามามองร่างหนาที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงนอน หนึ่งเดือนแล้วที่เขายังคงนอนอยู่อย่างนี้
“ฉัน...หมดเงินแล้วน่ะสิ” กระถินพึมพำออกมาเบา ๆ ไม่คิดว่าเขาคนนี้จะนอนเป็นเจ้าชายนิทรานานขนาดนี้ “ฉันไม่อยากทิ้งเขาเลย อาจจะเป็นเพราะฉันเข้าใจการสูญเสียมั้ง ฉันสงสารพ่อแม่เขาเหมือนกันนะ”
“ฉันรู้ แต่อย่างที่เรารู้ ๆ กัน เราไม่สามารถช่วยชีวิตคนได้ทุกคนบนโลกใบนี้ แกทำเต็มที่แล้ว” มีนาวางมือลงที่ไหล่บางของคนเป็นเพื่อน ก่อนที่กระถินจะพยักหน้ารับเบา ๆ
“ฉันว่า...รออีกสักอาทิตย์หนึ่ง”
“เอางั้นเหรอ”
“อืม...ว่าแต่ ทำไมแกดู...เอ่อ บวม ๆ นะ ไม่สบายหรือเปล่า” กระถินไม่อยากทักเพื่อนว่าดูอ้วนขึ้นหรอก เพียงแค่รู้สึกเป็นห่วงเพราะความอ้วนก็เป็นสัญญาณของโรคหลายโรค
“มะ ไม่มีอะไรหรอกแก ฉันแค่กินเยอะน่ะ อาหารที่นี่อร่อยถูกปาก แซ่บมาก!”
“ฮ่า ๆ ว่างวันไหนก็ไปกินข้าวที่บ้านฉันนะ เดี๋ยวให้แม่ทำกับข้าวแซ่บ ๆ ให้” มีนายิ้มรับ ตอนนี้เธอท้องเข้าเดือนที่สามแล้ว จะไม่ให้ตัวใหญ่ขึ้นก็คงไม่ได้
“แล้ว...องศาได้ไปหาแกหรือเปล่า”
“หึ โดนพ่อไล่ยิงวันนั้นก็ไม่มาอีกเลย” กระถินว่าพลางหัวเราะ แต่เป็นเสียงหัวเราะกลบเกลื่อนเสียมากกว่า “ยิ่งองศาทำแบบนี้พ่อก็ยิ่งเป็นห่วงฉันมากกว่าเดิม”
“หรือว่าแก...ควรไปหาแฟนใหม่”
“หืม..”
“พ่อแกก็จะได้ไม่ต้องห่วงแล้ว...องศาก็จะได้ไม่ต้องมายุ่งอีก” กระถินลุกพรวดขึ้นก่อนจะโผเข้ากอดคนเป็นเพื่อน
“จริงด้วย! ว่าแต่..แฟนมีขายที่ไหนนะ”
“ห้ะ...แกจะหาซื้อแฟนงั้นเหรอ”
“นี่แหละปัญหา ฉันสามสิบยังแจ๋วก็จริง แต่แฟนดี ๆ มันไม่ได้มีขายตามตลาดนัดนะ ฉันไม่กล้าเสี่ยงมีแฟนอีกแล้ว เข็ด...” แม้นจะเป็นความคิดที่ดี แต่มันไม่ง่ายเลยสำหรับเธอที่เพิ่งถูกคนรักหักหลัง
“ฉันเข้าใจแกนะ เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น” มีนายิ้มให้กับคนเป็นเพื่อน ขณะที่อีกฝ่ายก็ได้ยกมือขึ้นกุมขมับด้วยความเครียด หนทางภายภาคหน้าช่างมืดมน ไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อกับชีวิตหลังจากนี้ กระถินรู้สึกเหมือนกับว่าอนาคตของเธอไม่สามารถวาดมันขึ้นมาได้อีกครั้ง...หากไม่ใครสักคนข้าง ๆ
- ผู้เขียน
