Chapter 16
คือฉันที่ไม่เหลือใคร (2)
ภัทรนันท์เริ่มกระสับกระส่ายเหลือบดูเวลาที่ข้อมือไม่รู้กี่สิบรอบ เพราะเขาทนใจเย็นนั่งรอสิตางคุ์มานานมากแล้ว จนป่านนี้หล่อนยังไม่กลับเข้าบ้าน แม้จะล่วงเข้ามืดค่ำที่บ้านรอทานมื้อเย็นแล้วก็ตาม
"ถ้าแบมยังไม่มา ผมคงต้องกลับก่อนนะครับคุณแม่ ผมก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเพราะเธอไม่ยอมรับโทรศัพท์ผม"
สุนันทาเองก็กระสับกระส่ายไม่ต่างกัน หล่อนพยายามแล้วที่จะช่วยประคับประคองแก้วที่กำลังร้าวไม่ให้แตกหัก แต่ลูกสาวกลับไม่ให้ความร่วมมือด้วยเลย
"รออีกสักนิดนะภีม หรือว่า...จะนอนค้างที่นี่ดี จะรีบกลับไปไหน นานๆ ทีจะมา"
ภัทรนันท์แค่นยิ้มเชิงปฏิเสธ เขาไม่ได้ตั้งใจเพื่อมานอนค้างที่นี่ตั้งแต่ทีแรก ตั้งใจมาง้อสิตางคุ์แล้วรับหล่อนกลับบ้านพร้อมกัน
"คงไม่สะดวกน่ะครับ ผมจะรอถึงสองทุ่ม ถ้าเธอยังไม่กลับมาเอาไว้พรุ่งนี้เลยก็แล้วกัน"
สุนันทาสัมผัสได้ถึงความไม่พอใจเจืออยู่ในน้ำเสียง แม้บ
