Chapter 16
คือฉันที่ไม่เหลือใคร (1)
เล็กซัสแดงแล่นมาจอดตรงสะพานข้ามบ่อปลาเพื่อส่งมินตราเข้าบ้าน ภัทรนันท์หันไปมองคนที่กำลังจะลงจากรถด้วยความรู้สึกหลายอย่างที่ประเดประดังเข้ามา แม้ใบหน้านั้นจะเคลือบฉาบไปด้วยรอยยิ้ม แต่แววตาของหล่อนไม่อาจหลอกเขาได้ แววตาหม่นเศร้าที่ทำให้เขาต้องรั้งเอาไว้ด้วยการคว้าข้อมือเล็ก ฉุดเอาไว้ไม่ให้หล่อนลงไปจากรถในตอนนี้
"น้องอัยย์...โอเค...ใช่มั้ย..."
หล่อนไม่โอเคในตอนนี้ แต่นั่นจะยิ่งทำให้เขาพะวักพะวน คิดพลางฝืนยิ้มโกหกให้อีกฝ่ายสบายใจ "อัยย์ไม่ได้คิดอะไรหรอกค่ะ พี่ภีมสบายใจได้ คำพูดของคนเหล่านั้นไม่ได้มีอิทธิพลใดๆ เลย"
"ไม่เป็นไรจริงๆ นะ ไม่ใช่ไปแอบร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่คนเดียว"
"ไม่ต้องห่วงอัยย์นะคะ พี่ภีมรีบไปบ้านโน้นเถอะค่ะ รีบไปเคลียร์กันให้เข้าใจ ก่อนอะไรๆ มันจะแย่ไปกว่านี้"
หญิงสาวแค่นยิ้มไปให้เขาทั้งที่ในใจกำลังร่ำไห้ มันยากเหลือเกินกับการฝืนใจทำเข้มแ
