ตอบแล้วหลบตามีพิรุธเห็นๆ
“ถูกไล่ออก หรือไปทำใครเขาท้อง”
“โธ่เจ้! เห็นแรดแบบนี้น้องก็รู้จักป้องกันนะคร้าบ…”
ไอ้ตัวแสบเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ แต่เธอไม่ขำ หนำซ้ำยังถลึงตาใส่ แล้วคาดคั้นเสียงแข็งๆ
“งั้นก็บอกความจริงมาซะดีๆ”
“ผมโดนพักงาน”
หลังจากถอนหายใจแรงๆ คนที่ทำตัวเฮฮาเมื่อครู่ก็โพล่งออกมา หน้าสลดไปวูบหนึ่ง ก่อนจะผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ทำท่าจะเดินหนีไปเสียดื้อๆ หากเธอไม่รั้งข้อมือเอาไว้เสียก่อน
“มีอะไรไม่สบายใจทำไมไม่เล่าวะ กูพี่มึงนะโว้ย เล่าได้…หรือจะร้องไห้กับพี่ก็ได้”
ปิยฉัตรโพล่งออกมา ด้วยนึกเป็นห่วงคนที่ชอบซุกซ่อนความเจ็บปวดไว้ภายใต้หน้ากากจอมปลอมมาโดยตลอด เธอรู้ว่าวาโยมีแผลใจในอดีตไม่น้อยเลยทีเดียว
“ฮื่อ…ไม่เป็นไรหรอกน่า เดี๋ยวมันก็ผ่านไป” บอกปัดเสร็จเขาก็ตั้งท่าจะเดินหนีไปอีกหน หากว่ากลับต้องชะงักเมื่อปิยฉัตรลุกขึ้น แล้วเดินมาสวมกอดร่างสูงใหญ่
“มึงยังมีพี่นะ”
“อ
