หญิงสาวรีบออกตัวปฏิเสธพัลวัน โดยไม่สนว่าจอมพลจะทำหน้ายังไง ขาดคำก็รีบเดินไปเปิดประตูรถ แล้วก้าวขึ้นไปนั่งข้างคนขับ แต่ก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยขอบคุณคนที่ยืนหน้าตึงอยู่ตรงริมฟุตปาธ
“ขอบใจมากนะคุณ ที่อุตส่าห์ช่วยฉัน”
“ไปนะเว้ย! ไม่ต้องห่วงไอ้ปี่หรอก เดี๋ยวกูจะดูแลมันเอง”
นายตำรวจหนุ่มโบกมือ พร้อมเอ่ยเป็นเชิงลาสั้นๆ ทว่ากวนอารมณ์ในที เพราะเห็นอีกฝ่ายมองด้วยสายตาแข็งกร้าวคล้ายหึงหวงเสียเต็มประดา ตบท้ายด้วยการยักคิ้วยียวน จากนั้นก็ขับรถจากไป ท่ามกลางเสียงสบถของคนที่ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่ายืนมองไฟท้ายรถสี่ประตูไปจนลับตา
“ไปไงมาไง ไอ้จอมถึงมาเจอมึงได้”
ขับรถออกมาได้สักพักณภัทรก็โพล่งขึ้นทำลายความเงียบ ทำให้คนที่เอาแต่นั่งเม้มปากและก้มมองมือตัวเองเงยหน้า ช้อนตามองเขา แล้วยักไหล่เบาๆ
“มันบังเอิญเห็นมีคนตามกูมา ก็เลยเข้ามาช่วย เห็นว่างั้นนะ”
“มันพูดจริงใช่ไหม?”
“อือ มีคนตามกูมาจริงๆ ตอนนี้ไอ้จ
