BAD GUY แค่ผู้ชายข้างบ้าน

เอี๊ยดดดดดด!! เสียงเบรกที่ลากยาวเพราะเท้าของคนขับแตะเบรกกระทันหันส่งผลให้เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาแม้ในตอนที่ไม่มีรอยยิ้มหลุดความหงุดหงิดอย่างเก็บไม่มิด "คุณครีมครับ..." อินทัช ผู้ที่เป็นทั้งเพื่อนและมือขวาคนสนิทรายงานเจ้านายที่นั่งอยู่บนเบาะทางด้านหลัง ได้ยินเสียงถอนหายใจดังออกมาเบาๆ เขารำคาญปัญหาที่อยู่เบื้องหน้าเต็มทน "เปิดประตู" ประตูอัตโนมัติเลื่อนเปิดตามคำสั่ง ร่างสูงโปร่งเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้มก้าวขาลงจากรถทันที "เฮียวา..." หมับ~ ร่างเล็กวิ่งชน แขนเรียวเกี่ยวกอดเอวสอบแน่น ปลายจมูกเชิดรั้นฝังลงที่อกแกร่งของเขาเช่นทุกครั้ง สูดดมกลิ่นหอมจากคนตัวโตที่เจ้าของอ้อมกอดโหยหาและคิดถึงสุดใจ หัวใจของเธอมันเต้นแรงทุกครั้งที่ร่างกายของเธอกับเขามันสัมผัสกันและกัน สุดท้ายก็มีแต่เขาที่เป็นฝ่ายผลักไสอ้อมกอดนี้ออกไป "รำคาญ!" ถ้อยคำร้ายกาจดังออกมาจากริมฝีปากหนา สายตาคมกริบยังคงความเรียบเฉยจนคนที่เงยหน้ามองถึงกับหน้าชา "เมื่อไหร่เฮียวาจะเลิกเฉยชาใส่ครีมสักที" "..." "รู้ไหมว่านานแค่ไหนที่ครีมรอ อยู่ๆ ก็มาหายไป เคยคิดถึงใจคนรอบ้างไหม" "..." "เฮียวายังมีหัวใจอยู่หรือเปล่า" "..." "ไอ้คนใจร้าย" "ฉันไม่เคยบอกให้เธอรอ!" มันก็เหมือนทุกๆ ครั้งที่เจอกัน เขาไม่เคยทำเหมือนมีเยื่อใยใดๆ ต่อกันเลย "ครีมไม่เชื่อหรอกว่าเฮียวาจะลืมครีมได้ลง" "..." "มองหน้าครีมสิ มองให้ชัดๆ มองให้แน่ชัดจากนั้นก็ตอบออกมาว่าผู้หญิงคนนี้หรือเปล่าที่เฮียวารัก" "ฉันไม่เคยรักเธอ!" "วะ ว่าไงนะ..." "ตัวเท่าลูกหมานี่หูตึงเหรอวะ" "อย่ามาขึ้นเสียงกับครีมนะ อยากเห็นครีมร้องไห้เหรอ?" "น้ำตาของเธอไม่ได้มีผลอะไรต่อชีวิตฉัน ไม่เคยมีเลย!" คำพูดที่ร้ายกาจบาดหัวใจดวงน้อยอย่างจัง มันเลยทำให้เธออยากรู้ อยากรู้มากๆ ว่าอะไรที่ทำให้เขาเปลี่ยนไป "ต่อให้เธอจะร้องไห้กี่ครั้ง ร้องต่อหน้าของฉันกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ฉันก็ยังยืนยันว่าทุกอย่างที่เป็นเธอไม่ได้มีผลอะไรต่อชีวิตของฉันเลย" "เพราะอะไรอ่ะ พ่อแม่ครีมกีดกันเราเหรอ?" "ใครจะมากีดกันอะไรฉันกับเธอ ในเมื่อฉันกับเธอเราไม่ได้เป็นอะไรกัน" "ขี้ขลาด ครีมไม่คิดเลยนะว่าเฮียวาจะเป็นคนขี้ขลาดและหนีปัญหาแบบนี้ มีอะไรในใจแน่จริงก็พูดออกมาดิ ทำไมต้องหนีปัญหา ทำไมต้อง..." พลั่ก~ "ไสหัวไปซะ" แรงผลักทำให้ร่างเล็กล้มลงไม่เป็นท่า เทวาคนเดิมคือคนที่รักเธอ ทะนุถนอม ซ้ำยังปกป้องเธอมากกว่าใครเลยด้วยซ้ำ แต่ในตอนนี้ ทำไมเขากลับเหมือนคนละคนที่อยู่ในร่างเดียวกัน "ฉันรำคาญเด็กกะโปโลแบบเธอเต็มทน เลิกวิ่งตามตูดของฉันต้อยๆ ได้แล้ว จำเอาไว้ว่าฉันไม่ใช่คนของเธอ!" "ไม่จริง มันต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่างที่ทำให้เฮียวาเปลี่ยนไป" "ถ้าเธอยังมายุ่งกับฉันอีกอย่าหาว่าฉันไม่เตือน" เทวาปรายตามองเจ้าของร่างผิวขาวจัดในชุดกระโปรงยีนส์ขาสั้นกับเสื้อแขนยาวสีดำ ขาขาวผ่องบอกชัดเจนว่ามีบาดแผลที่เกิดจากการถูกผลักจนล้ม แต่ดูเหมือนเขาไม่ได้สนใจเธอ ที่มากไปกว่านั้นเขาหันหลังแล้วเดินกลับขึ้นรถทันที น้ำตาเม็ดโตคลอหน่วยออกมาจากตาจนได้ คนตัวเล็กหยัดกายลุก หมายจะพยุงตัวเข้าไปรั้งเขาอีกครั้ง แต่ร่างเล็กถูกบดบังด้วยร่างกายของใครอีกคน "ผมว่าคุณครีมกลับบ้านไปเถอะครับ" "พี่ทัช ครีมอยากคุยกับเฮียวาให้เข้าใจ เฮียวาจะมาหลบหน้าครีมทุกทีแบบนี้ไม่ได้" "อย่าทำให้เขาอารมณ์เสียจะดีกว่านะครับ สุดท้ายก็คุณนั่นแหละที่จะร้องไห้กลับบ้านไปอีก" "เพราะอะไรเฮียวาถึงทิ้งครีม" "..." "เพราะพ่อกับแม่ของครีมหรือเปล่า?" "..." "หรือเป็นเพราะบ้านถูกยึด ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วทำไมเฮียวาไม่ยอมบอกครีม ในเมื่อครีมขอให้พ่อกับแม่ของครีมช่วยเฮียวาได้ทำไมเฮียวาไม่ยอมบอกครีม" อินทัชหลุดแสดงความรู้สึกลำบากใจออกมาอย่างชัดเจน "พี่ทัช พูดความจริงกับครีมได้ไหม หรือไม่ก็ช่วยเปิดทางให้ครีมได้คุยกับเฮียวาทีนะ" มือเรียวแตะท่อนแขนแกร่งอย่างอ้อนวอน ตอนนั้นและตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงไปหมด เทวาคนเดิมที่เธอเคยรู้จัก ข้ามรั้วไปหาก็พบ จะคุยถึงเช้า จะกอดตอนไหนเจอหน้าเมื่อไหร่ก็ได้ แตกต่างจากเทวาคนปัจจุบัน เขาไม่อนุญาตให้เธอพบหน้า ไม่คุย ซ้ำยังแสดงความรังเกียจออกมาอย่างชัดเจน