คนรอ
1292 คำ
"คุณครีมกลับบ้านเถอะนะครับ ตอนนี้มันมืดแล้ว อย่าทำให้เขาหงุดหงิดไปมากกว่านี้เลย" อินทัชปรายตามองเข้าไปในรถเพียงนิด บอกตรงๆ ว่าเขาเองก็ไม่รู้จะพูดแบบไหนหรือจัดการกับความรู้สึกที่เป็นอยู่ในตอนนี้แบบไหนดี
คนหนึ่งก็เจ้านาย ส่วนอีกคนก็คือแฟนเก่าของนาย
คนที่นายเคยรู้สึกและอาจจะรักมาก ทว่าตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไป ทุกการกระทำของเทวา แทบใช้คำว่าหมดรักไปแล้วได้เลย
"พี่ทัช..."
"คุณครีมอย่าทำให้ผมลำบากใจเลยนะครับ"
"แล้วครีมล่ะ พี่ทัชคิดว่าความรู้สึกของครีมตอนนี้มันเป็นแบบไหน เขาหนี ในขณะที่ครีมวิ่งตามเหมือนคนบ้า เพราะอะไรล่ะ พี่ทัชไม่รู้เหรอว่าที่ครีมทำแบบนี้มันเป็นเพราะอะไร"
"เขาไม่เหมือนเดิมแล้ว ผมอยากให้คุณครีมตัดใจ"
"ไม่มีวันค่ะ ครีมไม่มีวันตัดใจ ครีมจะเป็นของครีมแบบนี้ไปเรื่อยๆ จะผลักไสเหมือนหมูเหมือนหมาก็ช่าง ครีมจะหาคำตอบที่ครีมต้องการด้วยตัวของครีมเอง" คีรติยกหลังมือเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มลวกๆ
สามปีกว่าเธอยังรอมา แค่หนึ่งสัปดาห์ของการกลับมาพบกันแล้วเขาทำเหมือนจำกันไม่ได้ แม้ความรู้สึกของคนรอมันจะเจ็บ แต่คนอย่างคีรติไม่มีวันเปลี่ยนใจหรือถอดใจเด็ดขาด
รถยนต์คันหรูวิ่งเข้ามาในคฤหาสน์ คนที่นั่งอยู่ภายในรถยังคงสีหน้าเรียบเฉยไม่ต่างจากเดิม
"งานที่กูให้ไปจัดการตอนนี้ถึงไหนแล้ว"
"เรียบร้อยครับ" อินทัชรายงานพลางสาวเท้าตามหลัง
จากบุตรชายเพียงคนเดียวของนักธุรกิจที่ล้มละลาย ภายในระยะเวลาสามปี เทวาสามารถกลับมามีทุกอย่าง กลับมายืนด้วยลำแข้งของตัวเองอีกครั้ง ไม่เคยมีใครรับรู้ว่าเบื้องหลังของเขาเป็นยังไง
เดิมที 'อิทธิ' พ่อของ 'เทวา' เคยทำธุรกิจเกี่ยวกับรถนำเข้า ข่าวแว่วก่อนล้มละลาย นายอิทธิเลี่ยงภาษี โดนหน่วยงานที่เกี่ยวข้องเข้าตรวจสอบก่อนจะพบของกลางเป็นตัวรถจำนวนมาก ของกลางมัดตัวแน่นถึงขั้นโดนฟ้องล้มละลาย
การทำงานมักมีเพื่อนพ้องและพรรคพวกเสมอ แม้แต่เจ้าหน้าที่ที่เคยให้การช่วยเหลือมาโดยตลอดอยู่ดีๆ ก็มาทิ้งกันกลางคัน
นายอิทธิล้มละลาย
โดนใครเล่นงาน? หรือแม้กระทั่งว่ามีคนอยู่เบื้องหลังจริงหรือไม่ เรื่องนี้ไม่เคยมีใครได้รับคำตอบเลย
"นายจะไม่ลองให้โอกาสเธอหน่อยเหรอครับ" ขายาวมั่นคงหยุดชะงัก เทวาหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับมือขวาคนสนิททันที
ลูกน้องคนอื่นๆ ที่อยู่ในระแวกนั้นถอยหลังกรูด สีหน้าแบบนี้ ไม่เคยมีใครกล้าเข้าหน้าเลยสักคน
"เมื่อกี้มึงว่าไงนะ?" อินทัชกลืนน้ำลายเหนียวลงคอหนักๆ
เอาวะ ไหนๆ ก็เปิดประเด็นขึ้นมาแล้ว ถือว่าสงสารผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เอาแต่วิ่งตามไม่หยุดก็แล้วกัน
"ผมหมายถึงคุณครีม นายจะไม่ให้โอกาสเธอได้พูดอะไรเลยเหรอครับ"
"..."
"ที่ผ่านมาเธอรอนายมาโดยตะ..."
"กูไม่เคยบอกให้ยัยนั่นรอกู กูไม่เคยบอกว่าจะกลับมาหายัยนั้นเช่นกัน"
"คนที่เคยมีความรู้สึกต่อกัน ตัดกันได้ลงจริงๆ เหรอครับ"
"ทำไม เห็นน้ำตาผู้หญิงแล้วมึงเกิดสงสาร?"
"ผมแค่เห็นว่าเธอพยายาม และเหมือนว่าเธอจะไม่หยุดพยายาม"
"ยัยนั่นจะหยุดหรือไม่หยุดก็เรื่องของยัยนั่น หน้าที่ของพวกมึงทุกคนคือห้ามให้ยัยนั่นเข้าถึงตัวกูเด็ดขาด!" เทวาตวาดเสียงดังลั่น คำสั่งของเขาถือว่าเด็ดขาด
คีรติ หรือไม่ว่าใครหน้าไหน หากเขาไม่ต้องการ จะไม่มีใครสามารถเข้าถึงตัวของเขาได้อย่างแน่นอน
คีรติเดินคอตกเข้ามาในบ้านหลังจากที่ใช้เวลายืนเกาะรั้วมองประตูบ้านหลังข้างๆ เนิ่นนาน
วันที่เขาหายไป ไม่เคยมีคำลา บ้านของคุณลุงอิทธิที่อยู่ข้างบ้านของเธอถูกติดประกาศเพื่อขายทอดตลอด ไม่นานนักป้ายนั้นก็หายไป ไม่เคยเห็นเจ้าของบ้านคนใหม่ คีรติเชื่อมาตลอด บ้านของคุณลุงอิทธิที่พวกเขารักมาก พวกเขาต้องทำทุกวิถีทางเพื่อรักษามันไว้ แม้เธอจะไม่เคยรู้อะไร ไม่เคยรู้แม้กระทั่งว่าหลังจากที่คนบ้านนั้นโดนฟ้องล้มละลายแล้วพวกเขาจะไปอยู่ที่ไหนก็ตาม
"คุณหนู กลับมาแล้วหรือคะ" ป้าอุ่น คนที่เป็นทั้งพี่เลี้ยงและแม่บ้านเดินเข้ามาหาด้วยรอยยิ้มเฉกเช่นทุกครั้ง ทว่าวันนี้คีรติยิ้มไม่ออก
"วันนี้คุณหนูเหนื่อยมากเหรอคะ" คนถูกถามพยักหน้า สุดท้ายคนตัวเล็กก็สอดแขนเข้าไปสวมกอดร่างอบอุ่นของนางอุ่นทันที
"วันนี้เหนื่อยจังเลยค่ะป้าอุ่น วันนี้ครีมเหนื่อยกว่าทุกๆ วัน"
"ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะคะ วันนี้คุณหนูบอกว่าไปธุระ เอ๊ะ นั่นขาไปโดนอะไรมาคะ" นางอุ่นคลายอ้อมกอด ก้มมองบาดแผลบนเรียวขาสวยด้วยความห่วงใย
"ครีมไม่เป็นอะไรค่ะ รอยแค่นี้มันไม่ได้ทำให้ครีมรู้สึกเจ็บเลยสักนิด"
"เกิดอะไรขึ้นคะ" น้ำตาเม็ดโตที่คลอออกมาจากตาส่งผลให้นางอุ่นตกใจไม่น้อย
ปกติคุณหนูของนางอุ่นเป็นคนที่เข้มแข็งเสมอ ไม่ยอมร้องไห้ให้กับอะไรง่ายๆ แล้วเหตุใดวันนี้คีรติถึงปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา
"คุณหนูขา..." เมื่อไม่รู้สาเหตุของน้ำตาสิ่งที่นางอุ่นทำได้ก็คือการสวมกอดร่างบอบบางเอาไว้ แม้จะไม่ใช่คนร่วมสายเลือดเดียวกัน แต่เพราะเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก นางอุ่นรักคีรติไม่ต่างจากลูกจากหลาน
"ฮึก... ทำไมคนคนหนึ่งถึงเปลี่ยนไป ทำไมคนบางคนถึงลืมง่าย ทำไมคนบางคนถึงจำอะไรไม่ได้เลย" นางอุ่นงุนงงไม่น้อย ถึงอย่างนั้นก็พยายามกอดปลอบ ปล่อยให้คีรติปลดปล่อยความรู้สึกให้ระบายออกมา
"ครีมเจ็บในอก ครีมจุกจนพูดไม่ออก ทั้งที่ครีมรอ ทั้งที่เขาคือคนที่ปล่อยให้รอ พอกลับมาทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นคนใหม่ ฮึก... เปลี่ยนเป็นคนที่ครีมไม่เคยรู้จักเลย"
"โถ่คุณหนูของอุ่น" นางอุ่นสวมกอดร่างบอบบางเอาไว้แน่น ประโยคที่คุณหนูพรั่งพรูออกมาเมื่อสักครู่ นางอุ่นกระจ่างแล้วว่ามันหมายความว่ายังไง
"วันนี้คุณพ่อคุณแม่ของคุณหนูไม่อยู่บ้าน คุณหนูทานข้าวเถอะนะคะ"
"ครีมถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ"
"คุณพ่อกับคุณแม่ไม่ได้บอกไว้เลยค่ะว่าท่านไปที่ไหน ท่านแค่สั่งให้อุ่นดูแลคุณหนูให้ดี"
"ครีมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น แต่ครีมหมายถึงเรื่องอื่นค่ะป้าอุ่น"
"..."
"ครีมจำได้ว่าป้าอุ่นเคยสนิทกับคุณป้าเวลา แม่ของเฮียวา..." นางอุ่นกลืนน้ำลายเหนียวลงคอด้วยความยากลำบาก
'เวลา' ภรรยาของคุณอิทธิ มีบุตรชายหนึ่งคนคือเทวา หรือเฮียวาของหนูครีม
นางอุ่นเคยสนิทกับคุณผู้หญิงบ้านนั้น เคยเอ็นดูลูกชายบ้านนั้นที่สนิทกับคุณหนูของนางอุ่นมาก รู้มาตลอดว่าคุณหนูของนางอุ่นรอคอยการกลับมา
วันนี้คีรติกลับบ้านมาพร้อมน้ำตา ตัดพ้อถึงใครบางคนด้วยความน้อยใจ เป็นไปได้ไหมที่ว่า...
"เฮียวาของครีมกลับมาแล้วค่ะ ต่อให้เฮียวาจะเฉยชาใส่ครีมมากแค่ไหน ครีมก็ไม่มีวันเชื่อว่าเฮียวาลืมครีมได้แล้วจริงๆ"
- ผู้เขียน
