การกลับมา
867 คำ
เอี๊ยดดดดดด!!
เสียงเบรกที่ลากยาวเพราะเท้าของคนขับแตะเบรกกระทันหันส่งผลให้เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาแม้ในตอนที่ไม่มีรอยยิ้มหลุดความหงุดหงิดอย่างเก็บไม่มิด
"คุณครีมครับ..." อินทัช ผู้ที่เป็นทั้งเพื่อนและมือขวาคนสนิทรายงานเจ้านายที่นั่งอยู่บนเบาะทางด้านหลัง ได้ยินเสียงถอนหายใจดังออกมาเบาๆ
เขารำคาญปัญหาที่อยู่เบื้องหน้าเต็มทน
"เปิดประตู" ประตูอัตโนมัติเลื่อนเปิดตามคำสั่ง ร่างสูงโปร่งเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้มก้าวขาลงจากรถทันที
"เฮียวา..."
หมับ~
ร่างเล็กวิ่งชน แขนเรียวเกี่ยวกอดเอวสอบแน่น ปลายจมูกเชิดรั้นฝังลงที่อกแกร่งของเขาเช่นทุกครั้ง
สูดดมกลิ่นหอมจากคนตัวโตที่เจ้าของอ้อมกอดโหยหาและคิดถึงสุดใจ
หัวใจของเธอมันเต้นแรงทุกครั้งที่ร่างกายของเธอกับเขามันสัมผัสกันและกัน
สุดท้ายก็มีแต่เขาที่เป็นฝ่ายผลักไสอ้อมกอดนี้ออกไป
"รำคาญ!" ถ้อยคำร้ายกาจดังออกมาจากริมฝีปากหนา สายตาคมกริบยังคงความเรียบเฉยจนคนที่เงยหน้ามองถึงกับหน้าชา
"เมื่อไหร่เฮียวาจะเลิกเฉยชาใส่ครีมสักที"
"..."
"รู้ไหมว่านานแค่ไหนที่ครีมรอ อยู่ๆ ก็มาหายไป เคยคิดถึงใจคนรอบ้างไหม"
"..."
"เฮียวายังมีหัวใจอยู่หรือเปล่า"
"..."
"ไอ้คนใจร้าย"
"ฉันไม่เคยบอกให้เธอรอ!" มันก็เหมือนทุกๆ ครั้งที่เจอกัน เขาไม่เคยทำเหมือนมีเยื่อใยใดๆ ต่อกันเลย
"ครีมไม่เชื่อหรอกว่าเฮียวาจะลืมครีมได้ลง"
"..."
"มองหน้าครีมสิ มองให้ชัดๆ มองให้แน่ชัดจากนั้นก็ตอบออกมาว่าผู้หญิงคนนี้หรือเปล่าที่เฮียวารัก"
"ฉันไม่เคยรักเธอ!"
"วะ ว่าไงนะ..."
"ตัวเท่าลูกหมานี่หูตึงเหรอวะ"
"อย่ามาขึ้นเสียงกับครีมนะ อยากเห็นครีมร้องไห้เหรอ?"
"น้ำตาของเธอไม่ได้มีผลอะไรต่อชีวิตฉัน ไม่เคยมีเลย!" คำพูดที่ร้ายกาจบาดหัวใจดวงน้อยอย่างจัง
มันเลยทำให้เธออยากรู้ อยากรู้มากๆ ว่าอะไรที่ทำให้เขาเปลี่ยนไป
"ต่อให้เธอจะร้องไห้กี่ครั้ง ร้องต่อหน้าของฉันกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ฉันก็ยังยืนยันว่าทุกอย่างที่เป็นเธอไม่ได้มีผลอะไรต่อชีวิตของฉันเลย"
"เพราะอะไรอ่ะ พ่อแม่ครีมกีดกันเราเหรอ?"
"ใครจะมากีดกันอะไรฉันกับเธอ ในเมื่อฉันกับเธอเราไม่ได้เป็นอะไรกัน"
"ขี้ขลาด ครีมไม่คิดเลยนะว่าเฮียวาจะเป็นคนขี้ขลาดและหนีปัญหาแบบนี้ มีอะไรในใจแน่จริงก็พูดออกมาดิ ทำไมต้องหนีปัญหา ทำไมต้อง..."
พลั่ก~
"ไสหัวไปซะ" แรงผลักทำให้ร่างเล็กล้มลงไม่เป็นท่า
เทวาคนเดิมคือคนที่รักเธอ ทะนุถนอม ซ้ำยังปกป้องเธอมากกว่าใครเลยด้วยซ้ำ แต่ในตอนนี้ ทำไมเขากลับเหมือนคนละคนที่อยู่ในร่างเดียวกัน
"ฉันรำคาญเด็กกะโปโลแบบเธอเต็มทน เลิกวิ่งตามตูดของฉันต้อยๆ ได้แล้ว จำเอาไว้ว่าฉันไม่ใช่คนของเธอ!"
"ไม่จริง มันต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่างที่ทำให้เฮียวาเปลี่ยนไป"
"ถ้าเธอยังมายุ่งกับฉันอีกอย่าหาว่าฉันไม่เตือน" เทวาปรายตามองเจ้าของร่างผิวขาวจัดในชุดกระโปรงยีนส์ขาสั้นกับเสื้อแขนยาวสีดำ ขาขาวผ่องบอกชัดเจนว่ามีบาดแผลที่เกิดจากการถูกผลักจนล้ม แต่ดูเหมือนเขาไม่ได้สนใจเธอ
ที่มากไปกว่านั้นเขาหันหลังแล้วเดินกลับขึ้นรถทันที
น้ำตาเม็ดโตคลอหน่วยออกมาจากตาจนได้ คนตัวเล็กหยัดกายลุก หมายจะพยุงตัวเข้าไปรั้งเขาอีกครั้ง แต่ร่างเล็กถูกบดบังด้วยร่างกายของใครอีกคน
"ผมว่าคุณครีมกลับบ้านไปเถอะครับ"
"พี่ทัช ครีมอยากคุยกับเฮียวาให้เข้าใจ เฮียวาจะมาหลบหน้าครีมทุกทีแบบนี้ไม่ได้"
"อย่าทำให้เขาอารมณ์เสียจะดีกว่านะครับ สุดท้ายก็คุณนั่นแหละที่จะร้องไห้กลับบ้านไปอีก"
"เพราะอะไรเฮียวาถึงทิ้งครีม"
"..."
"เพราะพ่อกับแม่ของครีมหรือเปล่า?"
"..."
"หรือเป็นเพราะบ้านถูกยึด ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วทำไมเฮียวาไม่ยอมบอกครีม ในเมื่อครีมขอให้พ่อกับแม่ของครีมช่วยเฮียวาได้ทำไมเฮียวาไม่ยอมบอกครีม" อินทัชหลุดแสดงความรู้สึกลำบากใจออกมาอย่างชัดเจน
"พี่ทัช พูดความจริงกับครีมได้ไหม หรือไม่ก็ช่วยเปิดทางให้ครีมได้คุยกับเฮียวาทีนะ" มือเรียวแตะท่อนแขนแกร่งอย่างอ้อนวอน
ตอนนั้นและตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงไปหมด
เทวาคนเดิมที่เธอเคยรู้จัก ข้ามรั้วไปหาก็พบ จะคุยถึงเช้า จะกอดตอนไหนเจอหน้าเมื่อไหร่ก็ได้
แตกต่างจากเทวาคนปัจจุบัน เขาไม่อนุญาตให้เธอพบหน้า ไม่คุย ซ้ำยังแสดงความรังเกียจออกมาอย่างชัดเจน
- ผู้เขียน
