ผ่านไปราวสามนาที ดารณาก็เดินออกมาพร้อมกับแก้วน้ำเปล่าเย็นฉ่ำ เธอนั่งย่อแล้ววางแก้วน้ำลงตรงหน้าคนทั้งคู่ ที่กำลังหยอกเย้าราวกับอยู่กันเพียงสองคนในโลก ก่อนที่แอนนิชาจะหันมาเอ่ยเสียงสะบัดๆ เหมือนไม่สบอารมณ์
“ฉันไม่ทานน้ำเย็น ขอเป็นน้ำแร่มีไหม”
“ไม่ทราบค่ะ” ดารณารีบตอบ ก่อนจะก้มหน้างุดเมื่อเจอกับสายตาพิฆาตของชายหนุ่มที่มองมา เหมือนไม่พอใจที่เธอเอ่ยออกไปแบบนั้น
“ไปเอามาใหม่” จิณณวัตรบอกเสียงเข้ม ก่อนจะหันไปเอาใจสาวสวยที่นั่งแอบอิงพิงชิด
“รอแป๊บเดียวนะครับ เดี๋ยวทานข้าวทานน้ำให้หายเหนื่อยแล้วผมจะพาไปเที่ยว”
“จริงนะคะ” น้ำเสียงของคนที่หงุดหงิดก่อนหน้าสดใสขึ้นมาทันควัน เมื่อได้ยินข้อเสนอของเขา
จิณณวัตรพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันมาทางคนที่กำลังจะลุกออกไปหาน้ำแร่มาให้ผู้หญิงของเขา
“เดี๋ยว”
เสียงเรียกนั้นทำให้คนที่ยืนหันหลังรีบหันกลับมามองเขาด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่มันจะหายไปกลายเป็นเสียงตอบเบ
