หลงเดียงสา

ตอนที่11 แคลเซียมจากเต้า

“น้องหนาวพาไอ้เตอร์ออกไป ส่วนพลอยมุกจะอยู่กับพี่ในห้องนี้ทั้งคืน”ลมหนาวที่ทั้งกลัวทั้งตกใจ แต่มือก็คว้าลากคอปเตอร์ให้ออกมาจากห้องสะก่อน ก่อนที่ทุกอย่างมันจะน่ากลัวไปมากกว่านี้ ลมเหนือเป็นผู้ชายที่อบอุ่นก็จริงแต่ถ้าผิดใจหรือโมโหใครขึ้นมาทุกอย่างจะเละจนเป็นโจ๊ก

“พี่เหนือไม่ทำอะไรหนูพลอยหรอก เชื่อเจ้”แต่ลมหนาวก็ไม่เชื่อในคำพูดของตัวเองเหมือนกันที่ว่าพี่ชายจะไม่ทำอะไรหนูพลอย เพราะดูช่วงนี้ลมเหนือมีอาการแปลกๆ เหมือนคนหวงของเหมือนหมาหวงก้างยังไงบอกไม่ถูก อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เหมือนคนวัยทอง

“เตอร์นั้นเหล้านะเว้ย ไม่ใช่น้ำเปล่าเดี๋ยวก็เมาพอดี”ลมหนาวเอ่ยเตือน คอปเตอร์ที่เอาแต่ดื่มไม่พูดไม่จาตั้งแต่โดนลากมา เค้าแค่ห่วงพลอยมุก เค้าดูออกว่าทั้งสองคนที่อยู่ในห้องนั้นต้องมีอะไรในใจกันแน่ๆ เพียงแค่ตอนนี้เค้ายังไม่รู้ แต่ก็ไม่เกินความสามารถที่คนอย่างคอปเตอร์จะสืบ

“เจ้หนาวมาชนแก้วเร็วคาบ”

! กริ๊ง!

เสียงชนแก้วของลูกพี่ลูกน้องที่ดังขึ้นอยู่ในห้วงเวลาความสุขแห่งการดื่ม ลมหนาวตั้งแต่มาดูแลกิจการในบริษัทอย่างเต็มตัว ทำให้เธอเริ่มเข้าสังคมดื่มเป็นคอแข็งมากขึ้น ส่วนคอปเตอร์รายนั้นไม่ต้องห่วงคอทองแดงเลี่ยมเพชรของแท้เมายาก

เวลาล่วงเลยผ่านไปจนใกล้ถึงช่วงคลับปิด ลมเหนือให้คนมาบอกให้คอปเตอร์กับลมหนาวว่าให้นอนที่คลับ เพราะเค้าไม่อยากให้ขับรถกลับบ้านในช่วงเวลาที่ทั้งสองมีแอลกอฮอล์ในร่างกายเค้าเป็นห่วงความปลอดภัย คอปเตอร์อุ้มพี่สาวที่เมามากเข้าไปในห้องนอนขนาดใหญ่ ส่วนตัวเองก็นอนแผ่หลาข้างเตียงด้านล่างโดยมีที่นอนผ้าห่มครบ

พลอยมุกที่ดิ้นจนเหนื่อยเจอแขนล่ำกอดรัดจนตัวเลน ฤทธิ์เดชที่เธอเผยมาทำให้ลมเหนือแทบกุมขมับ

“หมดฤทธิ์แล้วรึไง แผงฤทธิ์ได้แค่นี้เองหรอ”ลมเหนือกระชับกอดให้แน่นขึ้นยิ่งกว่าเดิมอย่างนึกแกล้ง แขนแกร่งที่โอบรัดสอดอยู่ใต้ราวหน้าอกใหญ่นอกเสื้อตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ คือมันดันอกอวบขาวให้นูนเด่นขึ้นจนพ้นขอบเสื้อสีดำที่เธอใส่มา ลมเหนือที่เกยคางอยู่บนไหลขาวสายตาดุจพญาเหยี่ยวไล่มองเนินอกอิ่มที่โนบราอย่างยากลิ้มลอง

พลอยมุกที่ผล็อยหลับอย่างไม่ระวังตัวโดยไม่นึกระวังภัยและลืมนึกถึงความปลอดภัยของตัวเอง ถูกลมเหนือช้อนอุ้มเข้าไปในห้องนอนกลิ่นอ่อนๆ ของเทียนหอมช่วยทำให้คนที่หลับง่ายอย่างพลอยมุกหลับใหลถึงขั้นหลับลึกเลยทีเดียวแสนดื้อตั้งแต่เมื่อไร? ความดื้อรั้นไปเอามาจากไหน? ท่าทางต่อต้านใครเป็นคนสอนมา? แล้วไอ้ความเจ้าน้ำตาเป็นมาแต่เกิดรึไง หื้ม”ลมเหนือเอ่ยถามเสียงเบาโดยที่คนบนเตียงไม่สามารถได้ยินและโต้ตอบได้

ลมเหนือรีบเปลี่ยนชุดที่ทำงานมาทั้งวัน เค้าอาบน้ำจนเนื้อตัวหอมสะอาดมีแค่ผ้าขนหนูผืนนุ่มเท่านั้นที่ห่อหุ่มช่วงล่าง ร่างบางที่อยู่บนเตียงนุ่มบิดตัวไปมาจนทำให้ลมเหนือต้องเดินเข้าไปดูใกล้ๆ มือหนาส่งยืนไปเกลี่ยปอยผมคนที่นอนหลับไหลอย่างมีความสุขเพื่อให้ใบหน้าเธอได้ชัดเจน แต่สายตาเจ้ากรรมกลับโฟกัสผิดจุด

“ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังจะโต ร่างกายของฉันต้องการแคลเซียมอย่างมากในตอนนี้ ขอฉันดูดนมจากเต้าของเธอก่อนได้ไหมพลอยมุก “ลมเหนือที่พูดเองเออเองตกลงเอาเองโน้มใบหน้าหล่อเหล่าใช้จมูกปัดป่ายสูดดมอกอวบจนเต็มปอด เค้าส่งลิ้นใหญ่ไล่เลียลิ้มลองความหวานจนมาถึงเม็ดทับทิมสีสวยที่ไม่มีอะไรขวางกั้นและไม่เคยมีใครได้สัมผัสมันเค้ามั่นใจ รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากอย่างถูกใจ “มันเป็นของฉัน ของฉันคนเดียว”

“งับ “ปากหยักครอบงำดูดดึงอย่างเป็นจังหวะเหมือนทารกกระหายหิว ผ่อนดูดผ่อนดึงจนคนหลับลึกเผลอส่งเสียงครางที่น่าฟังออกมา

“อื้ม! อ่าส์”

ลมเหนือรีบตัดใจหยุดความต้องการอย่างเอาแต่ใจ เค้าฝากรอยสีช้ำสดจนทั่วเต้าอวบทั้งสองเต้าอย่างตีตราจอง สุดท้ายจึงแทรกตัวขึ้นไปบนเตียงคิงไซส์นอนเคียงข้างคนตัวเล็กใต้ผ้าห่มผื่นใหญ่จนผล็อยหลับไป

เช้า

ความหยุกหยิกดุ๊กดิ๊กของหมอนข้างที่มีลมหายใจ ที่ลมเหนือใช้แขนกอดขาก่ายนอนหลับอย่างสบายตัวในค่ำคืนที่ผ่านมา จนตอนนี้ต้องทำให้ชายหนุ่มต้องปรือตาหรี่ขึ้นมาดู

“ดิ้นอะไรนักหนา”

“ก็หนูพลอยเมื่อยตัวนี้ค่ะ เห็นไหมขยับตัวไม่ได้เลยจะเป็นตะคริวรึปล่าวก็ไม่รู้ “ปากที่เอ่ยตอบอย่างง้องแง้งโดยที่ตายังไม่ปรือขึ้นมาดูว่าเป็นคำถามของใคร แต่เสียงที่คุ้นหูที่มันฝังไปในสมองทำให้เธอรีบตอบกลับอย่างไม่สงสัย

“พี่เหนือ “เสียงกรี๊ดที่ลั่นห้องในยามที่เปลือกตาเปิดไม่รู้ว่าดีใจรึเสียใจ ทำให้ลมเหนือรีบเด้งตัวออกจากที่นอนยกมือใหญ่ทั้งสองข้างทาบทับลงไปปิดที่ใบหูด้วยความเร็วก่อนที่แก้วหูเค้าจะแตกและใช้งานไม่ได้ตลอดไป

“พะ…พี่เหนือ มะมันใหญ่มาก! กรี๊ด! “เสียงกรี๊ดรอบสองที่ดังกว่าในตอนแรกเป็นร้อยเท่า สายตาของพลอยมุกที่จ้องมองบางอย่างใต้สะดื้อไม่กระพริบตา ทำให้ลมเหนืออดมองไล่ลงต่ำตามสายตากลมโตไม่ได้

“เฮ้ย! เหี้ยแล้วไหมละ เธอเห็นอะไรรึเปล่าบอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะยัยดื้อ “ลมเหนือที่ไม่มีอะไรห่อหุ้มทั้งช่วงล่างช่วงบนร่างกายเปลือยเปล่าอย่างน่ามอง ผ้าขนหนูที่เค้าใช้ห่อหุ้มก่อนนอนอย่างหมิ่นเหม่มันคงหลุดลุ่ยตอนที่เผลอหลับไป ช่างมันเถอะเรื่องผ้าขนหนู แต่ตอนนี้สิ่งทีสำคัญคือยัยเด็กดื้อที่นั่งอยู่บนเตียงต่างหาก

“หนูพลอยไม่เห็น…มะไม่เห็นตอปิโดยักษ์ไม่เห็นพวงไข่สวรรค์อะไรทั้งนั้นไม่เห็นอะไรเลย “มือที่ปิดตาปากที่ตอบอย่างสั่นๆ ใบหน้าที่แดงก่ำ ทำให้ลมเหนือนึกขำ

“ไหนบอกไม่เห็นอะไรไง? ทำไมเธอรู้ว่าลูกชายฉันมันคือตอปิโต จะเรียกอะไรให้มันยากนักหนาวะมันก็แค่ * ห_กับไข่ * แค่นั้นเอง”

“พี่เหนือ” นับดาวแหวใสอย่างเหลืออดคนอะไรดิบห่ามชะมัด มือเล็กที่ปิดตาก่อนหน้านี้ที่ไม่อยากเห็นอะไรที่อุจาดตา เธอลดมือลงเพื่อจะมองหน้าคนหน้าไม่อาย โดยที่ไม่รู้ว่าลมเหนือเดินมายืนตรงหน้าอย่างไม่มีอะไรปกปิดแท่งเอ็นใหญ่

“พะ…พี่เหนือ มะมันชี้หน้าหนูพลอยตอปิโตยักษ์มะมันโกรธอะไรหนู! กรี๊ด! “เสียงกรี๊ดครั้งที่สามที่กรี๊ดจนสุดเสียงแล้วเงียบลงอย่างดื้อๆ ทำให้ลมเหนือตกใจรีบพุ่งเข้าไปตะคองกอดร่างบางที่สลบไป ด้วยความตื่นตกใจ

“ยัยบ้าเห็นแค่นี้ก็ตกใจจนสลบเลยรึไง ฉันยังไม่ได้เสียบกระแทกเธอสักหน่อยไม่รู้จักของดีอัศวพิพัฒน์สะแล้วยัยบื้อ” (ไรท์ละสงสารพลอยมุก 55)