หลงเดียงสา

“ตุบ~ตุบ~ตุบ” เสียงเตะต่อยกระสอบทรายอย่างคล่องแคล้วขาเตะมือต่อย เนื้อตัวที่เต้มไปด้วยมัดกล้ามชุ่มเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อจากการออกกำลังกายในช่วงเวลาเย็นเป็นประจำ บอดี้ที่กำยำร่างกายที่แข็งแกร่งกล้ามท้องที่เรียงตัวกันสวยงามอย่างไม่มีที่ติ บวกกับผิวขาวๆ ทำให้ชายหนุ่มดูดีมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น หลังจากเสร็จภารกิจ ลมเหนือรีบคว้าผ้าขนหนูเปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระคราบเหงื่อไคลจากการออกกำลังกาย มือใหญ่หมุนเปิดฝักบัวเพื่อให้เม็ดน้ำเย็นไหลผ่านทุกซอกทุกมุมของร่างกายอย่างสดชื่น ก๊อก~ก๊อก~ก๊อก “พี่เหนือ…หนาวเองค่ะ” เสียงเรียกของน้องสาวสุดที่รัก ที่ดังอยู่หน้าห้องเล็ดลอดเข้าไปจนถึงข้างใน ทำให้ลมเหนือรีบเปิดประตูอย่างไม่ต้องเช็คความเรียบร้อยโดยมีแค่ผ้าขนหนูห่อหุ้มปิดช่วงเอวลงมาก็แค่นั้น แกร๊ก! “น้องหนาวมีอะไรคะ” ประตูห้องที่เปิดออกทำให้เห็นแผงอกมัดกล้ามอย่างชัดเจน ในยามที่ไม่มีอะไรปิดบัง ลมหนาวที่เห็นจนชินตาไม่ได้มีท่าทีตกใจหรือตื่นเต้นอะไร แต่กับอีกคนสาวน้อย *พลอยมุข* ที่เพิ่งจบจาก High school มาหมาดๆ เธอจ้องมองตาแทบถลน ดวงตากลมโตไล่มองตั้งแต่ใบหน้าที่มีหนวดเคราครึ้มไปจนถึงขนอ่อนใต้สะดือที่หายไปในผ้านุ่มอย่างกลืนน้ำลายเหนียวๆ แทบไม่ลง ก็จะไม่ให้สาวน้อยตกใจตาโตได้ยังไงละ ชายหนุ่มเล่นนุ่งผ้าจนหมิ่นเหม่สะขนาดนั้น แถมแผงอกแน่นใหญ่ยังมีละอองน้ำเกาะตามขนอ่อนๆ จนทำให้คนมองใจระทวย…หึย!! “ป้าโฉมชวนไปทานข้าวที่บ้านค่ะ คุณแม่เลยให้หนาวกับหนูพลอยขึ้นมาตามค่ะ” ลมเหนือใช้สายตาสำรวจไล่มองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าอย่างยากที่จะคาดเดา "สวัสดีค่ะพี่เหนื…” ประโยคกล่าวทักทายยังเอ่ยไม่จบ กลับมีเสียงแทรกเอ่ยออกมาอย่างไม่ต้องการที่จะฟังคำทักทายของสาวน้อยตรงหน้าจนทำให้เธอใจแป้ว " เดี๋ยวหนาวไปรอพี่ข้างล่าง พี่ใส่เสื้อผ้าแป๊ปนึงค่ะ” พลอยมุกได้แต่ก้มหน้าเม้มปากอย่างสนิทพลางกระชับมือพี่สาวสุดสวยอย่างลมหนาวจนแน่นด้วยความเสียใจ บ้านครุฑวิรัตน์ราช ภายในบ้านของเด็กสาวถูกตกแต่งไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่เรียบหรูราคาสุดแพงที่อิมพอร์ตมาจากต่างประเทศ โต๊ะอาหารสีทองที่ตกแต่งไปด้วยมุขถูกวางเต็มไปด้วยอาหารที่มีสีสันน่าทาน “เดี๋ยวเหนือนั่งข้างๆ หนูพลอยเลยนะลูก” คุณหญิงพริ้มจัดแจงที่นั่งให้ลูกชายอย่างเสร็จสรรพ โดยมีสายตาของคุณหญิงโฉมฉายเหลือบมองยกยิ้มอย่างพอใจ เพราะเธอรู้ว่าลูกสาวตัวน้อยตรงหน้าที่กำลังเป็นสาวหัวใจที่กำลังจะเริ่มเบ่งบาน หลงรักพี่ชายข้างบ้านจนหมดหัวใจ “พี่เหนือค่ะ ทานไข่เจียวเนื้อปูทรงเครื่องหน่อยนะคะ” มือเล็กใช้ช้อนกลางตักอาหารวางลงบนข้าวสวยอย่างเอาใจ ลมเหนือที่ไม่ได้ปฏิเสธแต่กับเขี่ยอาหารบนข้าวสวยออกอย่างไม่ใยดี คุณหญิงพริ้มที่กลัวบรรยากาศจะกร่อยจึงเอ่ยถามสายน้อยพรางตักอาการใส่จานไปด้วย “หนูมุกมาเรียนต่อปริญญาตรีที่นี้เลยใช่ไหมลูก” “ค่ะคุณน้า” ใบหน้าสวยยิ้มหวานตอบกลับคุณหญิงพริ้มสายตาก็มองคนข้างๆ อย่างมีความสุข พลอยมุกเฝ้ารอให้ตัวเองเรียนจบจากHigh school โดยเร็ว แล้วขอผู้เป็นแม่มาเรียนต่อปริญญาตรีที่เมืองไทย เหตุผลง่ายๆ คืออยากอยู่ใกล้เสียงหัวใจของตัวเอง “พรุ่งนี้เช้าป้ารบกวนเหนือพาน้องไปสมัครเรียนหน่อยได้ไหมลูก น้องเพิ่งกลับมายังไม่ค่อยรู้ทาง ป้าต้องรีบเข้าบริษัทช่วงเช้านะลูก” คุณหญิงโฉมฉายเอ่ยไหว้วาน เพราะคนที่น่าไว้ใจที่สุดน่าจะเป็นเด็กหนุ่มคนนี้ที่เธอเห็นมาตั้งแต่เล็กๆ พอที่จะพึ่งพานำทางพาลูกสาวไปสมัครเรียนได้ “ได้ครับคุณป้า” ลมเหนือตอบรับด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยไม่ได้แสดงออกว่าอยากพาคนข้างๆ ไปหรือไม่อยากพาไป แต่ดูแล้วน่าจะเป็นข้อหลังสะมากกว่า ลมเหนือไม่ชอบเด็กแก่แดด ไม่ชอบเด็กที่ไม่รู้หน้าที่ว่าอายุเท่านี้ควรทำหรือไม่ควรทำอะไร โดยเฉพาะเหตุการณ์วันนั้นเมื่อ 2 ปีก่อน ทำให้เค้าเสียความรู้สึก พลอยมุกบอกรักเค้า เค้าพอรับได้แต่การกระทำบางอย่างที่นอกเหนือจากคำบอกรัก ทำให้เค้าตั้งรับแทบไม่ทันจนเฉยชาใส่คนข้างๆ จนถึงทุกวันนี้