หลงเดียงสา

ตอนที่12 แค่จูบไม่ได้เอา

“ยัยบ้าเห็นแค่นี้ก็ตกใจจนสลบเลยรึไง ฉันยังไม่ได้เสียบกระแทกเธอสักหน่อยไม่รู้จักของดีอัศวพิพัฒน์สะแล้วยัยบื้อ” (ไรท์ละสงสารพลอยมุก 55)

ลมเหนือหยิบโทรศัพท์รุ่นล่าสุดกดซูมถ่ายภาพทั้งชัดทั้งแจ่มโดยเธอและเค้าเป็นนายแบบและนางแบบบนมือถือในท่าที่ล่อแหลม “เสร็จฉันแน่ยัยดื้อ”

พลอยมุกที่สลบพับไปเกือบครึ่งชั่วโมง ร่างบางลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความพะอืดพะอมเมื่อนึกถึงสิ่งที่ได้เจอ เธอรู้สึกจิตใจตกสมองตึงเครียดบวกกับความไร้เดียงสาทำให้ใจดวงน้อยเต้นจนผิดจังหวะอย่างนึกขยาด “อึก” มือเล็กรีบปิดป้องปาก เท้าเรียวสวยรีบแตะลงพื้นวิ่งไปในห้องปลดทุกข์ “อุ๊บบบ อ๊วกกก” เสียงโก่งคออ้วกที่เส้นเลือดแทบแตก ทำให้พลอยมุกแสบคอขมคอขึ้นมาทันที

“เป็นอะไร? ทำไมถึงอ้วกมากมายแบบนี้” ลมเหนือที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเพิ่งเสร็จรีบวิ่งตามเสียงอ้วกของคนในห้อง แต่ภาพที่เค้าเห็นตอนนี้คือเด็กน้อยตรงหน้าโก่งคอกอดชักโครกอ้วกจนหน้าดำหน้าแดง ใบหน้าที่ซีดเซียวบ่งบอกให้อีกคนได้รับรู้ว่าเธอกำลังไม่สบาย ลมเหนือที่กำลังจะเดินเข้าไปถึงตัวกลับต้องชะงักกลางอากาศ

“อย่าเข้ามานะคะ หนูพลอยไหวหนูพลอยจะลุกเอง” ความรู้สึกทั้งกลัวทั้งสับสน ตอนนี้เธอไม่อยากอยู่ใกล้ลมเหนือ พลอยมุกไม่รู้ว่าอาการแบบนี้ความรู้สึกแบบนี้เมื่อไรมันจะหายไป เธอไม่ชอบเอาสะเลย ลมเหนือได้แต่มองตามคนที่เดินออกจากห้องน้ำโดยไม่อยากเข้าไปใกล้

“แค่เห็นน้องชายของคนถึงกับมีอาการแพ้ท้องเลยหรอ” พลอยมุกก้มหน้าลงมองพื้นอย่างจิตเสีย

“ช่วยไปส่งหนูพลอยที่บ้านหน่อยได้ไหมคะ”

“ถ้าฉันไปส่งฉันจะได้รางวัลอะไรตอบแทน”

“งั้นหนูพลอยกลับเองค่ะ” ใบหน้าที่บูดบึ้งแสดงออกถึงความไม่พอใจของพลอยมุกทำให้ลมเหนือนึกขำ มือเล็กรีบออกแรงดึงประตูด้วยแรงที่มี แต่บานประตูกลับไม่ขยับเลยสักนิด ประตูแต่ละห้องที่คลับมีระบบป้องกันความปลอดภัยด้วยระบบไอทีต้องใช้รหัสผ่านในการสแกนนิ้วเท่านั้น พลอยมุกได้แต่ก้มหน้าอย่างไม่รู้จะใช้วิธีไหน นอกจากจะขอร้องให้เค้าเปิดให้ก็เท่านั้น

“อ้าว! ประตูเปิดไม่ออกหรอ” ลมเหนือที่ยืนอยู่ข้างหลังในระยะที่ประชิดแสร้งทำเป็นตกใจคำโต พลอยมุกรีบเอี้ยวตัวหันหน้าไปเผชิญพลางกำลังถอยห่างคนกะล่อนอย่างลมเหนือ

“อุ๊บ~อื้ม” ปากหยักรีบประกบจูบก่อนที่เธอจะได้ถอยห่าง ความหอมหวานที่เหมือนน้ำผึ้งเดือนห้าทำให้ลมเหนือไม่เคยลืมเมื่อสองปีก่อน และตอนนี้มันกลับยิ่งหอมหวานเพราะมีกลิ่นสาบสาวมาปรุงแต่ง คนตัวเล็กที่โดนจู่โจมอย่างอุกอาจตัวแข็งทื่อหูอื้อตาลายด้วยพิษจูบ ร่างกายที่สั่นเทามาพร้อมกับน้ำตาเม็ดใสแห่งความน้อยใจ “อึก~ฮึก~ฮื้อ” เสียงสะอื้นไห้แต่ใครบางคนกลับทำเป็นไม่ได้ยิน เค้าจูบต่อโดยไม่สนใจแต่ในที่สุดความย้อนแย้งของหัวใจกลับทำให้ลมเหนือต้องหยุด หยุดการจูบแต่มาโอบกอดแทน

“หยุดร้อง! แค่จูบเองไม่ได้เอาสักหน่อย ฉันก็แค่อยากได้รางวัลแบบนี้เองถ้าฉันไปส่ง” ปากเล็กที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระมันแดงจนบวมเจ่ออย่างแสนช้ำ

“ทำไมต้องคอยรังแกคอยกลั่นแกล้งหนูพลอยตลอดเวลาที่เจอกันด้วยค่ะ ถ้าไม่ชอบก็แค่อยู่ห่างๆ กันไม่ได้หรอ?”

“พูดมาก” ประตูถูกเปิดออกด้วยการสแกนนิ้วของเจ้าของห้องพร้อมกับร่างตัวน้อยที่ปลิวตามแรงดึงของมือใหญ่ที่เคยใช้โอบกอดเธอเมื่อสักครู่

“พี่เหนือ หนูพลอย” เสียงของลมหนาวที่เพิ่งออกมาจากห้องข้างๆ พร้อมกับคอปเตอร์ เอ่ยเรียกพลางใช้สายตาสำรวจคนทั้งสองอย่างจับผิด

“ยัยเปี๊ยกทำไมปากบวมแดงแบบนั้น” พลอยมุกได้แต่ก้มหน้าไม่ตอบคำถาม ข้อมือเล็กๆ ที่ถูกดึงตั้งแต่ออกมาจากห้องก็ยังไม่มีทีท่าว่าถูกปล่อยเป็นอิสระได้ง่ายๆ

“หนูพลอยมาหาพี่หนาวมะ เดี๋ยวกลับบ้านกันค่ะ” แขนเรียวเล็กของลมหนาวยื่นออกไปข้างหน้าเพื่อให้พลอยมุกได้จับ และพี่ชายสุดที่รักจะได้ปล่อยน้องที่เอาไปอยู่ด้วยทั้งคืนสะทีไม่รู้ว่าพลอยมุกเจออะไรบ้างตั้งแต่โดนพี่ชายตัวเอง