ตอนที่4
1215 คำ
กริ๊ง
เสียงกระดิ่งยามเมื่อคนเปิดประตูเข้ามาในร้านดังขึ้น พริมโรสที่กำลังยุ่งอยู่กับการจัดดอกไม้เข้าร้านต้องหันมามองหน้าของผู้ชายที่อยู่ในชุดสูทที่ตอนนี้กำลังเดินชมดอกไม้ในร้านของเธอ ผู้ชายคนนั้นเธอจำเขาได้เป็นอย่างดีเพราะเขามักจะมาเลือกซื้อดอกไม้ที่ร้านเธออยู่เป็นประจำ
"สวัสดีค่ะคุณลูกค้า ต้องการดอกไม้แบบไหนบอกมาได้เลยนะคะ"น้ำเสียงอ่อนหวานทำให้ดาร์กถึงกับต้องมนต์สะกดเขาแทบจะไม่รู้ตัวเองเลยว่าเจ้าของร้านคนสวยเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของเขาตอนไหน
"เอ่อ คุณเป็นเจ้าของร้านใช่ไหมครับ"
"ใช่ค่ะ โรสเป็นเจ้าของร้านเอง"รอยยิ้มของเธอนั้นมันทำเอาใจของเขาสั่นจนต้องเอามือมากุมหัวใจของตัวเองเอาไว้
"คุณลูกค้าเป็นอะไรหรือเปล่าคะ"เธอรู้สึกตกใจเมื่อจู่ ๆ ลูกค้าคนนี้เอามือจับตรงที่หน้าอก เธออดที่จะถามด้วยความเป็นห่วงเสียไม่ได้
"เปล่าครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร"แค่หัวใจเต้นแรงยามเมื่อคุณยิ้มก็เท่านั้นเอง
"คุณลูกค้าแน่ใจนะคะว่าไม่ได้เป็นอะไร"ถามเพื่อความแน่ชัดใครจะไปรู้ในเมื่อจู่ ๆ เขาทำท่าเหมือนกับเจ็บตรงส่วนนั้นอย่างหนัก
"ครับ คุณพอจะมีเวลาสักครู่ไหมครับ ผมมาติดต่องาน"
"ติดต่องานอย่างนั้นเหรอคะ"
"คือผมอยากให้คุณช่วยไปจัดตกแต่งดอกไม้ในงานเปิดตัวของโรงแรมให้หน่อยครับ เอ่อนี่ครับนามบัตรผม"ดาร์กล้วงนามบัตรของตัวเองในกระเป๋าเสื้อสูทก่อนที่จะยื่นไปให้พริมโรส
"คุณดาร์กฉันพริมโรสนะคะ"บอกชื่อตัวพร้อมกับระบายยิ้มออกมา
"อะ..เอ่อ แล้วเรื่องงานคุณพริมโรสจะว่ายังไงครับ"ใจจริงก็อยากให้เธอรับงานนี้เพราะมันจะได้ทำให้เขาได้เห็นเธอในวันที่เธอเข้าไปจัดดอกไม้ในโรงแรม บอกตรง ๆ เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนที่สวยได้เท่าเธอมาก่อน
"อ่อ รายละเอียดของงานมีอะไรบ้างหรือคะ โรสจะได้เตรียมของทุกอย่างถูก"ไม่มีอะไรที่เธอต้องปฏิเสธงานนี้เพราะร้านของเธอรับจัดดอกไม้นอกสถานที่อยู่แล้ว หลังจากนั้นดาร์กกับพริมโรสก็ต่างคุยเรื่องการจัดดอกไม้ให้กับทางโรงแรมก่อนที่จะได้ข้อตกลง ว่าในอีกไม่กี่วันข้างหน้าเธอจะต้องขนดอกไม้ในร้านไปจัดตกแต่งให้ในงานเปิดตัวโรงแรมที่กำลังโด่งดังอยู่ในตอนนี้ และที่น่ายินดีไปกว่านั้นเจ้าของโรงแรมยังให้เธอไปจัดตกแต่งร้านอาหารที่กำลังจะเปิดกิจการอีกด้วย นับว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีในเดือนนี้เลยก็ว่าได้เพราะมีงานมาให้เธอทำได้อย่างไม่ขาดสาย
"งั้นอีก3วันโรสจะเข้าไปดูสถานที่ก่อนนะคะ แล้ววันต่อไปโรสกับเด็ก ๆ จะนำดอกไม้เข้าไปจัดในงาน"เมื่อได้ข้อตกลงแล้วพร้อมโรสรีบจดรายละเอียดลงในสมุดบันทึกงานของเธอ
"ครับ"ดาร์กอดที่จะชื่นชมในตัวของพริมโรสไม่ได้ ทั้งสวยทั้งเก่งและขยันแบบนี้เหมาะเธอเหมาะเหลือเกินที่จะมาเป็นคนรู้ใจของเขาในวันข้างหน้า
ดาร์กจ้องหน้าพริมโรสอย่างหลงใหลใบหน้าของเธอเขามองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อถ้าหากว่าเขาได้เธอเป็นแฟน เขาสัญญาว่าจะดูแลเธอให้ดีที่สุด
ส่วนพริมโรสเธอรับรู้ได้ว่ามีสายตาของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกำลังจับจ้องมาที่เธอ สายตาของเขานั้นมันทำให้เธอรู้สึกอึดอัดถึงแม้ว่าเธอจะเจอสายตาแบบนี้มองมาเป็นประจำ
"เอ่อแล้วคุณดาร์กต้องการอะไรอีกหรือเปล่าคะ"พริมโรสเอ่ยขึ้นมาเพื่อทำลายความอึดอัดที่กำลังก่อตัว
"ผมไม่ต้องการอะไรแล้วครับ"ทั้งร้านตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งเมื่อทั้งคู่เผลอสบตากัน แต่ก่อนที่พริมโรสจะอึดอัดไปกว่านั้นก็มีลูกค้าผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาในร้านของเธอ
"งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วโรสขอตัวไปต้อนรับลูกค้าก่อนนะคะ"เธอพยายามที่จะหลีกเลี่ยงที่จะอยู่กับดาร์กอย่างไม่ให้น่าเกลียด สายตาที่เขาใช้มองเธอมาความหมายที่อยู่ในสายตานั้นแค่มองแว๊ปเดียวก็สามารถรับรู้ได้ว่าคนที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามกำลังคิดอะไร
"อ่อครับ งั้นผมก็ต้องขอตัวกลับเลยดีกว่า ไว้เจอกันอีกสามวันข้างหน้านะครับ"ดาร์กลุกขึ้นยืนติดกระดุมเสื้อก่อนที่จะเอ่ยคำลาแล้วเดินออกไป
ส่วนพริมโรสได้แต่ถอนหายใจยาวก่อนที่จะเดินไปต้อนรับลูกค้าที่กำลังเดินดูเหล่าบรรดาดอกไม้ที่แข่งกันส่งกลิ่นหอมในร้านของเธอ
เวลามันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วเมื่อถึงวันที่เธอและลูกน้องอีกสองคนต้องหอบหิ้วดอกไม้จากร้านเข้ามาจัดเตรียมภายในโรงแรมซึ่งจะมีการจัดงานเปิดตัวโรงแรมของเย็นวันนี้
"คุณโรสมาแล้วเหรอครับ"ดาร์กทำหน้าที่เดินออกมาต้อนรับพร้อมกับใช้ให้ลูกน้องไปช่วยขนดอกไม้ออกมาจากท้ายรถเพื่อเข้าเข้าไปในห้องจัดงานเลี้ยง
"ค่ะ"พริมโรสระบายยิ้มออกมาเพียงเล็กน้อยก่อนที่เธอจะทำท่าทีเข้าไปช่วยขนดอกไม้ประจบเหมาะกันมีลูกค้าเข้ามาพักในโรงแรมพอดีจึงทำให้เธอและผู้จัดการของที่นี่ต้องแยกกันไปคนละทาง
"เห้อ"เมื่อเดินพ้นออกมาพริมโรสถอนหายใจยาวเหยียดก่อนที่จะหอบหิ้วช่อดอกไม้ไปยังห้องจัดงาน เมื่อวานเธอได้มาดูสถานที่จัดงานแล้วซึ่งเป็นห้องบอลรูมที่บรรจุคนได้มากถึงว่าหนึ่งพันคน ถ้าไม่รวยจริงคงไม่สามารถสร้างโรงแรมที่ใหญ่โตแบบนี้ได้พริมโรสได้แต่นึกอิจฉาคนที่เป็นเจ้าของโรงแรมนี้อยู่ในใจ แต่ก็อย่างว่าแหละเนอะคนเรามันเลือกเกิดไม่ได้ คนอย่างเธอก็เป็นได้เพียงเจ้าของร้านดอกไม้ธรรมดา ๆ ก็เท่านั้น
"วันนี้เหนื่อยสักหน่อยนะเด็ก ๆ ถ้าเสร็จงานนี้เดี๋ยวพี่มีโบนัสให้เป็นกำลังใจในการทำงาน"พริมโรสบอกกับลูกน้องของตัวเองทั้งสองคนที่กำลังวุ่นกันเรื่องจัดดอกไม้ ลูกน้องของพริมโรสต่างโห่ร้องออกมาอย่างดีใจ ร้านของพริมโรสมีลูกน้องเพียงแค่สองคนเท่านั้น เด็กชายหญิงสองพี่น้องที่มาสมัครงานหาเงินเพื่อใช้ในการศึกษา
"สู้ ๆ พริมโรส"ให้กำลังใจตัวเองก่อนที่จะลงมือจัดดอกไม้อย่างขยันขันแข็ง สมกับเป็นพริมโรสผู้หญิงแกร่งที่ไม่ว่าจะผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมาเธอก็ลุกขึ้นสู่เดินหน้าต่อไป
- ผู้เขียน
