ตอนที่3
1275 คำ
โรงแรมขนาดใหญ่ภายในตกแต่งสวยงามและหรูหราเหมาะสมกับเป็นโรงแรมแห่งแรกที่ท่านอัครเดชสร้างขึ้นในทวีปยุโรป ซึ่งตะวันก็กำลังเดินทางมาที่โรงแรมแห่งนี้หลังจากลงจากเครื่องบิน เขากับมานพและพิเชษฐ์เดินทางมาบริหารงานที่นี่กันเพียงแค่3คนเท่านั้น เท้าที่อยู่ภายใต้รองเท้าแบรนด์ดังก้าวลงจากรถ ตะวันมองโรงแรมของตัวเองนัยน์ตาที่มีแว่นกันแดดสีชาปิดบังอยู่รู้สึกพอใจ เขาได้สัญญากับพ่อของเขาแล้วว่าจะบริหารโรงแรมแห่งแรกให้ดีที่สุด
"ขอต้อนรับท่านประธานครับ"ผู้จัดการชายที่เป็นพนักงานที่ทางโรงแรมรับเข้ามาทำงานยื่นช่อดอกไม้มาให้พร้อมกับจับมือทักทายแบบชาวตะวันออก
"ขอบคุณนะครับที่ทุกคนมาต้อนรับ ถ้ามีเรื่องอะไรที่ผมทำให้ทุกท่านไม่พอใจก็บอกผมได้นะครับเพราะเรายังคงต้องทำงานกันอีกนาน"ตะวันมองพนักงานของตัวเองนับกว่า30ชีวิตที่ตอนนี้กำลังยืนเรียงแถวที่หน้าประตูเพื่อมาต้อนรับเขา
โรงแรมที่พึ่งสร้างใหม่ ตกแต่งได้ทันสมัยพร้อมกับโปรโมชั่นสุดพิเศษสามารถดึงดูดลูกค้าได้เป็นอย่างดี ห้องพักที่มีมากกว่า100ห้องถูกจองจนเต็มเพียงแค่ไม่กี่เดือนสร้างความพอใจให้กับประธานคนใหม่อย่างตะวันเป็นอย่างมาก การบริหารงานของตะวันที่นี่เป็นข่าวหนาหู นักธุรกิจชาวไทยสามารถบริหารงานได้อย่างดีเยี่ยมจนตอนนี้ตะวันขึ้นเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงในสื่อของสหรัฐที่กำลังจับตามองนักธุรกิจหนุ่มชาวไทยคนนี้
"พ่อดีใจนะที่ตะวันทำงานได้ดีถึงขนาดนี้"สายด่วนของท่านอัครเดชต่อสายตรงมาจากเมืองไทยข่าวของลูกชายที่นั่นมันอดที่จะทำให้พ่อแม่รู้สึกภูมิใจไม่ได้
"ผมก็ดีใจครับพ่อ ว่าแต่พ่อเหนื่อยไหมครับที่ต้องทำงานที่เมืองไทยคนเดียว"ตะวันถามผู้เป็นพ่อด้วยความเป็นห่วงเพราะธุรกิจที่นั่นมีมากมายที่ต้องทำมัน เอกสารนับร้อยที่จะต้องนั่งเซ็นภายในแต่ละวัน
"พ่อไม่เหนื่อยหรอกเพราะมีตะวันช่วยพ่อทำมันอยู่ไงล่ะ อย่านึกว่าพ่อไม่รู้จะว่าลูกแอบไปของานจากเลขาพ่อ"
"พ่อนี่รู้ทันผมอีกแล้วนะครับ ที่ผมทำไปผมไม่อยากให้พ่อต้องเหนื่อย"การบริหารธุรกิจมากมายเพียงคนเดียวมันไม่ง่ายเลยสำหรับความคิดของตะวัน แต่ละวันก็ต้องเข้าประชุมนั่งหลังขดหลังแข็งหลายชั่วโมง ไหนจะต้องมานั่งเซ็นเอกสารอีกตั้งมากมายอีก ต้องพบลูกค้า หรือออกไปตรวจดูงานต่าง ๆ อีกแล้วอีกอย่างตอนนี้พ่อของเขาท่านอายุก็มากแล้วด้วยความที่ไม่อยากให้ท่านเหนื่อยเขาจึงแอบไปของานบางส่วนมาจากเลขาคนสนิทของพ่อเพื่อที่จะช่วยแบ่งเบาท่าน
"ตะวันที่นั่นงานของลูกก็มากแล้ว"
"แต่ก็ยังน้อยกว่าของพ่ออยู่ดี"
"แหนะเจ้าลูกคนนี้กล้าเถียงพ่อ ถ้าอยู่ใกล้ ๆ จะโดนเตะเข้าสักป๊าบ"
"ขอให้ผมได้ช่วยพ่อบ้างนะครับ พ่อเหนื่อยมามากแล้ว"ถ้าเป็นไปได้เขาอยากให้ผู้เป็นพ่อต้องทำงานเพราะท่านเหนื่อยมามากแล้ว
"พ่อขอบใจลูกมากนะตะวัน"ท่านอัครเดชรู้สึกปลาบปลื้มกับลูกชายคนนี้ของท่านไม่ได้ ลูกทั้งสองของเขาเป็นเด็กดีมาตั้งแต่ไหนแต่ไร อีกไม่นานมันคงจะถึงเวลาที่เขาจะต้องวางมือทุกอย่างจากงานเพื่อที่จะให้ลูก ๆ ทั้งสองเขามาสารธุรกิจต่อจากเขา
"ผมยินดีครับพ่อ"
หลังจากที่วางสารจากผู้เป็นพ่อตะวันก็กลับมาสนใจเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะทำงานต่อ เอกสารของโรงแรมมันเป็นส่วนสำคัญที่เขานั้นจะต้องอ่านทุกตัวอักษรถึงจะเซ็นลายเซ็นของตัวเองได้
ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ
"เข้ามา"เสียงอนุญาตดังขึ้นพิเชษฐ์มือขวาพ่วงด้วยตำแหน่งเลขาเดินเข้ามาพร้อมกับแฟ้มเอกสารบางส่วน
"นี่ครับเอกสาร"แฟ้มเอกสารถูกวางลงบนโต๊ะพิเชษฐ์เดินถอยหลังไปหยุดอยู่กับที่รอรายงานตารางงานให้กับผู้เป็นนาย
"งานวันนี้มีอะไรบ้างพิเชษฐ์"ถามในขณะสายตายังดูเอกสารในมือ
"วันนี้ตอนเช้ามีเพียงแค่เอกสารที่นายต้องเซ็นครับ ส่วนบ่ายนายต้องเข้าประชุมเพื่อปรึกษากันในเรื่องงานเปิดตัวโรงแรมครับ"หน้าที่ที่พิเชษฐ์และมานพได้รับมอบหมายพวกเขาทั้งสองไม่เคยทำให้ตะวันผิดหวังแถมยังชื่นชมในการทำงานของทั้งคู่
"งานเปิดตัวโรงแรมอย่างงั้นเหรอ เอาอย่างนี้นายให้คนที่รับผิดชอบงานในส่วนนี้ร่างแบบแล้วส่งมาให้เราก็แล้วกันนะเดี๋ยวเราจะเป็นคนเลือกเองว่าจะเอาแบบไหน แต่ภายในงานเราขอให้มีดอกไม้จัดวางตามมุมต่าง ๆ ของงานหน่อยนะ"มีหลายคนที่ยังไม่รู้ ตะวันถึงแม้ว่าเขาจะเป็นชายแท้แต่เขาก็มีความชื่นชอบในกลิ่นหอมของดอกไม้ไม่แพ้กับผู้หญิง เขารู้สึกว่ากลิ่นหอมของมันทำให้เขารู้สึกดีกว่าน้ำหอมราคาแพงพวกนั้นเสียอีก
"ครับนาย"
"แล้วเรื่องร้านอาหารไปถึงไหนแล้ว ใกล้จะเสร็จแล้วหรือยัง"ตะวันถามมือขวาถึงร้านอาหารที่ตนกำลังสร้างเพื่อใช้เป็นแนวทางขยายธุรกิจอีกทางหนึ่ง ร้านอาหารไทยผสมกับอาหารอิตาเลี่ยนที่ตั้งอยู่ในทำเลตรงกลาง โรงแรม โรงเรียน มหาลัย หรือไม่ก็บริษัทต่าง ๆ มันคงจะสามารถสร้างรายได้อีกทางหนึ่งให้เขาได้
"งานเดินถึง80%แล้วครับนาย"เหลือแค่ทาสีแล้วตกแต่งภายในร้านเท่านั้นทุกอย่างก็จะเสร็จสมบูรณ์
"งั้นดีเลยบอกให้ช่างรีบเร่งงานหน่อยนะเราอยากจะเปิดร้านอาหารต่อจากการเปิดงานของโรงแรมเลย แล้วอย่าลืมบอกออแกไนซ์ด้วยล่ะ ภายในร้านอาหารเราอยากได้ดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมไปจัดวางด้วย"
"ครับนาย"
นักออกแบบต่างเครื่องเครียดเมื่อมีคำสั่งให้ออกแบบงานไปส่งให้ท่านประธาน แต่ที่เครียดไม้แพ้ไปกว่านั้นก็คือการหาร้านดอกไม้ที่มีดอกไม้จำนวนมากที่จะนำมาจัดภายในงาน
"เราจะหาดอกไม้ร้านไหนมาจัดในงานดีล่ะ"เหล่าพนักงานต่างปรึกษากันอย่างหน้าเคร่งเครียดจนผู้จัดการของทางโรงแรมเดินมา
"ทุกคนเป็นอะไรกัน ทำไมหน้าตาเคร่งเครียดกันแบบนี้"สีหน้าของเหล่าลูกน้องต่างกันเคร่งเครียดจนผู้จัดการอย่างเขารู้สึกใจไม่ดี
"คือพวกเราไม่รู้จะหาดอกไม้จากร้านไหนเข้ามาจัดในงานดีค่ะ ผู้จัดการพอจะมีร้านดอกไม้สวย ๆ แนะนำไหมคะ"พนักงานหญิงคนหนึ่งเอ่ยถาม เหล่าลูกน้องต่างพากันลุ้นคำตอบของผู้จัดการ ก่อนที่ทุกคนจะโห่ร้องออกมาอย่างโล่งใจ
"ผมพอจะรู้จักอยู่ร้านหนึ่ง เดี๋ยวเย็นนี้ผมจะเข้าไปคุยกับเจ้าของร้านให้เองก็แล้วกัน ว่าแต่ท่านประธานต้องการดอกไม้อะไรบ้างล่ะ"ผู้จัดการนึกถึงดอกไม้อยู่ร้านหนึ่งซึ่งเจ้าของร้านดอกไม้นั้นสวยมาก เขาชอบแวะไปซื้อดอกไม้ที่ร้านอยู่บ่อย ๆ วันนี้เห็นทีเขาคงจะนอนหลับฝันดีถ้าหากว่าได้เห็นหน้าเจ้าของร้านแสนสวยคนนั้น
- ผู้เขียน
