เล่ห์สันนิวาส

บทที่ 1 ตอนที่ 3

เขากลับมาที่นี่อีกครั้ง...บ้านไม้ทรงไทยหลังกะทัดรัดที่อยู่ท่ามกลางดงคอนกรีตและตึกทาวน์เฮาส์ที่ผุดขึ้นเรียงรายราวกับดอกเห็ดในซอยนี้ แต่บ้านทรงไทยดั้งเดิมก็ยังคงอยู่...บนพื้นที่จำกัดภายในประตูรั้วไม้ที่ล้อมรอบ ราวกับว่า...เป็นเกราะคุ้มภัยหนึ่งเดียวที่โอบล้อมความผิดแผกแตกต่างให้พ้นจากความเดียวดาย...

"เธออยู่ในบ้านครับ...เพิ่งกลับมาในรอบสามเดือน"

"ทำได้ดีมากจิน รอฉันอยู่ข้างนอกนี่แหละ”

"ครับนาย..." จิรพัฒรับคำสั่งแล้วก้าวถอยไปขึ้นรถคันที่นายของเขาขับมาเพื่อพำนักรอและไม่ให้เป็นที่สังเกตจนเกินไปจากสายตาของผู้คนในละแวกนี้ แต่ไม่ได้นั่งนิ่งดูดาย คอยเช็คสภาพแวดล้อมอยู่ตลอดเวลาเพื่อให้มั่นใจว่าเจ้านายของเขาต้องปลอดภัยจนกว่าจะถึงเวลากลับ

           ราวินใช้ความแข็งแรงและว่องไวปีนป่ายลอดรั้วเข้าไปด้านในโดยใช้เวลาเพียงไม่นานนัก เขาถอนหายใจเมื่อกระโดดแล้วเท้าแตะลงบนพื้น ไม่เคยคิดว่าต้องทำอะไรแบบนี้มาก่อน แต่หากขอพบนัดคุยกันแบบปกติคิดว่าเจ้าหล่อนคงไม่ให้ความร่วมมือนัก

เพราะที่ผ่านมาเขาพยายามให้คนติดต่อหล่อนหลายต่อหลายครั้งในหลายๆ ช่องทาง เจ้าตัวก็ไม่เคยสานต่อ หล่อนดูลึกลับซับซ้อนราวกับไม่ต้องการให้ใครมารู้เห็นความเป็นไปของตนเอง แม้ขนาดมาสอดแนมเฝ้าหน้าประตูรั้วทุกวันกว่าจะได้รู้ความเคลื่อนไหวก็กินเวลาเป็นเดือนๆ

           ในบ้านไม้ทรงไทยสองชั้นมีอาณาบริเวณสำหรับสวนหย่อมเล็กๆ กว้างพอสมควร ตัวบ้านเป็นสองชั้น บันไดอยู่ด้านนอก ขึ้นไปสุดบันไดเป็นซุ้มประตู บานประตูปิดล็อคกลอน รอบๆ เป็นรั้วไม้กั้นสูงปลายแหลมแต่ไม่ได้ระคายความสามารถของเขา

ชายหนุ่มหยิบเอามีดพกอันเล็กในกระเป๋ากางเกง กดสปริงจนคมมีดปลายแหลมดีดออกมาจากฝัก

เขาใช้มัน...สะเดาะแม่กุญแจอย่างง่ายดายด้วยทักษะพิเศษส่วนตัว แล้วเยื้องย้ายร่างเดินเข้าไปด้านในราวกับเป็นเรื่องธรรมดาปกติทั้งที่การกระทำไม่ได้แตกต่างจากหัวขโมย

บ้านช่องค่อนข้างสะอาดแต่ไม่ถึงกับเอี่ยมอ่องเพราะมีเศษใบไม้ใบหญ้าหล่นปลิวประปรายไปทั่วชานบ้าน บ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าของไม่ได้พักอาศัยอยู่บ่อยครั้งนัก แต่ยังคงดูแลรักษาอย่างดี ไม่เช่นนั้นแล้วคงผุพังไปตามกาลเวลาบ้างแล้วเพราะความเก่า ดูได้จากสไตน์การปลูกสร้างคงไม่ต่ำกว่าห้าสิบปี

           ด้านในสุดเป็นห้องนอนของหล่อน...ที่นั่นคือจุดมุ่งหมาย ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปเหมือนชำนิชำนาญคุ้นชินในเรือนหลังนี้เป็นอย่างดี อันที่จริงเพราะจิรพัฒได้จัดการเรื่องรายละเอียดทุกอย่างให้เขาเรียบร้อยแล้วก่อนหน้านี้นั่นเอง

           มาเยือนบ้านคนที่ไม่รู้จักในยามวิกาลจุดประสงค์ย่อมคลุมเครือ...ร่างใหญ่ยืนมองประตูห้องอย่างพิจารณา แต่เขาก็ไม่ได้คิดจะเคาะเรียกตามมารยาทให้เสียเวลาหรอก

           มาถึงขั้นนี้คงไม่จำเป็นแล้ว...

           กริ๊ก! แม้จะเป็นบ้านทรงไทยเก่าแก่...แต่เพราะถูกปรับเปลี่ยนหลายๆ อย่างให้เข้ายุคเข้าสมัยประตูห้องของหล่อนจึงเป็นแบบหมุนลูกบิดไม่ได้ใช้กลอนแต่อย่างใด

มันจึงง่าย...สำหรับคนที่มีทักษะในการสะเดาะกลอนปลดกุญแจอย่างเขา

 ดูหล่อนเป็นคนระวังตัวยิ่งนักกว่าจะหาตัวเจอก็ยากเย็น แต่เหตุไฉนถึงได้ละเลยเรื่องความมิดชิดในบ้านช่อง นี่หากมีโจรมีขโมยตัวจริงบุกเข้ามามิต้องเผชิญหน้ากับเหตุร้ายหรอกรึ

สายตาสอดส่องเข้าไปด้านในเมื่อประตูแง้มเปิดเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าภายในว่างเปล่าชายหนุ่มจึงค่อยๆ แทรกตัวเขาไปด้วยฝีเท้าเบาหวิว หล่อนอาจอยู่ในห้องน้ำหรือไม่ก็นอนหลับไปแล้วเพราะบนเตียงมีผ้านวมผืนหนากองซ้อนเอาไว้ท่ามกลางแสงไฟสลัวทำให้มองไม่เห็นชัดนัก       "หาฉันอยู่เหรอ..." ราวินหันไปมองตามเสียงแผ่วประหนึ่งไม่รู้สึกรู้สากับการมาของเขา แต่แล้วด้วยความไม่ทันได้ระวังตัว บางอย่างก็เจาะจี้ที่สะเอวของเขาแล้วความเจ็บปวดก็แล่นพล่านราวกับเอามีดคว้านแทง           "!!!" โครม!!!

           "ได้โจรกระจอก! คิดว่าที่นี่เป็นสวนสนุกของพวกแกรึไง นี่แน่ะ!" หล่อนใช้เครื่องช๊อตไฟฟ้าช๊อตผู้บุกรุกจนร่างใหญ่ล้มลงไปนอนบิดกายอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด จากนั้นก็คว้าเอาไม้เบสบอลตีซ้ำแต่อีกฝ่ายพลิกตัวหลบได้ทัน

           "โอ๊ย! เธอนี่มันร้ายนัก"

           "ไม่ต้องพูดมาก!! ตายซะไอ้หัวขโมย"

"ฉันไม่ใช่หัวขโมย!" เขาคว้าไม้เบสบอลที่หล่อนฟาดใส่ได้ทันแล้วใช้แรงที่มีมากกว่าดึงจนไม้หลุดออกจากมือของหล่อน หญิงสาวเสียการทรงตัวเพราะใช้แรงเหวี่ยงเต็มที่หล่อนจึงเซล้มไปฟาดกับขอบเตียง      

      "กรี๊ด!" ราวินรีบรวบร่างเล็กเอาไว้ในพันธนาการทันที เขารวบข้อมือทั้งสองข้างไขว้ไว้ข้างหลังแล้วกดให้ด้านหน้าของหล่อนจมแนบไปกับที่นอน

"บ้านช่องเข้าง่ายออกง่ายยังกะซ่องแบบนี้ยังจะลีลาแสร้งเป็นกลัวโจรกลัวขโมยอีกรึ" ชายหนุ่มแสร้งปริภาษป้ายสีร่างแบบบางที่ดิ้นขลุกขลักโหยหาอิสรภาพอยู่เบื้องล่างเงื้อมมือของเขา

           "แกต้องการอะไร!" ดูเป็นคำถามที่โง่เง่าแต่หล่อนก็กลัวจนตัวสั่นเกินกว่าจะหาเหตุมาเจรจากับชายฉกรรจ์แปลกหน้าคนนี้ได้ หล่อนแน่ใจว่าไม่เคยรู้จักเขามาก่อน...

 "ต้องการ...ตัวเธอ..."

           "ปล่อย!! กรี๊ด!" หล่อนยิ่งดิ้นหนักสุดแรงอย่างอับจนหนทางเมื่อคำตอบเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่ยี่หระ หล่อนรับรู้ได้ถึงแววตาและริมฝีปากที่เหยียดแสยะยิ้มสมใจแม้จะไม่ได้มองเห็นหน้าเขาก็ตาม

           "เธอมันเล่นตัวดีนัก...อยากรู้จริงๆ ว่ามีดีอะไร ทางที่ดีฉันแนะนำให้หุบปากซะถ้ายังไม่อยาก..."

           "แก! แกมันไอ้สารเลวออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้นะ!!" หล่อนหยุดดิ้นน้ำตาไหลพรากหัวใจเต้นรัวราวกับกำลังจะหลุดออกมานอกทรวง ภาพข่าวของหญิงสาวหลายๆ คนที่ถูกฆ่าข่มขืนซึ่งถูกแชร์ถูกถ่ายทอดตามสื่อต่างๆ ลอยวนเข้ามาในหัว

หล่อนไม่อยากเชื่อว่าตนเองกำลังจะตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายเช่นนั้น เพียงเสี้ยววินาทีที่ชะล่าใจไม่ล็อกประตูรั้วประตูบ้านให้มิดชิดกว่านี้ มันถึงกับส่งผลร้ายแรงถึงแก่ชีวิตและทรัพย์สินของหล่อนเลยทีเดียว

           แต่...คำพูดบางอย่างของเขาทำให้หล่อนฉุกคิด

           เล่นตัว มีอะไรดี...หมายความว่าหล่อนและชายผู้นี้รู้จักกันมาก่อนเช่นนั้นหรือ....