บทที่ 1 ตอนที่ 4
1120 คำ
"ไอ้หมาตัวเมีย ไอ้ภักษ์มันส่งแกมาใช่ไหม!" น้ำเสียงแค่นแค้นเปรยถาม แต่ชื่อนั้น...ก็สะดุดใจราวินทันทีเช่นกัน
"ไอ้ภักษ์อีกแล้วเหรอ...มานี่!"
"ว้าย!!" ชายหนุ่มกระโจนขึ้นบนที่นอนแล้วเอื้อมตัวไปเปิดสวิตซ์ไฟบนหัวเตียงจนห้องนอนสว่างโร่...ห้องนี้มีขนาดของห้องก็ไม่ได้ใหญ่โตมากนักของใช้ส่วนตัวจึงถูกจัดเรียงรายไว้ทั่วทุกมุมเต็มแน่นพอสมควร แต่กลับไม่ได้ดูรกหูรกตา ทุกอย่างถูกวางเอาไว้เป็นระเบียบ เขาจัดการพลิกร่างดิ้นพล่านของหญิงสาวให้หงายหน้าขึ้น แล้วรั้งตรึงสองแขนของหล่อนเอาไว้เหนือศีรษะในลักษณะที่ตนเองโน้มคร่อมอยู่ด้านบน
วินาทีแรกที่ได้เห็น...ชายหนุ่มขมวดคิ้วจ้องเขม็งไม่อยากจะเชื่อสายตา
"นี่เธอ...ผู้หญิงที่อาละวาดใส่ไอ้ภักษ์บนดาดฟ้าร้านบลูนี่"
"ที่แท้ก็ได้ลูกหมาภักษ์ส่งมาจริงๆ ด้วย" น้ำเสียงตึงเครียดเล็ดรอดผ่านริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสดของหล่อน ดวงตาวาวโรจน์แดงก่ำ หล่อนเปลี่ยนสวมชุดลำลองแล้วแต่คงยังไม่ได้อาบน้ำล้างหน้าดังนั้นราวินจึงจำหล่อนได้แม่นยำ หล่อนคือหญิงสาวที่มีปัญหากับภักษ์เมื่อเกือบๆ สองชั่วโมงที่ผ่านมาอย่างแน่นอน
"ที่แท้เธอก็เป็นเมียน้อยไอ้ภักษ์นี่เอง...มิน่า"
"ฉันไม่ได้เป็นเมียน้อยมัน...อย่ามาพูดหมาๆ นะ" หล่อนฮึดฮัดจ้องเขาด้วยความชิงชัง
"ได้ภักษ์มันคิดยังไงถึงได้เอาสก๊อยอย่างเธอมานอนด้วย ไม่มีเกรดเลยจริงๆ" ชายหนุ่มตอกวาจาเชือดเฉือนเจ็บแสบ ทำเอาอีกฝ่ายลมออกหู หล่อนดิ้นอีกครั้งแต่ก็ต้องกลับมานอนหอบนิ่งอยู่ภายใต้ร่างใหญ่ที่คร่อมตระหง่านอยู่ดี ด้วยไม่อาจจะสู้กำลังวังชาของเขาได้
"มันใช้ให้แกมาทำอะไรฉัน...ฆ่าปิดปากงั้นเหรอ"
"รุนแรงจัง...วิถีผู้ดีเขาไม่ทำกันหรอก"
"หึ...วิถีผู้ดีเขาหลอกฟันผู้หญิงแล้วทิ้งอย่างเพื่อนแก หรือย่องเข้าบ้านคนอื่นทำตัวเป็นโจรกระจอกงั้นสิ"
"อย่ามาปากดี...ฉันมานี่ไม่เกี่ยวกับไอ้ภักษ์หรือเรื่องที่เธอไปเป็นเมียน้อยเมียเก็บใครหรอกนะ ฉันแต่ต้องการตัวเธอ...เท่านั้น"
"..." หล่อนงุนงง...ลำดับเหตุการณ์ไม่ถูก หากเขารู้จักกับภักษ์แล้วจะมีเหตุผลอื่นที่อยากได้ตัวหล่อนไปทำไมกัน ตลอดเวลาหลายเดือนที่เกิดเรื่องหล่อนหลบลี้ผู้คน เก็บตัวเพื่อป้องกันตัวเองจากภัยที่อาจจะคุกคามจากการกระทำของหล่อนเอง
ซึ่งที่ผ่านมาทุกอย่างราบรื่นมาโดยตลอด จนทำให้หล่อนย่ามใจและกลับมาที่บ้านและไม่คาดฝันว่าอันตรายจะมาเยือนในเวลาเพียงเสี้ยวอึดใจเช่นนี้...
"ต้องการตัวฉัน...ไปทำไม...เพื่ออะไร"
"อันที่จริงเราควรจะได้เจรจากันดีๆ ถ้าเธอไม่เล่นตัวจนฉันต้องใช้วิธีนี้ แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าที่แท้เพราะเธอมีอาชีพเป็นเมียน้อยเมียเก็บถึงได้หาตัวยากนัก"
"นี่ปล่อยฉันซะที! คุณพูดเรื่องอะไรฉันไม่รู้เรื่องด้วยเลย เราไม่เคยรู้จักกัน!!"
"เราได้มีเวลาทำความรู้จักกันยาวๆ แน่...ตอนนี้ฉันคิดออกแล้วว่าควรทำยังไงดีกับผู้หญิงหิวเงินอย่างเธอ" ราวินยังคงปักใจเรื่องที่หล่อนเป็นน้อยจนทำให้ครอบครัวเพื่อนรักของเขาต้องสั่นคลอนอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนในประวัติศาสตร์ของภักษ์จอมเสเพล
มันไม่ง่ายเลยถ้าจะต้องกล้ำกลืนฝืนใจมีลูกกับผู้หญิงที่เคยเป็นเมียน้อยของเพื่อน...ลูกของเขาไม่ควรมีแม่นิสัยต่ำตมเช่นนี้...
แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกใช่ไหม...
"เธอต้องการเงินจากภักษ์เท่าไหร่" ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงทุ้มเนิบ "ฉันไม่ได้ต้องการเงิน...ฉันต้องการให้เขารับผิดชอบ! ในสิ่งที่เขาทำลงไป..." หล่อนหายใจแรงตามจังหวะของหัวใจที่เต้นถี่หนักขึ้น ความขลาดกลัวบรรเทาเบาบางลงอย่างน่าแปลกประหลาดทั้งๆ ที่เขาก็ยังคงมีท่าทีประสงค์ร้ายต่อหล่อน หัวข้อสนทนามันเรียกร้องความสนใจจากหล่อนมากกว่า
"เธอควรหยุดได้แล้ว...เพราะถ้าเธอไม่หยุดฉันนี่แหละจะหยุดเธอเอง"
"แกกับเพื่อนของแกมันก็สารเลวไม่ต่างกัน"
"ฉันจะเป็นคนจ่ายเงินให้เธอเอง...และต่อไปนี้เธอต้องเลิกยุ่งกับภักษ์เด็ดขาด"
"เพราะอะไร...แกเป็นใครกันแน่" หล่อนมองจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเพื่อค้นหาคำตอบของคำถามนั้น แต่ก็พบเพียงความเวิ้งว้างว่างเปล่า "เพราะเธอต้องมาเป็นเมียฉัน...มาเป็นแม่ของลูกให้กับฉัน"
"เรื่องบ้าอะไรกัน!! ฉันไม่ยอมทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นหรอก” หล่อนเถียงขาดใจ ออกแรงสะบัดข้อมือ ยังคงไม่ยอมลดละในการพาตัวเองสู่อิสรภาพแม้รู้ทั้งรู้ว่าเป็นไปไม่ได้หากชายปริศนาผู้นี้ไม่ยอมปล่อยเสียเอง
เขาเป็นใครหล่อนยังไม่รู้จักเลย...ผู้ชายที่รู้จักกับภักษ์ซึ่งกำลังมีปัญหากับหล่อนจู่ๆ ก็บุกเข้ามาในบ้านแล้วยื่นข้อเสนอบังคับให้หล่อนยอมรับทุกคำบัญชาโดยไม่ถามความสมัครใจสักคำ
"ฉันไม่ได้ถามสักคำว่าเธอจะยอมหรือไม่ยอม...แต่ฉันกำลังจะบอกว่า...เธอต้องทำ!!"
"ว้าย!! กรี๊ด!ปล่อยนะ!" หญิงสาวกรีดร้องลั่นห้องในขณะที่ชายหนุ่มผละตัวลุกขึ้น แล้วดึงรวบหล่อนจับหิ้วอุ้มพาดบ่าไม่ยี่หระต่อแรงต่อต้าน หล่อนทั้งทุบทั้งตีทั้งดิ้นให้ตัวเองรอดพ้น หล่อนยังปรับตัวปรับใจไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น...
"แกจะทำอะไรฉัน! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!"
"หึ...ตอนแรกฉันก็คิดว่าเราควรคุยปรับความเข้าใจกันตามวิถีปุถุชน แต่ในเมื่อเธอก็เป็นผู้หญิงประเภทอย่างว่าอยู่แล้ว มันก็ไม่เห็นจำเป็นต้องรักษามารยาทอะไรกันมากมาย เพราะฉันจะจ่ายเงินให้สมน้ำสมเนื้อไม่ขาดทุนแน่ ดีกว่าเป็นเมียน้อยไปคอยรังควานครอบครัวคนอื่นเป็นไหนๆ" เขาพาหล่อนเดินดุ่มๆ ออกจากห้องไปยังชานเรือนมายังซุ้มประดูและก้าวลงบันไดอย่างทะมัดทะแมง
หล่อนรู้สึกอื้ออึงและวิงเวียนเพราะศีรษะห้อยโหนอยู่ด้านหลังของเขา รู้ตัวอีกทีก็ถูกเหวี่ยงมุดผลักเข้าไปข้างในของด้านหลังรถเก๋งคันหรูเสียแล้ว...
นี่คือการลักพาตัว...พวกเขาก่อการร้ายอย่างอุกอาจในยามวิกาลโดยที่หล่อนไม่อาจต่อกรอะไรได้เลย
- ผู้เขียน
