Chapter 8

1582 คำ
ดาวินพยายามที่จะไม่พูดถึงเรื่องงานของหญิงสาวเพราะทุกครั้งจะเข้าตัวเองหมด เขาพยายามเอาของอร่อยมานำเสนอเพื่อให้หญิงสาวอารมณ์ดีขึ้น และตอนนี้วาวาได้กินขนมหวานก็รู้สึกว่าตัวเองรู้สึกใจเย็นขึ้นมาก และชายหนุ่มก็เอาอกเอาใจจนเธอใจอ่อนยวบ "อันนี้อร่อย ไม่หวานมากด้วย" วาวาตักชิมก่อนจะพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ดาวินหยิบโทรศัพท์มากดดูข้อความที่ผู้ช่วยส่งมา เป็นตารางงานใหม่ของหญิงสาว 'ตารางบินของวาวาครับ' 'ขอบใจมาก' เขากดดูรายละเอียดในภาพ พรุ่งนี้วาวามีบินแค่สองเที่ยวบิน กรุงเทพฯ-กระบี่ กลับมาแล้วก็ไปเชียงใหม่ต่อ สบายแหละ "พรุ่งนี้เย็นไปเดินเล่นกันมั้ย" เขาเอ่ยถามเสียงอ่อนโยน วาวาหยิบกระดาษตารางงานของตัวเองมาเปิดดูก่อนจะเอ่ยออกมา "พรุ่งนี้กลับมาถึงสนามบินสี่โมงเย็นค่ะ" "อืมจะรอรับที่สนามบินแหละ พรุ่งนี้จะมาตรวจงานถึงก็ส่งข้อความมา" "ค่ะ" วาวาตอบรับก่อนจะกินขนมหวานต่อ เธอขี้เกียจเถียงกับเขาแล้วไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นเจ้านาย ในเมื่อเธอยังทำงานอยู่ที่นี่เขาจะทำอะไรเธอไปขัดไม่ได้หรอก เมื่อทานข้าวเสร็จทั้งสองคนก็ออกมาจากร้านอาหาร ดาวินเลือกที่จะให้หญิงสาวกลับไปนอนพักผ่อนที่คอนโดแทนที่จะไปเที่ยวต่อ เพราะเพิ่งลงจากเครื่องมาอาจจะเหนื่อยจากการเดินทางด้วย "วันนี้นอนพักผ่อนนะ เดี๋ยวถึงบ้านแล้วจะโทรมาคุยด้วย" "ค่ะ อันนี้ขนมค่ะวาซื้อมาฝาก" วาวาส่งกล่องขนมไปให้ชายหนุ่มเขารับมาก่อนจะยิ้มกว้าง "ขอบคุณนะ น่าอร่อย" "งั้นวาไปก่อนนะคะ" หญิงสาวเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะลงจากรถแล้วไปหยิบกระเป๋า ดาวินดับเครื่องก่อนจะลงไปช่วยเธอถือขึ้นไปส่งถึงห้องนอน "ไม่เป็นอะไรค่ะวาถือเองได้" เธอรู้สึกเกรงใจเขามาก ถึงแม้จะยังโกรธอยู่ในใจก็เถอะแต่ยังไงเขาก็เป็นเจ้านายทำอะไรให้เธอมากมายขนาดนี้ก็อดคิดมากไม่ได้ "เดี๋ยวขึ้นไปส่ง" เขาอุ้มกระเป๋าเธอขึ้นมาไว้มืออีกข้างก็กุมมือวาวาไว้ เธอเหลือบสายตามองชายหนุ่มก่อนจะปล่อยให้เขาขึ้นไปไม่ว่าอะไร "วายังไม่เคยให้ผู้ชายเข้าห้องเลยนะในชีวิตนี้" "น่าดีใจชะมัดเลย งั้นขอเข้าไปนั่งเล่นก่อนนะ" ดาวินอมยิ้มก่อนจะตามหญิงสาวขึ้นไปถึงห้อง วาวาส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะใช้คีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไปข้างใน เขาวางกระเป๋าของหญิงสาวลงก่อนจะไปนั่งเล่นบนโซฟากว้าง "ดื่มน้ำมั้ยคะ" "เอาสิ คอแห้งอ่ะพูดอยู่คนเดียว" เขาเท้าคางมองหญิงสาว วันนี้ท่าทางวาวาจะโกรธเขาจริงๆพูดน้อยมากไม่เหมือนวันก่อนๆที่พูดไม่หยุด เธอเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นมาให้เขา ดาวินยกขึ้นดื่มก่อนจะมองเธอด้วยสายตาที่บอกไม่ถูก "มองทำไมคะ" "วาพูดน้อยมากเลยอ่ะ ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ ไม่รู้จะง้อยังไงแล้วนะ" "วาไม่ได้โกรธนี่ เจ้านายสั่งอะไรก็ต้องทำตามมันเป็นหน้าที่ของลูกน้องอยู่แล้ว" ดาวินรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก เขาดึงเธอมานั่งลงข้างๆก่อนจะกุมมือเล็กไว้หลวมๆ "ถ้าวาอยากกลับไปบินนอกประเทศเหมือนเดิมฉันจะจัดการให้ เราสองคนก็แค่เดือนไหนเจอกันครั้งเดียวเอง วาคงไม่ซีเรียสหรอกใช่มั้ย วาคงไม่อยากเจอฉันเท่าไหร่จริงมั้ย" "ประชดวาเหรอคะ" หญิงสาวอดที่จะยิ้มไม่ได้ เหมือนจะเห็นใจแต่ในประโยคมีการประชดอยู่ด้วย "เปล๊าาา ใครประชดกันมีสิทธิ์ด้วยเหรอ" ดาวินทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เขาพูดขนาดนี้แล้วถ้าเธอยังยืนยันจะทำต่อเขาก็ทำอะไรไม่ได้ วาวาถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมา "ช่างมันเถอะค่ะ บินในประเทศก็ดีวาจะได้มีเวลาพักผ่อน แล้วจะกลับไปหาแม่ด้วย" "หาแม่เหรอ ไปด้วยได้ป่ะ" ดาวินเอ่ยออกมาอย่างตื่นเต้น เขาอยากไปเจอครอบครัวของวาวาทำความรู้จักกันไว้ไม่เสียหาย "แม่เจอคุณวินได้เอากระทะไล่ตีออกจากบ้านนะสิ" "ทำไมต้องทำแบบนั้นล่ะ" เขาเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ วาวาเงียบไปก่อนจะยิ้มออกมาพร้อมกับเปลี่ยนเรื่องคุย "คุณวินจะกลับหรือยังคะ ดึกแล้วนะ" "ไล่กันเหรอ ขออยู่ด้วยอีกซักแป๊บไม่ได้เหรอไง" ดาวินเอ่ยอย่างน้อยใจ เพิ่งจะเข้ามาไม่กี่นาทีเองไล่กันซะแล้วใจร้ายที่สุดเลยเด็กคนนี้ "ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ วาจะไปอาบน้ำนี่นา มันเหนียวตัวไปหมดแล้วถ้าคุณวินไม่กลับก็นั่งเล่นแล้วกัน" "กลับก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยเจอกันวันนี้ให้วาพักผ่อนไปก่อน" "งั้นถ้ากลับถึงบ้านแล้วทักมาค่ะ ถ้าวาไม่รับแปลว่าหลับไปแล้วนะคะ แต่ยังไงส่งข้อความมาบอกหน่อยว่าถึงแล้ววาจะได้สบายใจ" เขายิ้มออกมาก่อนจะลูบผมหญิงสาวอย่างเอ็นดู ทำไมถึงไม่อยากห่างเลยก็ไม่รู้ หรือว่าเขากำลังถูกเสน่ห์ของเด็กเข้าเล่นงานอยู่ "ตกลง ฝันดีนะวาฉันกลับก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน" "ค่ะ พรุ่งนี้เจอกันค่ะ" วาวาลุกขึ้นเดินไปส่งชายหนุ่มหน้าประตู เขาลูบเส้นผมหญิงสาวอย่างเบามือก่อนจะยิ้มออกมา "ไปแล้วนะ" "ค่ะ กลับดีๆนะคะ" ดาวินพยักหน้าก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น หญิงสาวมองตามก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอคิดว่าการที่เขาทำแบบนั้นมันอาจจะเป็นสิ่งที่ดีก็ได้ เธอกำลังคิดในทางที่ดีอยู่นะ เช้าวันต่อมา... ดาวินมาตรวจงานที่สนามบินแต่มันเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้นเพราะเขาอยากมาเจอหญิงสาวมากกว่า ตอนนี้วาวาบอกว่ากำลังรอขึ้นเครื่องอยู่อีกซักชั่วโมงได้ เขาจึงมาซื้อกาแฟแล้วเดินไปหาเธอที่ห้องรับรอง "วาวาฉันอยากกินสตรอว์เบอร์รี่อ่ะ เราแวะซื้อที่สนามบินเชียงใหม่มันจะมีขายป่ะ" "ไม่รู้ดิ ลองไปเดินดูมั้ยยังพอมีเวลาเหลือนะก่อนกลับอ่ะ" "ได้นะ งั้นถึงแล้วไปซื้อของฝากกัน" "อื้ม" วาวายิ้มออกมาก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดส่งข้อความไปหาดาวิน ก่อนหน้านั้นเขาถามว่าเธออยู่ตรงไหนก็เลยพิมพ์กลับไปว่าอยู่ห้องรับรอง เธอเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าก่อนจะเงยขึ้นเมื่อเพื่อนสนิทเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจ "สวัสดีค่ะท่านประธาน" "สวัสดีครับ" วาวาตาโตเล็กน้อยไม่คิดว่าชายหนุ่มจะมาที่นี่ในเวลานี้ ตอนแรกเราสองคนนัดกันสี่โมงเย็นนี่นา นี่มันเพิ่งจะเที่ยงวันเอง "มาได้ยังไงคะ" "ก็บอกว่าจะมาตรวจสาขา แวะเอากาแฟมาให้เดี๋ยวจะไปที่อื่นต่อแล้ว" ดาวินส่งแก้วกาแฟไปให้เธอ เยลลี่มองเพื่อนสลับกับท่านประธานก็มองอย่างแปลกใจในหัวมีคำถามมากมายไปหมด วาวามองซ้ายมองขวาก่อนจะรีบรับแก้วกาแฟมาถือไว้ในมือ "เดี๋ยวก็มีคนเอาไปนินทาหรอกค่ะ ท่านประธานเอากาแฟมาฝากพนักงานอ่ะ" "ช่างสิใครสนใจกัน ถึงแล้วโทรมานะจะมารับที่นี่" "ค่ะ" วาวาพยักหน้าเล็กน้อย ดาวินยื่นมือไปเกลี่ยแก้มหญิงสาวที่ตอนนี้มีเศษอะไรติดอยู่แต่หญิงสาวรู้สึกว่าตัวเองเริ่มเป็นที่สนใจของคนอื่นแล้วจึงรีบเบี่ยงหน้าหลบก่อนที่คนอื่นจะเอาไปนินทา "คนเยอะแยะนะคุณวิน" "ไปละ" ดาวินยิ้มมุมปากอย่างพอใจก่อนจะลูบผมเธอแล้วเดินอารมณ์ดีออกไปจากตรงนั้นทันที เขาก็แค่ตั้งใจทำให้คนอื่นเห็นและเอาไปนินทา ทุกคนจะได้รู้ว่าวาวาคือเด็กของเขาและใครก็ตามที่วุ่นวายกับเธอ เขาจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด "แกเป็นกิ๊กท่านประธานเหรอไอ้วา!" เยลลี่สะกิดถามเพื่อนอย่างตื่นเต้น วาวาตาโตก่อนจะตีแขนเพื่อนทันที "บ้า! กิ๊กอะไร รู้จักกันเฉยๆ" "รู้จักกันเฉยๆแล้วต้องจับแก้มลูบหัวกันเหรอ คนรู้จักกันเขาทำแบบนั้นเหรอ... โอ้โหมาก" วาวามองเพื่อนที่อมยิ้มเจ้าเล่ห์พลางเอ่ยแซว เธอรู้สึกว่าตอนนี้พลาดเป็นอย่างมากที่ปล่อยให้เขาทำอะไรตามใจแบบนี้ ตอนแรกว่าจะอยู่อย่างสงบแต่เหมือนว่าจะไม่อีกต่อไปแล้ว.... เห้อ! "อย่าพูดเสียงดังสิ เดี๋ยวท่านประธานเสียหายหมด" "เขาแสดงออกขนาดนั้น คงแคร์กลัวตัวเองเสียหายอ่ะ"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม