My Boss นายขาที่รัก

ดาวินที่ว่างจากการทำงานก็มาเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อหาอะไรทานในช่วงพักกลางวันโดยมีเมษาเลขาและอิทธิผู้ช่วยคนสนิทติดตามมาด้วย "ท่านประธานอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยคะ เดี๋ยวเมษาไปจองไว้ให้ก่อน" "อาหารไทยแล้วกัน พวกคุณล่วงหน้าไปก่อนเลยร้านประจำผมนะ เดี๋ยวขอเดินเล่นแป๊บหนึ่งแล้วจะตามไปทีหลัง" "ได้ครับ" อิทธิโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับเมษา เจ้านายสั่งให้ออกมาพวกเธอก็ต้องทำตามถึงแม้ว่าจะเป็นห่วงก็เถอะ ชายหนุ่มเดินตรงไปยังร้านแบรนด์เสื้อผ้าผู้ชาย ว่าจะหาเนคไทเส้นใหม่ซักสองสามเส้นมาไว้เปลี่ยนที่มีอยู่ เขาเดินไปยังไม่ทันถึงไหนก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเจอคอสเพลย์หมีเดินมาไม่ดูอะไรชนเข้าแต่เจ้าตัวล้มลงไปเอง "อ๊ะ!" เขายืนมองคอสเพลย์หมีที่ตอนนี้หงายหลังอยู่ดีดดิ้นไปมาเพราะลุกไม่ขึ้น ใบปริวบินว่อนไปทั่วแต่เขาไม่ได้สนใจแค่จะรอดูว่าจะลุกขึ้นเองได้มั้ย "ซุ่มซ่ามจริงๆให้ตายสิ" เขายื่นมือไปตรงหน้า คอสเพลย์หมีจับมือเขาไว้ก่อนจะพยายามลุกขึ้นให้ได้ และในที่สุดก็ยืนได้เหมือนเดิม เสียงถอนหายใจดังขึ้นอย่างโล่งใจเขาเดินไปจับตรงหัวหมีก่อนจะดึงออก "อ๊ะ! ยะ..อย่า" เสียงเล็กโวยวายแต่ก็ไม่ทันแล้ว หัวหมีถูกถอดออกพร้อมกับรอยยิ้มแห้งของคนที่เขาคุ้นเคย ดาวินมองวาวาก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกครั้ง เจออีกแล้วและเขาก็ต้องเจ็บตัวตลอดให้ตายสิ "ยัยซุ่มซ่าม เธออีกแล้วเหรอ" วาวายกมือไหว้ขอโทษชายหนุ่มทันทีด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด ทำไมเธอถึงต้องซุ่มซ่ามต่อหน้าเขาตลอดทั้งๆที่ปกติก็ไม่ขนาดนี้เลย "ขอโทษค่ะท่านประธาน วาไม่ได้ตั้งใจ" เธอเอ่ยเสียงเศร้าภาวนาขอให้ครั้งนี้เขาให้อภัยเธอเหมือนก่อน ท่านประธานคนใจดีจะต้องไม่ลงโทษเธอสิ "ตลอดแหละ มีครั้งไหนที่เธอบอกว่าตั้งใจบ้างล่ะ" วาวาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ก่อนจะเสียหลักจะหงายหลังล้มอีกรอบ โชคดีที่ดาวินประคองไว้ได้ทันไม่อย่างนั้นคราวนี้คงหัวแตกกันไปข้างเพราะไม่มีหัวพี่หมีกันพื้นให้แล้ว "วะ..ว๊าย!" "ระวังหน่อยทำไมไม่ยืนดีๆ" "วาไม่เคยใส่แบบนี้ค่ะ มันก็เลยไม่ชิน" หญิงสาวเอ่ยเสียงอ๋อยก่อนจะเกาหัวแก้เขินอย่างทำอะไรไม่ถูก เธอก้มลงเก็บโบรชัวร์เพื่อไม่ให้เกะกะทางเดิน ดาวินเห็นหญิงสาวก้มลงเก็บด้วยความยากลำบากเพราะชุดที่ใส่มันไม่เอื้ออำนวยก็อดที่จะสงสารไม่ได้ เขาก้มลงเก็บช่วยหญิงสาวจนเธอร้องลั่น "ไม่ต้องค่ะท่านประธานเดี๋ยวมือเปื้อนหมด" เขานั่งคุกเข่าลงในขณะที่วาวาคุกเข่าลงพื้นเช่นกัน ดาวินช่วยหญิงสาวเก็บจนเสร็จก่อนจะส่งไปให้เธอตรงหน้า "อ่ะ" "ขอบคุณค่ะ" วาวายิ้มแห้งก่อนจะรีบรับมาถือไว้ เขามองเธอก่อนจะเอ่ยถามอย่างสงสัย "เงินเดือนแอร์โฮสเตสมันน้อยมากถึงขนาดที่เธอต้องมารับงานพิเศษเลยเหรอ" วาวามองชายหนุ่มก่อนจะส่ายหน้าทันที "เงินเดือนเยอะมากแล้วค่ะ แต่ว่าวาว่างสองวันไม่รู้จะทำอะไรก็เลยมาหาอะไรทำแก้เบื่อ" "เธอนี่มัน... สุดยอดเลยให้ตายสิ" เขาทึ่งในตัวของหญิงสาวมาก แอร์โฮสเตสสายการบินเขารายรับเดือนหนึ่งไม่ต่ำกว่าห้า-หกหลัก แต่มาแจกโบรชัวร์ห้างเล่นเนี่ยนะเธอกำลังคิดอะไรอยู่ "มันว่างนี่นา ท่านประธานไม่เข้าใจหรอก" เขากุมขมับเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นแล้วยื่นมือไปตรงหน้าเธอ เกิดมาไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้จริงๆชักอยากจะรู้จักให้มากขึ้นซะแล้วสิ "ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย" เขาเอ่ยพร้อมรอยยิ้มกว้าง วาวาเบิกตากว้างอย่างตกใจก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงสั่น "คะ... วาไปไม่ได้หรอกค่ะกำลังทำงานอยู่" เธอไม่กล้าที่จะไปร่วมโต๊ะอาหารกับเขาหรอก นั้นคือท่านประธานเลยนะใครจะกล้าไปนั่งกินข้าวด้วยล่ะเกร็งหมดนะสิ "ได้วันละเท่าไหร่มารับงานนี้" "แปดร้อยค่ะ" "เดี๋ยวจ่ายให้ห้าเท่าเลย ไม่ต้องทำแล้วไปกินข้าวกันดีกว่า" เขายื่นมือไปตรงหน้าหญิงสาวอีกครั้ง วาวายิ้มกว้างออกมาอย่างเกร็งไปหมดเมื่อถูกเจ้านายชวนแบบนั้น "จะดีเหรอคะเกรงใจจังเลย แหะๆ" หญิงสาวยิ้มแห้งออกมาอย่างรู้สึกแปลกๆ เขาดึงเธอให้ลุกขึ้นก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย "ไปเถอะ ฉันใจดีนะ ทำไมทำเหมือนฉันจะพาเธอไปฆ่าไปแกงแบบนั้นล่ะ" เขาเอ่ยเสียงเรียบ วาวาอุ้มหัวพี่หมีขึ้นมาก่อนจะหันไปมองหน้าท่านประธาน "งั้นวาไปเปลี่ยนชุดแป๊บหนึ่งนะคะ" "อืม รออยู่ตรงนี้แหละ" เขาเอ่ยยิ้มๆก่อนจะปล่อยให้หญิงสาวเดินไปถอดชุดหมีออก ดาวินมองตามยัยซุ่มซ่ามก่อนยิ้มออกมา "ไม่เคยคิดว่าจะมีผู้หญิงแบบเธออยู่บนโลกใบนี้ด้วย น่าสนใจจริงๆ" เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะรอหญิงสาว ไม่นานนักเธอก็มาในชุดลำลองสบายๆสะพายกระเป๋าเดินตรงมาหาเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ "วาเปลี่ยนใจได้มั้ยคะ" เธอเอ่ยเสียงเบา คิดไปคิดมาเธอโง่หรือบ้ากันแน่ที่จะไปทานข้าวกับเขาซึ่งเป็นเจ้านายของตัวเอง ฐานะต่างกันราวฟ้ากับเหวนี่เธอกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย ดาวินไม่สนใจเดินไปกุมมือเธอไว้ก่อนจะพาเดินไปยังร้านอาหารที่นัดลูกน้องไว้ "ท่านประธานคะ วาเดินเองก็ได้ค่ะ" "ซุ่มซ่ามอย่างเธอเดินคนเดียวเดี๋ยวก็ไปชนนั้นชนนี่เขาแตกหมด เดินข้างฉันเนี่ยแหละปลอดภัยสุดแล้ว" เขาหันไปมองหญิงสาวก่อนจะอมยิ้มมุมปาก วาวาหน้างอเล็กน้อยก่อนจะบ่นอุบอิบคนเดียวเสียงไม่ดังมากนัก "วาไม่ได้เป็นภัยร้ายต่อคนอื่นขนาดนั้นซักหน่อย" "เหรอ... คิดเองรึเปล่า" เขาหลุดขำออกมาก่อนจะพาเธอเดินเข้าร้านอาหารไป เขาพาเธอเดินไปที่โต๊ะวาวาเห็นผู้ช่วยของเขาและเลขาก็รีบยกมือไหว้ทันที "สวัสดีค่ะคุณอิทธิ คุณเมษา" "สวัสดีวาวา มาทำอะไรที่นี่" "แหะๆ" เมษามองวาวาอย่างงุนงง แอร์โฮสเตสสายการบินทำไมถึงมากับเจ้านายได้ล่ะ อิทธิพยักหน้าด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรก่อนจะลอบแอบสังเกตท่าทีเจ้านายแต่ก็ไม่พูดอะไร "มานั่งข้างฉันนี่มา" เขาดึงวาวามานั่งลงข้างๆก่อนจะส่งเมนูไปให้หญิงสาวโดยเลขาสาวมองสองคนอย่างงุนงงว่าไปสนิทกันตอนไหน เธอหันหน้ามองอิทธิเขายักไหล่เล็กน้อยก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับเจ้านาย "ชอบกินอะไรสั่งสิ" "อะไรก็ได้ค่ะวากินได้หมดเลย" หญิงสาวมองไปรอบๆอย่างเกร็งสุดๆ ดาวินดึงหญิงสาวให้หันกลับมาก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ "อะไรก็ได้ไม่มีขายแล้วมันก็กินไม่ได้" "วาหมายถึงกินที่ท่านประธานสั่งได้ค่ะ" "ฉันอยากกินที่เธอสั่งไง สั่งสิเอาที่เธอชอบนะ" เขาอมยิ้มมองหญิงสาว วาวามองดาวินอย่างงุนงงแต่ก็ยอมสั่งในสิ่งที่เธอชอบมาสองสามอย่าง "เอาต้มจืดค่ะ ผัดผักรวม แล้วก็ไข่ทอด" "เธอนี่มัน... สุดยอดเลยวาวา" เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะส่งเมนูให้ลูกน้องช่วยสั่งอีกที วาวาหันไปมองชายหนุ่มก่อนจะทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย "ก็ท่านประธานบอกว่าให้สั่งของที่วาชอบไงคะ" "มากินร้านอาหารเธอสั่งไข่ทอด... ฉันละเชื่อเลยจริงๆ" เขามองอิทธิกับเมษาที่ตอนนี้กลั้นขำไม่อยู่เพราะเอ็นดูในความใสซื่อของหญิงสาว เขาจะพยายามเข้าใจผู้หญิงข้างๆให้มากขึ้นแล้วกัน จะคิดซะว่าเธอไม่เหมือนคนอื่น... "ก็วาชอบกินนี่นา"