Chapter 7
1533 คำ
วาวาเดินกลับไปที่รถพยายามจะหยิบกระเป๋าออกมาโดยไม่สนใจชายหนุ่มที่เรียกไล่หลังตามมาเลย เขาใจร้ายที่สุดเลยที่ทำแบบนี้กับเธอ อย่างน้อยควรคุยกันดีๆเล่นเอาเธอเสียความมั่นใจและคนอื่นกลับมองว่าเธอกำลังตกที่นั่งลำบาก
"วาไม่เอาสิ ขอโทษแล้วไงมาคุยกันดีๆนะ"
"วาไม่คุย คุณวินกลับไปเถอะค่ะวาจะกลับเอง"
วาวาพยายามดึงกระเป๋าออกมาแต่ไม่เป็นผลเพราะดาวินดึงตัวเธอออกมาก่อนจะจับยัดเข้าไปในรถแล้วกดล็อคประตูทันที เขาวิ่งอ้อมมายังฝั่งคนขับอย่างเร่งรีบก่อนจะดึงหญิงสาวมาสวมกอดไว้แน่นเพื่อไม่ให้เธอดิ้นหนีไปไหน
"ไม่เอาแบบนี้สิ ที่ฉันทำเพราะอยากอยู่กับวานะ"
หญิงสาวนิ่งไปก่อนจะสะบัดหน้าใส่เขาอย่างงอนๆ เธอก็อยากจะอยู่กับเขาเหมือนกันแต่ต้องไม่ใช่วิธีแบบนี้สิ อย่างน้อยให้มันจบเดือนนี้ไปก่อนอยู่ๆเปลี่ยนแบบนี้คนอื่นเดือดร้อนหมด
"แต่คุณวินมีวิธีมากมายที่จะทำได้ อย่างน้อยให้มันพ้นเดือนนี้ไปก่อน ทุกคนต้องมาวุ่นวายเดือดร้อนกับตารางงานใหม่ คุณวินทำไมไม่คิดถึงจุดนี้บ้าง"
ดาวินรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกหญิงสาวสั่งสอนอยู่และก่อนหน้านี้เขาเจออิทธิบ่นมาก่อนแล้ว ซึ่งยอมรับว่าครั้งนี้เขาเอาแต่ใจตัวเองจริงๆ จึงไม่เถียงและยอมรับผิดแต่โดยดี
"โอเคฉันยอมรับผิดทุกอย่าง วาจะด่าจะว่ายังไงก็ได้แต่ขอร้องอย่างเป็นแบบนี้สิ ฉันทำทุกอย่างเพื่อให้เราสองคนได้อยู่ด้วยกัน ไม่ใช่ทำแล้วให้วามาโกรธแบบนี้นะ"
วาวาหันไปมองชายหนุ่มที่กอดเธออยู่จากทางด้านหลัง จะให้หายโกรธเพราะเหตุผลแบบนี้นะเหรอบอกเลยนะว่ามันง่ายไป
"ไม่รู้แหละวาไม่หายง่ายๆหรอกนะ แล้วจากที่เดือนนี้วาจะได้เป็นแสนกลายมาเป็นหลักหมื่น คนใจร้าย! คุณวินรวยนี่ทำอะไรก็ได้ไม่คิดถึงวาอยู่แล้ว"
"แต่ฉันจะจ่ายให้เท่าเดิม เคยได้แสนสองก็จะให้เท่านั้นแหละ แค่ลดชั่วโมงบินลงและบินไปกลับกรุงเทพฯ-เชียงใหม่ กรุงเทพฯ-กระบี่ ก็แค่บินตามหน้าที่เย็นฉันก็มารับไปกินของอร่อยทุกวันไม่ดีเหรอ"
เขาเอาของกินมาล่อเพราะรู้ว่าหญิงสาวชอบกินนั่นนี่ เพียงแต่เธอไม่กินเยอะเท่านั้น วาวามองเขาอย่างชั่งใจ จริงๆมันก็เป็นข้อเสนอที่ดีเลยแหละเงินก็ได้เท่าเดิม ได้พักเยอะขึ้นแถมยังได้กินของฟรีทุกวันด้วย
"วาไม่เอาหรอกค่ะเงินเท่าเดิม คนอื่นรู้เกลียดขี้หน้าวายิ่งกว่าเดิมอีก ทุกวันนี้เพื่อนที่เข้ามารุ่นเดียวกันแทบไม่มีใครชอบวาอยู่แล้ว"
"ทำไมอ่ะ ทำไมถึงไม่ชอบวาน่ารักออก"
เขายังถามอย่างใคร่รู้ หญิงสาวน่ารักขนาดนี้และรุ่นพี่คนอื่นก็เอ่ยชมเธอไม่ขาดปาก แต่ทำไมรุ่นเดียวกันถึงไม่ชอบล่ะ
"เยลลี่บอกว่าพวกเขาไม่ชอบวาตั้งแต่ที่ได้ไปบินเฟิร์สคลาสแล้ว พออยู่ๆได้กลับมาบินชั้นธรรมดาทีนี้เหยียบวากันใหญ่เลย เพราะคุณวินคนเดียวเลยนะที่ทำให้วาถูกว่านะ"
หญิงสาวหันไปโทษชายหนุ่มทันที ถ้าเขาไม่ทำแบบนี้เธอก็ไม่ต้องกลับไปวังวนพวกขี้อิจฉาอีกแล้ว ระดับชั้นเฟิร์สคลาสส่วนใหญ่จะเป็นรุ่นพี่และพวกเขาดีกับเธอมาก ยกเว้นรุ่นเดียวกันที่คงผูกใจเจ็บมาตั้งแต่เรื่องกัปตันคนนั้นแล้ว
"พวกขี้อิจฉาเหรอ.. ไล่ออกเลยมั้ยวาไม่ชอบคนไหนเดี๋ยวฉันให้อิทธิจัดการให้เลย"
เขาเอ่ยอย่างไม่คิดอะไร ถ้าไม่ชอบวาวาก็ไม่ต้องให้ทำงานที่นี่ ไปสมัครที่อื่นแล้วกันผู้หญิงในอ้อมกอดของเขาจะได้ทำงานอย่างสบายใจ
"เนี่ย! ใช้อำนาจตลอดแหละวาโกรธแล้ว"
วาวากอดอกสะบัดหน้าใส่ชายหนุ่มอย่างงอนๆ เขาร้องอ่าวออกมาอย่างงงงวย ตกลงว่าสิ่งที่เขาทำมันไม่มีความหมายอะไรเลยเหรอ... นี่เขากำลังทำเพื่อเธออยู่นะ
"อ่าว ไม่เอาสิเอางี้มั้ยเราไปกินสเต็กแกะกันดีกว่า อร่อยน้าร้านได้มิชลินระดับสองดาวด้วยเผื่อเด็กซุ่มซ่ามจะอารมณ์ดีขึ้นบ้าง"
เขาพยายามเปลี่ยนเรื่องง้อหญิงสาวแทน ตอนนี้ต้องทำยังไงก็ได้ให้วาวาอารมณ์ดีก่อนจากนั้นค่อยคุยเรื่องอื่น
"ไม่ต้องเอาของกินมาล่อเลย"
"ไม่ได้เอามาล่อ แต่สัญญาแล้วไงว่าจะพาไปกิน เอางี้เดี๋ยวเราไปตกลงกันที่ร้านดีกว่า วาอยากให้ฉันทำอะไรยอมทุกอย่างเลย"
วาวาเหลือบสายตามองชายหนุ่มก่อนจะลังเลในแววตา ยังไงก็คงแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ถือซะว่าเธอได้พักผ่อนแล้วกันจะได้มีเวลาไปหาแม่ด้วย
"ก็ได้ค่ะ"
เธอยอมนั่งนิ่งๆแต่โดยดี ดาวินยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะผละออกจากหญิงสาวแล้วขับรถออกไป เมื่อมาถึงที่ร้านอาหารเขาก็เปิดประตูรถกุมมือหญิงสาวลงไปทันที
"ป่ะ ไปกินข้าวกัน"
วาวายอมเดินตามชายหนุ่มแต่โดยดี เธอเข้ามานั่งภายในร้านก่อนจะรับเมนูจากพนักงานมาไว้ในมือ ดาวินขยับมานั่งใกล้หญิงสาวก่อนจะแนะนำเมนูเด็ดของร้าน
"อันนี้อร่อยนะ"
"ค่ะ เอาอันนี้แหละ"
วาวาส่งเมนูคืนก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่นเพราะไม่อยากคุยกับเขาตอนนี้ ดาวินโอบเอวหญิงสาวไว้ก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน
"วา.. ไหนลองบอกมาสิว่าฉันต้องทำยังไงวาถึงจะยอมให้อภัย"
"ไม่ต้องทำอะไรค่ะ มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว วาก็ไปทำงานตามตารางใหม่ก็เท่านั้น ส่วนเรื่องเงินให้จ่ายตามจริงค่ะวาไม่อยากถูกคนอื่นมองไม่ดี"
หญิงสาวเอ่ยตามที่คิด ถ้าต้องได้เงินมากกว่าคนอื่นในขณะที่ทำงานสบายกว่า ก็เท่ากับว่าเธอเอาเปรียบคนอื่น
"งั้นโอนให้พิเศษก็ได้ที่เหลือ ตกลงมั้ย"
เขาเสนอทางเลือก เงินส่วนเกินเขาโอนเองก็ได้ไม่ยากอะไร บัญชีจะได้จัดการตามระบบปกติแค่นี้ก็ไม่มีปัญหาแล้ว
"ไม่เอาค่ะได้เท่าไร่ก็เอาเท่านั้น ถ้าวันหยุดวาก็ไปรับจ้างทำงานอย่างอื่นได้เงินเพิ่มเหมือนกัน"
หญิงสาวเอ่ยประชดเสียงงอน เวลาว่างเธอไม่ยอมให้ว่างเพื่อให้เขาสมหวังหรอก อยากจะใช้อำนาจมากนักเธอจะไม่ยอมเขาแน่
"โธ่! แล้วแบบนี้เราจะเจอกันได้ยังไง ไม่อยากกินของอร่อยเหรอ ทำไมวาพูดแบบนี้อ่ะ"
เขาเริ่มมีสีหน้าที่เคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด ตอนแรกคิดว่ามันจะเป็นไปตามแผนที่วางไว้แต่ทำไมหญิงสาวดื้อขนาดนี้ล่ะ
"ไม่กินแล้วค่ะ บินในประเทศเงินไม่ใช่จะได้เยอะมากมาย วาไปทำงานเพิ่มดีกว่าวันหยุดเยอะจะตาย"
"งั้นมาทำที่บริษัทสิ แปลเอกสารก็ได้เดี๋ยวจ่ายให้เลยจะเอาวันกี่บาทก็จะจ่าย แต่ว่าห้ามไปทำงานข้างนอกฉันไม่ยอมจริงด้วย"
เขาเอ่ยยื่นคำขาดเช่นกัน ถ้าอยากจะทำงานเพิ่มก็มาทำที่บริษัท ทำในห้องทำงานเขานั้นแหละจะได้เห็นหน้ากันทั้งวันไปเลย วาวามองหน้าชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยประชดเสียงติดงอน
"ค่าตัววาแพงนะจ่ายไหวเหรอไง"
"เอาสิ วันเป็นแสนก็จะจ่ายตกลงว่ามาทำที่บริษัทโอเคตกลงตามนี้นะ"
"วาประชดมั้ย!"
หญิงสาวเอ่ยเสียงหลง เธอกำลังประชดชายหนุ่มอยู่ทำไมเขาถึงเอาแต่ใจขนาดนี้ก็ไม่รู้ ดาวินทำไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะเอ่ยตัดบท
"ถือว่าตกลงแล้วไม่รู้แหละ สเต๊กมาแล้วกินดีกว่าอ่ะชิมก่อนอร่อยนะ"
เขาใช้ส้อมจิ้มเนื้อแกะป้อนหญิงสาวก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี พูดไม่รู้เรื่องก็ต้องมัดมือชกแหละจบเลย วาวามองชายตรงหน้าที่ทำหูลมไม่สนใจในสิ่งที่เธอพูดเลยซักนิดก็ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
"เอาแต่ใจตัวเองสุดๆเลยค่ะคุณวิน"
"วาก็เอาแต่ใจตัวเองบ้างสิ ฉันเอาใจเก่งนะลองสิ"
เขาเอ่ยหยอกหญิงสาว วาวาสะบัดหน้าใส่อย่างงอนๆ ก่อนจะทานสเต๊กตรงหน้าแทนที่จะเถียงกับเขาต่อ
'ลองได้พูดแบบนี้แล้วเถียงไปก็ไม่ชนะหรอก ค่อยหาทางอื่นแล้วกัน'
- ผู้เขียน
