บทที่ 17

1100 คำ

พอคนตัวใหญ่ดึงฉันไปที่จุดจอดรถมอเตอร์ไซด์ได้สำเร็จ เขาก็ยอมปล่อยมือออก ก่อนกวาดขานำขึ้นควบรถคู่ใจนำไปก่อน พอประจำที่เรียบร้อย อ้ายกอล์ฟก็หันมามองฉันพร้อมทั้งกวักมือเรียก “มาขึ้นรถ!” ตอนนี้ นอกจากการแกล้งเมาโอนเอนไปตามน้ำแล้ว ฉันไม่มีวิธีอื่นอีกเลยที่จะหาเรื่องตบตาผู้ชายคนนี้ได้อีก สิ่งที่ทำได้คือการเดินเข้าไปหาเขาในสภาพเหมือนคนเมาจัดและตั้งท่ากวาดขาขึ้นไปนั่งยังเบาะหลัง ทั้งที่ใจจริงน่ะ ฉันยังอยากอยู่ในผับนั้นต่อไปเพื่อสืบหาความจริงจากปากอ้ายซีแท้ๆ ทว่า ฟึ่บ! ขณะกำลังจะก้าวขาขึ้นไปนั่งนั้นอ้ายกอล์ฟดันคว้าแขนฉันให้หยุด เขาเหลือบมองหน้าเล็กน้อย ก่อนพูดขึ้นเสียงดุดันแกมสั่ง “มานั่งข้างหน้า เมาแบบนี้เดี๋ยวร่วงกลางทางจะทำไง?” ฉันเม้มปากลงเล็กน้อย ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่คนตัวใหญ่ดึงฉันให้เคลื่อนตัวไปตรงหน้าโดยที่เขาเป็นฝ่ายกระเถิบตัวเคลื่อนมายังเบาะหลัง “ไวๆ” อีกทั้งยังออกปากเร่ง เม

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม