“น้ำแข็งเปล่ากับโค๊กที่คุณสั่งได้แล้วครับ” ร่างกายตอบรับเสียงดังกล่าวของบ๋อยอย่างทันควันด้วยการหันขวับจ้องหน้าเขาพร้อมด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ
พอมองกลับมาที่อ้ายกอล์ฟ หัวใจฉันก็ต้องกระตุกวูบ เมื่อพบว่าเขากำลังมองท่าทีของฉันอยู่เช่นกัน การที่เป็นเช่นนั้นมันก็อดกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอตามประสาคนมีความผิด
“แอร๊ยย… ครายมันกล้าสั่งน้ำแข็งเปล่ากับโค๊กน้าา คึกคักม่วนขนาดจะอี้มันต้องเหล้าเต้านั้นเนอะ” ฉันแสร้งหัวเราะเสียงดัง พลางทุบมือให้คนตัวใหญ่ที่ยืนจ้องอยู่มีอารมณ์ขันร่วม แต่ก็เปล่าเลย อ้ายกอล์ฟยังตีหน้านิ่งและตึงยิ่งกว่าในตอนแรกเสียอีก แถมน้ำเสียงที่ใช้พูดตอบกลับมายังดูไม่ค่อยพอใจเอาเสียมากๆ
“จะไปห้องน้ำไหม หรือจะแกล้งบ้าอยู่ตรงนี้!?” ว่าแล้วคนตัวใหญ่ก็ถือวิสาสะคว้าแขนฉันดึงให้เดินตามแรง เขาไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าพี่แอลที่นั่งอยู่ตรงนั้นกำลังพยายามเรียกชื่อเขาด้วยเสียงที่เมาได้ที่
ตึก! ตึก! ตึก!
เ
