ทันทีที่ถึงหน้าห้อง ฝ่ามืออุ่นก็ยอมคลายออกในที่สุด แล้วเปลี่ยนเป็นเลื่อนใช้แขนประคองตัวฉันที่แสร้งทำเป็นเมาเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็พยายามดึงกระเป๋าผ้าจากฉันไปค้นหากุญแจห้อง ซึ่งการแกล้งเมาใส่เขาแบบนี้
มันทำให้ฉันรู้ว่าผู้ชายตรงหน้ามีบางสิ่งบางอย่างปกปิดฉันเอาไว้จริงๆ
“อ้ายกอล์ฟจะอู้อะหยังปะล้ำปะเหลือก่ะ หนูม่ายมาวว”
เรื่องแรกก็คงจะเป็นภาษาเหนือที่เขาเคยทำท่าเหมือนไม่เข้าใจแต่สามารถพูดได้คล่องปื้อ ซึ่งตอนนี้ ต่อให้ฉันจะแกล้งบ่นแบบคนไร้สติมากแค่ไหนก็ตาม คนฟังกลับไม่ได้ต่อว่าฉันเหมือนตอนแรกๆอีกแล้ว แต่เขาเลือกที่จะพึมพำอะไรบางอย่างแทน
“เธอนี่มันขี้เมาจริงๆ เมาหนักแบบนี้ ถ้าโดนลวนลามขึ้นมาจะทำยังไง?” คำถามของเขาตามมาด้วยแววตาคู่เดิมที่จ้องมา ราวกับจะรอคำตอบ พอได้ยินแบบนั้นฉันก็เลยเถียงออกไป
ก็แน่ล่ะ ฉันเมาจริงๆ ซะที่ไหนล่ะจริงไหม?
“บ่มีไผกล้าลวนลามหนูหรอก อ้ายกอล์ฟกะอู้ไปเรื่อย…อ๊ะ”
