ตอนที่ 13
ในชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งคงจะไม่มีอะไรร้ายแรงไปกว่าการถูกข่มเหงทั้งร่างกายและจิตใจ ต้องนอนกับผู้ชายหลายคนโดยไม่เต็มใจ อยากจะตายก็ตายไม่ได้ จะมีชีวิตอยู่ก็ต้องหวาดกลัวจนไม่กล้าเอาหน้าหนาๆ ยิ่งกว่าพื้นกระเบื้องปูบ้านออกไปอวดใครเขาอีก
“ไม่มีผู้ชายคนไหนชอบผู้หญิงที่ผ่านมือผู้ชายคนอื่นมาหรอกนะ แล้วยิ่งผ่านมาร่วมสิบคนอย่างเธอด้วยละก็...” เขาหัวเราะใส่หน้ามณีมณฑ์ที่ตอนนี้เริ่มซีดเผือดลงทีละน้อย...ปากสีซีดที่แตกแห้งขบเม้มเข้าหากัน ในดวงตากลมโตแม้จะยังฉายแววถือดี แต่ก็ปกปิดความหวาดกลัว วิตกกังวลเอาไว้ไม่มิด
“ถึงฉันจะเป็นคนไม่ถือเรื่องพรหมจรรย์ของผู้หญิงก็ยังอดรังเกียจไม่ได้ แล้วศรวัณละ มันคงจะ...” อพอลโล่ละคำพูดเอาไว้ให้มณีมณฑ์คิดด้วยตัวเอง แต่คิดอีกทีไม่ดีกว่า ให้คิดเองเดี๋ยวอีกฝ่ายก็คิดเข้าข้างตัวเอง สู้บอกไปเลยดีกว่า
“ไอ้ศรวัณต้องรังเกียจร่างกายที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบคาวโลกีย์ของเธ
