ตอนที่ 12
อีกอย่างถึงแม้อีกฝ่ายจะอยู่เงียบๆ ไม่สนใจสิ่งใด แต่รูปลักษณ์บอบบางเหมือนนกน้อยหลงรังที่มีอยู่ในตัวมณีมณฑ์กำลังเรียกร้องความรู้สึกของนักล่าในกายเขาให้เริ่มลุกโชนอย่างที่มันระงับเอาไว้ไม่ได้ แล้วอย่างนี้จะอยู่เฉยๆ ได้ยังไง หาอะไรทำดีกว่า เพียงแค่คิดได้ อพอลโล่ก็ลุกจากเก้าอี้ที่นั่งเดินไปหยุดยืนหน้าร่างเล็กบาง
เพราะท่านั่งของมณีมณฑ์คือสองเท้าที่ยกขึ้นวางบนเบาะ โอบแขนรอบขาเรียว วางคางบนเข่ามน ดวงตากลมโตมีน้ำตาคลอหน่วยและไหลไม่ขาดสาย เหม่อลอยไปอย่างไร้จุดหมายปลายทาง
ปลายหางตาของคนที่กำลังเหม่อลอยมีอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ เพราะรู้สึกก็ขัดตาขัดใจทำให้ต้องหันมอง
เธอมองชายผ้าสีขาวๆ ที่เคลื่อนไหวอยู่เป็นเท้าของใครบางคนที่ขยับเป็นจังหวะ เพียงแค่เห็นปลายเท้ามณีมณฑ์ก็รู้แล้วว่าไอ้เจ้าของรองเท้าสีขาวเป็นใคร แทนที่จะไล่มองต่อ มณีมณฑ์กลับเลือกที่จะเบือนหน้าออกไปมองลอดกระจกสีขาวใสไปด้าน
